مظلوم ترین امام معصوم

شب از نیمه گذشته است، ساعت یک و ده دقیقه بامداد را نشان می دهد ; سکوت شبانه را گاهی صدای زوزه اتومبیلی که شتابنده می گذرد، درهم می شکند، اهل خانه در خوابند و من به انبوه کتاب هایی می نگرم که درباره زندگی و ظهور امام همام حضرت اباصالح المهدی (ع) نوشته شده است . آنها را از میان کتابخانه جمع آوری کرده ام تا در نوشتن مقاله ای که می خواهم بنویسم، یاریم دهند، اما چه باید بنویسم؟ مستاصل مانده ام . پیش از این چند ورقی را سیاه کرده ام، اما هیچکدام چنگی به دلم نمی زند . می خواهم در کوتاه ترین و زیباترین جملات، بهترین و رساترین تصویر را از وجود مقدس او ارائه کنم . درد و داغ دوازده قرن انتظار را در سینه دارم، ساعتی قبل سخت گریسته ام، صدای پای دخترکم را که از پله ها بالا می آمد شنیدم . اشک را از صورتم پاک کردم . نمی خواستم شاهد گریه ام باشد، دخترکم چه می داند که گریه من برای چیست! شاید او هم روزی در خلوت خود با یاد امام مهدی (ع) بگرید . همچنانکه پدرانمان در ماتم فراق او گریسته بودند . حالا نوبت نوشتن است، بی جهت نیست که قدما می گفتند:
گریه بر هر درد بی درمان دواست .
روزگار عجیبی است . واژه ها را نیز مانند اسم کوچه ها و خیابان ها و شهرها عوض می کنند، به جای گریه که مظهر سوگ شکوهمند شرقی ماست واژه خنده را گذاشته اند که مظهر غفلت و بی خبری غربی است . به راستی که خنده نماد غفلت است و گریه نماد معرفت . بگذریم ; می خواهم در مورد سرور جهان، امید محرومان، صاحب الزمان (ع) مقاله ای بنویسم . می دانم که خاندان پیامبر (ص) هر یک به تنهایی مظهر تمام فضایل و کمالاتند آنهم در حدی که از درک و فهم عقول انسانی بیرون است . با این حال چه باید بگویم؟ ! کدام زبان را یارای آن است که بزرگی ها و بزرگواری های آنان را، آنچنان که باید و شاید، باز گوید؟ ! ذهن خسته ام روی واژه «مظلومیت » متوقف می ماند . آیا مظلوم بودن در نفس خود فضیلت است؟ نمی دانم، اما این واقعیت را می دانم که سیره پیشوایان معصوم (ع) نشان می دهد که همگان همواره مظلوم بوده و هرگز ظالم نبوده اند!
دوست و دشمن معترفند که اگر رعایت جانب حق از سوی آن گرامیان نبود، ایشان به مراتب توانمندتر از دشمنان خود بودند، اما اجتناب و پرهیز از آلودگی به فجور و ستم و نیز مراعات حق، آنچنانکه امیر مؤمنان (ع) فرمود، (1) آنان را در موضع مظلومیت نگه داشت و شد آنچه شد ; و مظلومیت آنها برای جان های حق طلب معیار و میزانی گردید که توانستند پس از آن حق و باطل، ارزش و ضد ارزش، تقوی و هوی، غدر و دهاء و در نهایت تزویر و صداقت را از یکدیگر تمیز دهند . اینک به راستی کدامیک از پیشوایان معصوم مظلومترند؟ رسول خدا (ص) که فرمود: «هیچ پیامبری به سان من آزار ندیده است » ؟ (2) یا امیر مؤمنان علی (ع) که فرمود: «به تعداد ریگ های زمین و ستاره های آسمان در حق من ستم روا داشته اند» ؟ (3) و یا ابا محمد مجتبی و اباعبدالله الحسین (ع)، که هر کدام با مصایبی سنگین تر از آسمان ها مواجه گشتند؟
تصور مظلومیت یکایک ائمه اثنی عشر - که نمی خواستند حقیقت را فدای مصلحت نمایند و دنیا را به بهای دین به دست آورند - جان آشوب است . به راستی چرا دنیا چنین دجال فعل است که نیکان و صالحان را در چنبر هزاران ابتلا می گدازد و «ولاء» را با «بلا» قرین می سازد تا دردمندی چون قاآنی شیرازی بنالد که:
زمانه نیست مگر رذل جوی و رذل پرست
ستاره نیست مگر دون نواز و دون پرور
و حافظ بگوید که:
آسمان کشتی ارباب هنر می شکند
و یا
جز دود اهل فضل به کیوان نمی رسد
در تاریخ، چهره منفور کسانی را می یابیم که با استفاده از فرمایش رسول خدا و ائمه هدی (ع) درباره ظهور حضرت مهدی (ع)، داعیه مهدویت داشته و پرچم این ادعا را برافراشتند تا به یمن آن، به آرزوهای قدرت طلبانه خود نائل شوند!
