مهدی طلوع

از دیدگاه تصمیم گیرنده (مدیریت) تعیین یک واحد کارا منحصربه فرد به عنوان کاراترین واحد، همواره از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده است. اگرچه روش های کلاسیک تحلیل پوششی داده ها، تصمیم گیرنده را در تعیین واحدهای کارا و ناکارا یاری می کند، اما اطلاعات بیشتری در رابطه با واحدهای کارا در اختیار وی قرار نمی دهند. به منظور انتخاب کاراترین واحد تصمیم گیری از میان مجموعه ی واحدهای کارا، چندین مدل مجموعه وزن های مشترک برای رتبه بندی واحدهای تصمیم گیری در یک شرایط برابر ارائه شده است. فروغی [10] یک مدل برنامه ریزی خطی صحیح مختلط برای انتخاب کاراترین واحد تصمیم گیری با رویکرد بازده به مقیاس ثابت ارائه داده است. در این مقاله هدف بسط این روش برای تعیین کاراترین واحد تصمیم گیری در شرایط بازده به مقیاس متغیر است. مدل پیشنهادی برای موقعیت هایی با فرض بازده به مقیاس متغیر مفید خواهد بود و نسبت به مدل پیشین کاربرد وسیع تری در امور صنعتی و مدیریتی دارد. کاربرد عملیِ روش پیشنهادی، روی مجموعه ای از داده های واقعی شامل 19 طراحی چیدمان تسهیلات ارائه می گردد.

در حالیکه مدل های متداول تحلیل پوششی داده ها اهداف جداگانه ای را برای هر واحد تصمیم گیری قرار میدهند، مدلی با عنوان مدل تخصیص ورودی متمرکز ارایه شده است که در آن یک تصمیم گیرندهی متمرکز وجود دارد که به همهی واحدهای در حال فعالیت نظارت میکند. هدف اصلی در این مدل، بهینه سازی مجموع مصرف ورودی و مجموع تولید خروجی است. در این مقاله ابتدا مدل تحصیل خروجی متمرکز بیان میشود که به بهینه سازی مجموع تولید خروجی میپردازد. سپس در ادامه مدلی با ترکیب مدل های تخصیص ورودی متمرکز و تحصیل خروجی متمرکز پیشنهاد میشود. همچنین در انتها مثال هایی برای نتایج این مدل ها ارایه میشوند. مدل های تحصیل خروجی متمرکز و تخصیص ورودی متمرکز در تحلیل پوششی داده ها