از غدیر علوی تا عاشورای حسینی
آرشیو
چکیده
متن
اولین شراراه های آتش کین دشمن در کناره غدیر تولّد یافت.
آن زمان که علی (ع) بر ساقه ی بازوان پیامبر شکفت، دانه های خشم در خاک دل دشمن، سر باز کرد.
پیامبر(ص)، شاید سخن تازه ای نگفت، سـّر مکنونی را فاش نکرد و راز سر به مـُهری را نگشود.
آنچه را که به رمز و کنایه در اینجا و آنجا فرموده بود با جام های شفاف صراحت به گوش تک تک مردمان ریخت، همه مردمان.!
و این برای دشمن سنگین بود و شکننده.
ممکن بود « انت منّی بمنزله هرون من موسی الاّ انّه لا نبّی بعدی»(1) را که همه کس نشنیده بود، به تعبیری دیگر گونه قلب کرد.
سروده: « انّ مثل اهل بیتی کسفینة نوح »(2) را به آهنگی دیگر نواختن یا به بیقوله های فراموشی سپردن، مقدور می نمود. اولین اسلام آورنده بودن علی را و اولین مأموم پیامبر بودن او را پوشیده نگاه داشتن، میسور می نمود.
لوح محفوظ، کتاب مبین، قرآن ناطق، امام مبین، رحمت واسعه و.... که همه را پیامبر(ص) به علی(ع) تعبیر کرده بود، می شد آنچنان در پرده تحریف پیچید، که نافذترین دقت ها هم حتّی دریافتشان را نتواند.!
شأن نزولی دیگر گونه جعل کردن بر سوره « هل اتی »(3) که هدیه خداوند بود به علی(ع) و جبرئیل این هدیه را با بال های امانت خود حمل کرده بود و پیامبر(ص) با دست های عصمت خویش آن را بر قلب علی(ع) نشانده بود،
____________________________
1) ترجمه مناقب خوارزمی صفحه 64
2) ترجمه مناقب خوارزمی صفحه 64
3) هفتاد و ششمین سوره در جزء 29
________________________________________
محال به نظر نمی رسید و... شاید می شد همه آنچه را که پیامبر امین(ع) خداوند در شأن علی سلام الله علیه فرموده بود، در پشت ابرهای نفاق و کینه و شرک پنهان کرد. لیکن این دم آخری در این حج واپسین، این کلام آخرین در حضور نمایندگان، خواه و ناخواه تمامی مردم روی زمین انکار کردنی نبود. پوشیدنی و تحریف کردنی نبود.
روشن بیان کرده بود پیامبر(ص) به روشنای روز! ـ به همان روشنی که دست‌ها بر چشم ها حایل می کردند که از تشعشع مستقیم آفتاب در امانش نگاه دارند.
اول از صداقت و امانت خویش پرسیده بود و همگان سر بر آستان صداقتش ساییده بودند.
و بعد اعتراف گرفته بود بر ولایت خویش، و همگان مـُقــّر آمده بودند که از خویش بر خویش اولی تر پیامبر(ص) است. پس از اثبات صریح و مکرر منزلت خویش در میان مردم، علی را بر گلدسته دست خویش نشاند و کلام آخر... اتمام و اکمال دین ... که :
آنچه من بر شما بوده ام، از این پس علی بر شماست.(4)
هر که به کشتی نبوت من درآمده است، اینک در ساحل امامت علی پیاده شود وگرنه بی تردید غرقه می گردد. آمده بودم که از ظلمت وارهانمتان و اینک خورشید در دست های علی است.
آمده بودم که از عذاب الهی بترسانمتان، بترسید از خیانت به علی.
آمده بودم که راه بهشت را بنمایمتان، پا جای علی بگذارید.
آمده بودم که دین را بیاورم، صراط مستقیم، صراط علی است، دین، علی است به تمامه. علی، مظهر اَتَم و اَکمـَل دین است. راه، با علی هدایت است و بی علی ضلالت.
سخن تمام و... نیز رسالت من.
« الیوم اکملت لکم دینکم... »
و این برای دشمن سنگین بود و شکننده، دشمن به اینجا رسید که : تا غروب خورشید پیامبر، دندان بر جگر باید نهاد و در ظلمت فقدان او دست به کار استمرار شب می باید شد. و... چنین شد.