بگذریم، مصائب و مظلومیت اهل بیت پیامبر (ص) از دامنه و ژرفایی برخوردار است که اگر هر یک را به تمام اهل عالم تقسیم کنند، چیزی افزون به جا خواهد ماند .
فاجعه عاشورا عقل ها را حیران می کند و تنهایی و غربت امام علی (ع) دل ها را به آتش می کشد . در این کهکشان درد و داغ باید نظاره گر خون پاک هزاران هزار شهیدی بود که از خاندان علوی و فاطمی و حسنی و حسینی و در یک کلام فرزندانی از اهل بیت رسول خدا (ص) به جرم دفاع از اعتقاد به حقانیت ولایت معصوم به خاک ریخته شد و نیز باید شاهد شهادت و زجر و تبعید و تحقیر و . . . خیل عظیم مردان و زنان و کودکانی بود که فقط به دلیل شیعی بودن، تازیانه قساوت اذناب اموی، عباسی و اتباع وهابی و صهیونی آنان را از قرن ها پیش تا هم اکنون در جای جای زمین متحمل شده اند و می شوند . با اینهمه اگر مدار مظلومیت را از دیر و دور تاکنون باز نگریم و در ژرفا و دامن آن تامل کنیم، به گمان راقم این سطور هیچ کس مظلوم تر از وجود مقدس اباصالح المهدی، حجة ابن الحسن العسکری، ارواحناله الفداء، نبوده و نخواهدبود .
پیش از آنکه دلایل این ادعا را بر شمارم سخن آن عالم ربانی (استاد پدرم مرحوم آیت الله شیخ علی اکبر الهیان) را به یاد می آورم که فرمود: «تحمل زندگی با مشقت از مرگ و شهادت سخت تر است!» و چرا چنین نباشد! دلاور مردی که برای دفاع از حق در خون خود فرو می غلتد و به آنی یا ساعتی زندگی دنیا را بدرود می گوید تا در نعیم جاودان الهی متنعم گردد، بارها آسوده تر از فرزندی است که باید سال های سال در غربت و انزوا با لحظه لحظه عمر خویش یادآور شهادت و رسالت او باشد . به راستی کدام دشوارتر است؟ آنکه می میرد و اجل محتوم را به سعادت مطلوب بدل می کند، یا آنکه می ماند و در همه عمر درد و داغ صبوری را به جان می خرد؟
بی جهت نیست که شاعری می گوید:
من که از هستی ده روزه به تنگ آمده ام
وای بر خضر که محکوم به عمر ابد است
اینک بیش از یازده قرن از عمر مقدس حضرت اباصالح المهدی، ارواحناله الفداء، می گذرد . هیچ نیازی نیست که در اثبات چگونگی و راز طول عمر آن امام یگانه ذهن را با کند و کاو در دلایل عقلی و نقلی خسته کنیم . هر کس به حقانیت کلام خداوند ایمان دارد و قدرت الهی را به تصریح قرآن در شکافتن دریا برای موسای کلیم و سخن گفتن عیسی مسیح در لحظه ولادت و تکلم سلیمان با حیوانات و زنده ماندن یونس در شکم ماهی و طول عمر نوح، علی نبینا و آله و علیهم السلام، (4) و صدها نظیر این گونه خرق عادت ها می پذیرد، به راحتی خواهد پذیرفت که عمر طولانی امام عصر (ع) به اذن الهی امری بسیار ساده و پذیرفتنی است . و اگر چه در اثبات امکان این امر، دلایل متعددی را دانشوران ایمانی در کتب مختلف بیان کرده اند اما آن همه دلیل و برهان برای کسانی است که همواره سبب ها را دیده اند و سبب ساز را ندیده اند . این سخن را نیز از استادم به یادگار دارم که، یکی از اهل معرفت ابیاتی را در توصیف قدرت بی پایان خداوند سروده بود که مضمون آن چنین است:
ای خدا، تو آنی که از زمین مرده و سرد ساقه سبز و تازه می رویانی، و از ساقه سبز، برگ های لطیف بیرون می آوری و بر برگ ها، شکوفه های ظریف و بر شکوفه ها پنبه سفید و نرم را می نشانی، آنگاه ما آدمیان با نیروی ادراک و تعقل از پنبه نخ و از نخ لباس تهیه می کنیم . خداوندا! تو خود را در پس و پشت این وسایل، پنهان نموده ای، و اگر اراده فرمایی می توانی درخت و بوته گیاهی از خاک برآوری که به جای پنبه، لباس آماده بر آن روئیده باشد!
