یودیت رانلز

استفاده ی ژاپنی ها از چهارچوب های ارجاع متداول در اروپا (CEFR-J) در اصل نسخهٔ اصلاح شده ی CEFR است که برای بهبود بخشی بهتر به نیازهای زبان آموزان ژاپنی طراحی شده است. هدف از معرفی این سیستم این بود که موسسات ژاپنی به سمت تدریس زبان های خارجی استاندارد شده و منسجم حرکت کنند. CEFR-J مانند CEFR از توصیفگر های گویا، که به عبارات انجام-شدنی معروف اند، استفاده می کند که اهداف دستیابی را برای پنج مهارت (شنیدین، خواندن، تولیدات شفاهی ، مکالمات شفاهی و نوشتن)، به جای ۶ سطح قدیمی CEFR، در ۱۲ سطح توصیف کرده است. هدف مطالعه ی پیش رو فراهم کردن شواهدی برای مناسب بودن این سیستم در پنج مهارت ذکر شده در پنج زیر سطح جدید می باشد: ۱) با سنجیدن این موضوع که آیا دشواری مهارت ها همزمان با سطوح مختلف اضافه می شود و ۲) با تعیین کردن این نکته که آیا تفاوت چشمگیری بین رتبه های بدست آمده در سطوح مختلف وجود دارد یا نه. نتیجه به دست آمده نشان می دهد که در بیشتر مهارت ها، چیدمان رتبه ها در سطوح مختلف شبیه به سلسله مراتب CEFR-J می باشد اما تفاوت چشمگیر بین سطوحی که به یکدیگر نزدیک تر هستند مشاهده نشد. در ادامه به بحث در این مورد پرداخته می شود که کسانی که از این سیستم استفاده می کنند چگونه می توانند بین ویژگی های بارز هر سطح و محدودیت هایی که به نظام انجام-شدنی به دست می آید تفاوت بگذارند.