لیکن شب به اراده شب پرستان نمی پاید و خدا جهان را بی روشنی، بی نور، بی خورشید و بی حجت، رها نمی کند. پس چه باید کرد؟!
حال که وجود خورشید حجت، ناگزیر است و لا محاله، و در روز روشن
________________________
4) خطبه غدیریه.
________________________________________
ولایت، از دیوار آگاهی مردم بالا نمی توان رفت و همت به سرقت گنج ایمانشان نمی توان گماشت، تنها دو کار می توان کرد.
یا خورشید را زندانی سکوت باید ساخت و یا چشم و دل مردم را از نور فرو باید بست. مردم را کور باید کرد... و اگر این هر دو شد که غایت مطلوب است و نهایت مأمول.
و این هر دو شد، هم علی خانه نشین شد و هم پرده های سیاه جهل و کفر و نفاق، چشم و دل مردم را پوشاند. که این هر دو بی دیگری نمی شد.
اگر مردم زندانی جهل خویش نبودند، علی را به زندان انزوا تاب نمی آوردند و بالعکس اگر موجودیت اسلام تهدید نمی شد و علی را مجال شمشیر برافراشتن بود، هیچ پرده جهل و کفر و نفاقی بر هیچ چشم و دلی نادریده نمی ماند.
اما با این دو مصیبت عظمی ـ خانه نشینی خورشید و سیاه دلی مردم ـ اسلام غریب شد و آرام آرام آن دشنه ها که در کارگاه انکار غدیر، ساخته و پرداخته شده بود، از نیام خباثت درآمد و مهیای قتل آل الله شد. با اولین و دومین ضربه، عرش و فرش به لرزه درآمد، فرق امید شکافته شد و خون یأس، محراب مظلومیت را پوشاند. با سومین ضربه، امام حسن(ع) و با چهارمین... امام حسین(ع) عصاره مظلومیت تاریخ به خون نشست و منکران غدیر و خفاشان ولایت گریز، حضور ممتد و مستمر شب را جشن گرفتند.
... و از آن پس تاکنون و تا قیام قائم آل محمد(ع) آنچه تعدی و ستم بر اسلام و اسلامیان رفته و می رود، همه به دست نوادگان و اخلاف همان کودک انکاری است که در غدیر زاده شد.
آن زمان که علی (ع) بر ساقه ی بازوان پیامبر شکفت، دانه های خشم در خاک دل دشمن، سر باز کرد.
پیامبر(ص)، شاید سخن تازه ای نگفت، سـّر مکنونی را فاش نکرد و راز سر به مـُهری را نگشود.
آنچه را که به رمز و کنایه در اینجا و آنجا فرموده بود با جام های شفاف صراحت به گوش تک تک مردمان ریخت، همه مردمان.!
و این برای دشمن سنگین بود و شکننده.
ممکن بود « انت منّی بمنزله هرون من موسی الاّ انّه لا نبّی بعدی»(1) را که همه کس نشنیده بود، به تعبیری دیگر گونه قلب کرد.
سروده: « انّ مثل اهل بیتی کسفینة نوح »(2) را به آهنگی دیگر نواختن یا به بیقوله های فراموشی سپردن، مقدور می نمود. اولین اسلام آورنده بودن علی را و اولین مأموم پیامبر بودن او را پوشیده نگاه داشتن، میسور می نمود.
لوح محفوظ، کتاب مبین، قرآن ناطق، امام مبین، رحمت واسعه و.... که همه را پیامبر(ص) به علی(ع) تعبیر کرده بود، می شد آنچنان در پرده تحریف پیچید، که نافذترین دقت ها هم حتّی دریافتشان را نتواند.!
شأن نزولی دیگر گونه جعل کردن بر سوره « هل اتی »(3) که هدیه خداوند بود به علی(ع) و جبرئیل این هدیه را با بال های امانت خود حمل کرده بود و پیامبر(ص) با دست های عصمت خویش آن را بر قلب علی(ع) نشانده بود،
____________________________
1) ترجمه مناقب خوارزمی صفحه 64
2) ترجمه مناقب خوارزمی صفحه 64
3) هفتاد و ششمین سوره در جزء 29
________________________________________
محال به نظر نمی رسید و... شاید می شد همه آنچه را که پیامبر امین(ع) خداوند در شأن علی سلام الله علیه فرموده بود، در پشت ابرهای نفاق و کینه و شرک پنهان کرد. لیکن این دم آخری در این حج واپسین، این کلام آخرین در حضور نمایندگان، خواه و ناخواه تمامی مردم روی زمین انکار کردنی نبود. پوشیدنی و تحریف کردنی نبود.