باری، سخن ما بر سر راز طولانی بودن عمر و حیات امام (ع) نیست، که این مهم در پرتو قدرت لایزال الهی معمای ناگشوده ای نباشد ; سخن در این است که وجود مقدس او در طی این ادوار طولانی چه مصائبی را تحمل نموده اند . این است که در دعای ندبه می خوانیم:
عزیز علی ان تحیط بک دونی البلوی و لا ینالک منی ضجیج و لا شکوی
بر من گران و ناگوار است که رنج و بلا تو را احاطه کند و ناله و شکوایی ازمن به تو برسد . . .
و انتظار در نفس خود از سخت ترین حالات انسان است . با آنکه می دانیم در طی این قرون چشم مقدس او شاهد و ناظر چه فجایع سخت و صعبی بوده است مشاهده آن همه و نیز این همه قتل عام ها، تجاوزها، حق کشی ها، آوارگی ها و . . . به تنهایی کافی است تا سخن صائب تبریزی را بپذیریم که گفت:
گرم است آفتاب روز قیامت ولیک نیست
سوزنده تر ز سایه دیوار انتظار
انتظار جانسوزی که بیش از همه شیعیان و حق طلبان وجود مقدس او را آزرده و هر لحظه و هر روز آن، برگ تازه بر کتاب مظلومیت او افزوده است . مظلومیتی که دامنه اش از سال های ماقبل تولد آن یگانه، آغاز می شود .
توضیح آنکه در تاریخ، چهره منفور کسانی را می یابیم که با استفاده از فرمایش رسول خدا و ائمه هدی (ع) درباره ظهور حضرت مهدی (ع)، (5) داعیه مهدویت داشته و پرچم این ادعا را برافراشتند تا به یمن آن، به آرزوهای قدرت طلبانه خود نائل شوند! کسانی چون مغیرة بن سعید (6) و عبیدالله المهدی (ع) (7) از این گروهند . اینک تا آنجا که وسع صاحب این قلم است، وجوه مظلومیت امام همام، ابا صالح المهدی (ع) را در پی می آورم و به این دعا تمسک می جویم که:
اللهم ادفع عن حجتک و ولیک و خلیفتک شر الجن و الانس بمنک و کرمک .
1 - اولین ستمی که در حق آن گرامی روا داشته اند، از ناحیه اعتقاد پیروان سقیفه است که می گویند: در آخر زمان خداوند مرد مصلحی را به وجود می آورد و او مهدی موعود است . بنابر این عقیده امام عصر (ع) در آخر زمان متولد خواهد شد و البته معلوم و معین نیز نیست که از نسل کیست . جلال الدین مولوی رومی در مثنوی خویش با پذیرش و تبلیغ همین ایده ابیات زیر را می آورد:
پس به هر دوری ولیی قائم است
تا قیامت آزمایش دائم است
پس امام حی قائم آن ولی است
خواه از نسل عمر خواه از علی است
مهدی هادی وی است ای راه جو
هم نهان و هم نشسته پیش رو (8)
ملاحظه می شود که از نگاه مولوی رومی استبعادی ندارد که آن جهاندار عدل گستر و آن به پا دارنده قسط و بر هم زننده بساط جور از نسل عمر بن خطاب باشد .
در حالی که اصحاب حدیث متواترا از رسول خدا (ص) نقل نموده اند که حضرتش وجود مقدس حضرت مهدی، امام حی غائب قائم (ع)، را مشخصا از نسل امامان پاک و از صلب حضرت اباعبدالله الحسین (ع) و نهمین نواده او و فرزند حضرت ابامحمد عسکری (ع) پیشوای یازدهم دانسته و معرفی فرموده است . و همین احادیث طمع کسانی چون عبیدالله المهدی را برانگیخت تا دعوی مهدویت کنند .
