مهرنوش خشنودی فر

مقدمه: امروزه شبکه های اجتماعی مختلف همچون وایبر، واتس اپ، تلگرام، لاین و ... تمامی جنبه های زندگی را تحت تاثیر قرار داده اند. یکی از مهمترین مزایای این شبکه ها، کاربرد آنها در بخش آموزش می باشد. پژوهش حاضر قصد دارد به بررسی ارتباط ادراک کاربران از شبکه های اجتماعی با یادگیری مشارکتی مراقبین سلامت در حوزه آموزش و پیشگیری از بیماری تالاسمی بپردازد. روش : جامعه آماری این پژوهش کلیه مراقبین سلامت مراکز بهداشت شهر مشهد می باشد که مطابق فرمول کوکران، تعداد 398 نفر با روش نمونه گیری تصادفی ساده به عنوان نمونه آماری انتخاب شدند. در این تحقیق به منظور جمع آوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده گردید. آزمون فرضیات از طریق تحلیل همبستگی و رگرسیون خطی و با کمک نرم افزار SPSS انجام شد. نتایج: یافته ها نشان دادند که ارتباط معناداری بین ادراک از شبکه های اجتماعی (با سه مولفه سهولت استفاده ادراک شده، سودمندی ادراک شده و لذت ادراک شده ) با یادگیری مشارکتی مراقبین سلامت وجود دارد. نتیجه گیری: با توجه به ارتباط شبکه های اجتماعی و ویژگی های آن (سهولت، سودمندی و لذت استفاده از آن) با یادگیری مشارکتی در میان مراقبین سلامت مراکز بهداشت شهر مشهد پیشنهاد می شود، مدیران و مسئولین مراکز بهداشت و درمان با استفاده از شبکه های اجتماعی مجازی سطح دانش و آگاهی مراقبین سلامت را در حوزه بهداشت، درمان و مراقبت ارتقاء دهند.

مطالعه ی حاضر چالش ها و راهبردهای بین المللی سازی برنامه های درسی[1] در نظام آموزش عالی ایران را به طور کیفی، از دیدگاه مدیران و استادان آموزش عالی ایرانی و دانشجویان غیر ایرانی، از طریق انجام 12 مصاحبه ی انفرادی و تشکیل 2 جلسه گروه های کانونی، مورد بررسی قرار داده است. نتایج مطالعه بیانگر آن است که کسب اقتدار علمی ایران، مستلزم حرکت نظام آموزش عالی به سوی بین المللی شدن است و در این راستا عواملی چون زبان تدریس، صلاحیت استادان، خدمات پشتیبانی و همکاری های بین المللی در بین دانشگاه ها در کنار تأمین منابع مالی، انسانی و فناوری و چگونگی بهره برداری از فرصت هایی چون جذابیت های فرهنگی در ایران، از چالش های آموزش عالی در دستیابی به این مهم محسوب می شوند. بر اساس نتایج، راهبردهایی چون شناخت سایر نظام های آموزش عالی، هم افزایی دانشگاه های داخلی، در نظر گرفتن گوناگونی ها به منظور غنی کردن آن چه تدریس می شود و چگونگی تدریس آن، به همراه استفاده از رویکرد آموزش از دور در قالبی ترکیبی با آموزش حضوری، از مهم ترین راهبردهای بین المللی سازی برنامه های درسی هستند. <br clear="all" /> [1]-  Internationalization of Curriculum (IOC)

این مطالعه، با رویکردی توصیفی- پیمایشی، با هدف بررسی روند و ابعاد فرایند بین المللی سازی برنامه های درسی با رویکرد آموزش از دور، در آموزش عالی ایران، ضمن بررسی دلایل ضرورت این امر، به شناسایی عوامل، شرایط، منابع، امکانات، تنگناها، فرصت ها و راهبردهای مناسب برای آن پرداخته است. در این راستا با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای – طبقه ای و استفاده از فرمول ککران، 543 نفر از اساتید و دانشجویان ایرانی و خارجی در 5 دانشگاه شهر تهران به تکمیل پرسشنامه ای در طیف لیکرت مرکب از 8 پرسش و 96 گویه پرداخته اند. پس از تحلیل داده ها با استفاده از آزمون های آماری t تک گروهی، رتبه بندی فریدمن و تحلیل واریانس، بر اساس نتایج، برای همگامی با روند جهانی شدن و شناساندن فرهنگ و تمدن ایرانی به جهانیان، بین المللی سازی برنامه های درسی در آموزش عالی امری ضروری است و رویکرد آموزش از دور، به واسطه ی انعطاف پذیری بالا و گذر از مرزهای جغرافیایی، سیاسی، اقتصادی و فرهنگی، می تواند راهبردی اثر گذار در این فرایند بشمار رود. از مهم ترین عوامل اثر گذار بر موفقیت فرایند بین المللی سازی برنامه های درسی با رویکرد آموزش از دور در آموزش عالی ایران، می توان به گسترش همکاری های بین المللی دانشگاهها، گسترش استفاده از زبان بین المللی در تدریس، تجدید نظر در قوانین جاری و شفاف سازی آن ها، توسعه ی منابع مالی، انسانی و زیر ساخت های تکنولوژیک لازم، بهره برداری از فرصت تشابهات فرهنگی و تعداد زیاد متقاضیان ادامه تحصیل در سطح منطقه، انتخاب موضوع-های درسی مناسب و لحاظ کردن رویکرد تبدیل شونده در عناصر برنامه درسی یا تغییر در پارادایم های فکری یاددهندگان و یادگیرندگان به واسطه تغییر اساسی در آنچه تدریس می شود و چگونگی تدریس آن اشاره کرد.