روشن بیان کرده بود پیامبر(ص) به روشنای روز! ـ به همان روشنی که دست‌ها بر چشم ها حایل می کردند که از تشعشع مستقیم آفتاب در امانش نگاه دارند.
اول از صداقت و امانت خویش پرسیده بود و همگان سر بر آستان صداقتش ساییده بودند.
و بعد اعتراف گرفته بود بر ولایت خویش، و همگان مـُقــّر آمده بودند که از خویش بر خویش اولی تر پیامبر(ص) است. پس از اثبات صریح و مکرر منزلت خویش در میان مردم، علی را بر گلدسته دست خویش نشاند و کلام آخر... اتمام و اکمال دین ... که :
آنچه من بر شما بوده ام، از این پس علی بر شماست.(4)
هر که به کشتی نبوت من درآمده است، اینک در ساحل امامت علی پیاده شود وگرنه بی تردید غرقه می گردد. آمده بودم که از ظلمت وارهانمتان و اینک خورشید در دست های علی است.
آمده بودم که از عذاب الهی بترسانمتان، بترسید از خیانت به علی.
آمده بودم که راه بهشت را بنمایمتان، پا جای علی بگذارید.
آمده بودم که دین را بیاورم، صراط مستقیم، صراط علی است، دین، علی است به تمامه. علی، مظهر اَتَم و اَکمـَل دین است. راه، با علی هدایت است و بی علی ضلالت.
سخن تمام و... نیز رسالت من.
« الیوم اکملت لکم دینکم... »
و این برای دشمن سنگین بود و شکننده، دشمن به اینجا رسید که : تا غروب خورشید پیامبر، دندان بر جگر باید نهاد و در ظلمت فقدان او دست به کار استمرار شب می باید شد. و... چنین شد.
لیکن شب به اراده شب پرستان نمی پاید و خدا جهان را بی روشنی، بی نور، بی خورشید و بی حجت، رها نمی کند. پس چه باید کرد؟!
حال که وجود خورشید حجت، ناگزیر است و لا محاله، و در روز روشن
________________________
4) خطبه غدیریه.
________________________________________
ولایت، از دیوار آگاهی مردم بالا نمی توان رفت و همت به سرقت گنج ایمانشان نمی توان گماشت، تنها دو کار می توان کرد.
یا خورشید را زندانی سکوت باید ساخت و یا چشم و دل مردم را از نور فرو باید بست. مردم را کور باید کرد... و اگر این هر دو شد که غایت مطلوب است و نهایت مأمول.
و این هر دو شد، هم علی خانه نشین شد و هم پرده های سیاه جهل و کفر و نفاق، چشم و دل مردم را پوشاند. که این هر دو بی دیگری نمی شد.
اگر مردم زندانی جهل خویش نبودند، علی را به زندان انزوا تاب نمی آوردند و بالعکس اگر موجودیت اسلام تهدید نمی شد و علی را مجال شمشیر برافراشتن بود، هیچ پرده جهل و کفر و نفاقی بر هیچ چشم و دلی نادریده نمی ماند.
اما با این دو مصیبت عظمی ـ خانه نشینی خورشید و سیاه دلی مردم ـ اسلام غریب شد و آرام آرام آن دشنه ها که در کارگاه انکار غدیر، ساخته و پرداخته شده بود، از نیام خباثت درآمد و مهیای قتل آل الله شد. با اولین و دومین ضربه، عرش و فرش به لرزه درآمد، فرق امید شکافته شد و خون یأس، محراب مظلومیت را پوشاند. با سومین ضربه، امام حسن(ع) و با چهارمین... امام حسین(ع) عصاره مظلومیت تاریخ به خون نشست و منکران غدیر و خفاشان ولایت گریز، حضور ممتد و مستمر شب را جشن گرفتند.
... و از آن پس تاکنون و تا قیام قائم آل محمد(ع) آنچه تعدی و ستم بر اسلام و اسلامیان رفته و می رود، همه به دست نوادگان و اخلاف همان کودک انکاری است که در غدیر زاده شد.
تبلیغات