2 - همچنانکه گفته شد پیش از تولد حضرت ولی عصر، ارواحنا له الفداء، کسانی به پا خاسته، خود را مهدی موعود خواندند . اینان اگر چه جان بر سر این ادعا نهادند و خداوند با افشای تزویر و ناکام ساختن ایشان، خط بطلان بر ادعای نابجایشان کشید، اما به هر حال این داعیه زمینه را برای دیگر مدعیان مهدویت فراهم آورد . و دیگر شیادان و راهزنان فکر و اندیشه را جرات بخشید تا با این حربه، خلق خدا را به گمراهی بکشانند و موجبات تفرقه هر چه بیشتر امت را فراهم آوردند .
3 - در نخستین سال های زندگی آن سرور، عموی حضرتش، جعفر بن محمد الهادی ادعای امامت و جانشینی حضرت ابامحمد عسکری (ع) را نمود و کوشید با استفاده از حمایت خلفای عباسی، شیعیان را به خود جلب کند اما خدعه و فریبش بر ملا شد و به کذاب شهرت یافت .
4 - در دوران غیبت صغری که امام (ع) به ترتیب عثمان بن سعید و فرزند وی محمد بن عثمان و نیز حسین بن روح نوبختی و سرانجام علی بن محمد سمری را به عنوان نواب خاص خود تعیین فرموده بود، جمعی منافق، نوبت به نوبت با ادعای نیابت امام به جلب توجه مردم پرداخته، در این راه به ترویج عقاید سخیفی چون تناسخ و حلول و نهایتا ایجاد انحراف و کژاندیشی در جامعه اسلامی دست یازیدند . از زمره این مدعیان می توان از شلمغانی، محمد بن نصیر نمیری، احمد بن هلال کرخی، حسین بن منصور حلاج، ابو محمد شریعی و محمد بن بلال نام برد . (9) اگر چه برخی از اینان مستقیما توسط امام (ع) مورد طعن و لعن قرار گرفته و برخی دیگر توسط بزرگان شیعه از جمله جناب ابن بابویه و حسین بن روح نوبختی رسوا گردیدند، (10) اما به هر حال طرح ادعا از سوی این مدعیان دروغین، زمینه ساز گشایش بستری از خطا و اعوجاج گردید، به گونه ای که از آن زمان تا هم اکنون نیز برخی از اهل قلم و همچنین گروهی از مستشرقان به سهو یا غرض به نام و یاد آنها کتاب می نویسند و مهملات و مجهولاتی را به نام فرهنگ اسلامی به جامعه جهانی عرضه می دارند (11) واین سخن بگذار تا وقتی دگر;
5 - اگر بپذیریم که هر گونه تهمت و افترایی بر عقاید حقه شیعه، در نفس خود ستمی به شیعیان محسوب می شود، به طور قطع و یقین این افتراها و تهمت ها بدوا ستم مضاعفی به ساحت مقدس امام عصر، ارواحنا فداه، است که پیشوای شیعیان می باشد . دست پلید وهابیان - که به تصریح مدارک تاریخی، ساخته و پرداخته صهیونیسم جهانی است - در نوشتن کتب متعدد و البته تکراری بر علیه عقاید منور شیعه چنان هتاک و بی باک است که گاه از شدت عصبیت و عناد مورد اعتراض برخی از عالم نمایان وهابی مسلک نیز قرار می گیرد . این اقدام در شرایطی صورت می گیرد که «سگ ها را گشوده اند و سنگ ها را بسته اند» ! صدها عنوان کتاب توسط «وعاظ السلاطین » بر علیه شیعه انتشار می یابد و در مقابل از طبع و نشر کتاب گرانسنگ الغدیر تالیف علامه امینی هنوز در برخی از کشورهای تسنن زده ممانعت به عمل می آید! (12)
و البته از آن جا که نمی توان برای همیشه آفتاب را در حجاب ابر نگاه داشت . خداوند متعال گاه به دست برخی از ایادی دشمن، سند حقایت تشیع را افشا می فرماید . نظیر پاسخی که یکی از مدرسان دانشگاه های حجاز به نام عبدالمحسن العباد به کتابی از شیخ عبدالله بن زید آل محمود (رئیس دادگاه های شرعی کشور قطر) داده است . «العباد» با آن که خود شیعی مذهب نبوده و از نزدیکان «بن باز» (مفتی بزرگ وهابیت در کشور سعودی و دشمن آشکار تشیع) است، با این حال در پاسخنامه خویش عدم اعتقاد مؤلف کتاب به وجود مقدس امام مهدی (ع) و آرمان مهدویت را مورد نقد و نکوهش قرار می دهد (13) .
در هر حال هر گونه تهمت، دروغ و افترا به شیعه و باورهای اصیل و الهی آن را باید وجهی از وجوه مظلومیت مولایمان اباصالح المهدی (ع) بدانیم .
6 - وجود مدعیان مهدویت در دوران غیبت کبری، بارزترین وجه ستم به ساحت مقدس امام (ع) است . اینان که غالبا دست پروردگان دوایر جاسوسی استکبار جهانی بوده و هستند، هر چند با استفاده از آرزومندی امت اسلام در مورد ظهور پیشوای غائب و بهره برداری از ساده لوحی جمعی عوام، داعیه خود را آغاز کرده و بدون استثنا رسوا و منکوب گردیده اند اما به هر حال گروهی را به خود خوانده و مقاصد استعماری را در ایجاد تنش و تفرقه امت اسلامی جامه عمل پوشانده و مهمتر کوشیده اند تا با حرکات سخیف خود امت شیعی را نسبت به اصل ظهور و تحقق حضور امام غائب دلسرد نموده مقدمه ای برای انکار وقوع و یا استبعاد حکومت جهانی امام (ع) فراهم آورند، بازی بابیگری و بهائی گری - که تا هم اکنون مورد حمایت دول استعماری است (14) - در ایران و ماجرای سفیهانه جهیمانی و محمد بن عبدالله قحطانی در حجاز نمونه ای از این گونه ادعاهای واهی است (15) .
جالب آن که این مدعیان بدون استثنا سر سالم به گور نبرده اند و هر که با این ادعا سر برافراشته پس از رسوایی و بی آبرویی و ثبت نام خود در تاریخ به ننگ، در راه این ادعا سر خود به باد داده است . چنانک علی محمد باب در «بیت الخلاء» به گلوله بسته شد و مدعیان مهدویت در حجاز نیز با تمام اتباعشان به قتل رسیدند، آن هم به دست نیروهای فرانسوی! ! ! ولی تحقق فرجام تیره برای این مدعیان، اصل ستم نسبت به ساحت قدس مهدوی را نفی نمی کند .
ناصرالدین شاه قاجاربا سرکوب بابیان سلطنتش را تحکیم بخشید و آل سعود در حجاز با سرکوب «جهیمانی » بر سلطه خویش ادامه دادند و در این میان آنکه نام و یاد و اعتبارش دستمایه جمعی دنیا طلب قرار گرفت، ولی معصوم خداوند است که در اوج اقتدار، مظلوم است .
7 - یکی از بارزترین انواع ستمی که در حق شیعه و به خصوص در حق امام عصر، ارواحنا له الفداء، روا داشته و می دارند، حرکت ناجوانمردانه تحریف در آثار است . از سال ها پیش خاصه از زمان وقوع انقلاب اسلامی ایران، دشمنان شیعه به ویژه پیروان وهابیت و نیز متعصبان اهل تسنن در هند و پاکستان و عربستان و . . . در چاپ کتب مرجع خود هر جا که نام مقدس حضرت مهدی (ع) در ضمن روایتی به تایید آمده، یا در هر موضع که محققان آنها از ازمنه قدیم در آثار خود حدیث یا سخنی را آورده اند که تصریح به حقانیت شیعه و ائمه اثنی عشر دارد، در چاپ های جدید آن آثار، نکات مزبور را حذف می کنند تا مورد استناد و استفاده نسل های آینده قرار نگیرد! و این در حالی است که مطابق برخی از تحقیقات این گونه افراد که در واقع حقیقت را تاب نمی آورند و آنچه را که رهبرانشان در آثار و تالیفات خود بدان اعتراف نموده مورد انکار قرار می دهند، با پشتیبانی قدرت های شیطانی و هزینه کردن مبالغ گزاف، نسخ خطی مآخذ دست اول را خریداری نموده می سوزانند، تا به پندار باطل خود نخست عالمان و دانشوران و آنگاه نسل های جست وجوگر و پژوهنده نتوانند به معارف مذکور دست یابند .
اینک به تناسب بحث فقط به یک نمونه از این رفتار - که من آن را خیانت به فرهنگ و مواریث فرهنگی می نامم دررابطه باوجودمقدس حضرت بقیه الله الاعظم، عجل الله تعالی فرجه الشریف، اشاره می کنم:
محی الدین عربی که از بزرگان اهل سنت است، در کتاب فتوحات مکیه که به سال 1307 در مطبعه «الازهریه » مصر چاپ شده در مبحث 65 به تصریح تمام می گوید:
مهدی که از اولاد امام حسن عسکری است، در نیمه شعبان سال 255 هجری به دنیا آمده و زنده خواهد ماند تا با عیسی بن مریم اجتماع کند، پس عمر آن حضرت اکنون که سال 985 هجری می باشد 703 سال است . . .
این عبارات را در چاپ جدید فتوحات، دست متعصبان عامه و وهابی حذف نموده است (16) .
خاتمه سخن در این سرفصل اینکه توطئه تحریف فقط به حذف مناقب اهل بیت (ع) از کتب و آثار، توسط متعصبان اهل سنت محدود نمی شود بلکه روی دیگر این سکه حذف مطاعن اعداءالله از کتب شیعه را نیز شامل می شود که به بهانه پاسداشت وحدت بین فرق، به دست برخی از ساده اندیشان شیعی مذهب صورت می پذیرد .
8 - می دانیم که ظهور حضرت ولی عصر حجة بن الحسن العسکری، ارواحنا له الفداء، وعده خداوند است و «ان الله لا یخلف المیعاد» ، بنابراین جهان آینده به هر گونه ای که از هم اکنون ترسیم کنند، جهانی تحت لوای ولایت معصوم خواهد بود: «والله متم نوره و لو کره الکافرون، ولو کره الکارهون » اما استکبار جهانی با علم و اطلاع از این موضوع می کوشد تا تصویری از آینده بر اساس امیال و منافع خود ترسیم نماید و آن را در اذهان عمومی جهان مستقر سازد . آنها به تجربه دریافتند که آدمی با تغییر نگرش هایش تغییر می کند و بر مبنای تصورات ذهنی خود عمل می نماید . بر این اساس از هم اکنون با خلق رمان های آینده نگر و ساخت فیلم ها و نگارش داستان ها و . . . و حتی مقالات مشحون از نظریه های به ظاهر علمی، می کوشند تا نگرش های کلی خود را نسبت به آینده جهان به نام نگرش های فرهنگ ها و ملل تبیین و ترویج نمایند . این بماند که از اولین، فوری ترین و مهمترین وظایف صاحب قلمان متعهد شیعی، ترسیم تصویر آینده جهان بر مبنای اقتدار معصوم منتظر است و در این تصویر هر گونه حیثیت کاذبی برای «غیر معصوم » تراشیدن، راه به همان سرابی می برد که استکبار جهانی با همه ایادی و اذناب خود در صدد ایجاد آن است . ولی آنچه در اینجا منظورنظربوده وجهی دیگر از مظلومیت امام بقیة الله (ع) است که دشمنانی آگاه و پر تلاش دارد و دوستان و محبانی بعضا خواب آلوده و بی تحرک . به قول نیما:
غم این خفته چند، خواب در چشم ترم می شکند .
بدیهی است که خدای تعالی هیچ تلاشی را بی مزد نخواهد گذاشت بنابراین اگر اهل اندیشه شیعی در این رویارویی هنرمندانه; یعنی «ترسیم آینده بر مبنای اقتدار تکنولوژی » و یا «ترسیم آینده بر مبنای اقتدار ایمان » دیر بجنبند سراب ایجاد شده در اذهان عمومی می تواند معضلات فراوانی را برای تشنگان آب ایجاد نماید، به آیه قرآن تمسک می جویم که فرمود:
قل اریتم ان اصبح ماء کم غورا فمن یاتیکم بماء معین .
ای رسول ما بگو ملاحظه کنید، اگر آب گواراتان در زمین فرو رود و ناپدید گردد، چه کسی دیگر بار برای شما آب روان می آورد؟ (17)
در اینجا کلام را به پایان می آورم و ادامه بحث و تفصیل آن را به فرصتی دیگر وا می گذارم و فقط به ذکر این نکته بسنده می کنم که مانند همه شیعیان اثنی عشری بر این عقیده ام که اگر راهزنان عقیده و ایمان فرصت می دادند تا جهان با مدیریت دوازده پیشوای معصوم اداره شود دنیای کنونی آکنده از این همه ستم و تبعیض و فقر و جهل و جنون نبود . بنابراین هر ستمی که بر اساس غصب خلافت حقه امیر مؤمنان علی (ع) بر جهان بشری تحمیل شده است بطور مضاعف ستمی در حق آخرین پیشوا محسوب می شود .
اللهم انا نشکو الیک فقد نبینا و غیبة ولینا و کثرة عدونا و قلة عددنا و شدة الفتن بنا و تظاهرالزمان علینا فصل علی محمد و آل محمد و اعنا علی ذلک بفتح منک تعجله و بضر تکشفه و نضر تعزه و سلطان حق تظهره . (18)
پی نوشت ها:
× مقاله برگزیده دومین جشنواره برترین های فرهنگ مهدویت، ویژه مطبوعات، کتاب امید (ویژه نامه ولادت امام زمان (عج)) .
1 . و الله ما معاویة بادهی منی، ولکنه یغدر و یفجر، ولولا کراهیة الغدر لکنت من ادهی الناس . . . ; به خداوند سوگند، معاویه از من زیرک تر نیست . اما او نیرنگ می کند و به گناه می گراید و اگر نیرنگ، ناشایست نبود، هر آینه معلوم می آمد که من سیاس ترین مردمانم . (نهج البلاغه، خطبه 200، با ترجمه آقایان: محمدی و دشتی) .
2 . کتاب التمحیص، ص 4; مناقب آل ابی طالب، ج 3، ص 42; بحارالانوار، ج 35، ص 56 .
3 . بحار الانوار، ج 28، ص 373، ج 37، ص 51 .
4 . به سرگذشت پیامبران عظیم الشان نامبرده در قرآن کریم مراجعه شود و از جمله در داستان حضرت نوح (ع) که می فرماید: «و لقد ارسلنا نوحا الی قومه فلبث فیهم الف سنة الا خمسین عاما فاخذهم الطوفان » ; ما نوح را بر قوم خود فرستادیم و او در میان آنها هزار سال به استثنای پنجاه سال به سر برد سپس طوفان آنان را فرا گرفت، - قرآن کریم، سوره عنکبوت (29)، آیه 14 .
5 . احادیث درباره نام و نشان و ظهور امام (ع) به اعتراف اهل حدیث متواتر است .
6 . مغیره بن سعید پس از در گذشت امام باقر (ع) ادعای مهدویت نمود و مورد لعن شیعیان قرار گرفت . ر . ک به: المقالات و الفرق، ابی خلف اشعری، ترجمه دکتر مشکور، ص 148 .
7 . عبیدالله المهدی از پیشوایان اسماعیلی که داعیه مهدویت داشت، ر . ک: همان، ص 318 .
8 . ر . ک: عارف و صوفی چه می گویند؟ میرزا جواد تهرانی، مبحث گفتار عرفا و صوفیه درباره ولی .
9 . ر . ک: زندگی دوازده امام، هاشم معروف الحسنی، ج 2، ذیل زندگانی امام عصر (ع) .
10 . ر . ک: خاندان نوبختی، عباس اقبال آشتیانی; کلمة الامام المهدی (ع)، آیت الله شهید سید حسن شیرازی .
11 . ر . ک: اخبار حلاج، لوئی ماسینیون .
12 . ر . ک: کتاب تاریخ وهابیت، علی اصغر فقیهی; پاورقی روزنامه اطلاعات در مورد سوابق وهابیون .
13 . ر . ک: مصلح جهانی، سید هادی خسرو شاهی .
14 . ر . ک: کشف الحیل، مرحوم آیتی .
15 . مصلح جهانی، سید هادی خسرو شاهی، ص 50 و 51 .
16 . همان، ص 88 و 89
17 . سوره ملک (67) آیه 30 . قاطبه اهل تفسیر این آیه را به وجود مقدس حضرت ولی عصر، ارواحنا فداه، و غیبت آن گرامی تفسیر کرده اند .
18 . دعای شریف افتتاح .