نقاشی در اندیشه مانی
آرشیو
چکیده
مانی نقاش، خطاط و پیام آور ایرانی در سومین سده میلادی، مسیحیت ثنویت گرای ملهم از آرای ایران باستان را گسترش داد. بر این مبنا، دو نیروی خیر و شر، به گونه ای مجزا و مستقل مدّ نظر قرار می گیرند که در این باور، نور و روشنی، «خیر»، و ظلمت و جهل، «شر» محسوب می شوند. ازآنجاکه در آئین وی نور مقدس است، حس بینایی جایگاهی ویژه دارد. زیرا در فقدان نور، بینایی مؤثر نیست. به عبارتی نور آشکار کننده حقیقت است و چشم دریافت کننده آن. مانی نخستین پیام آوری است که خود اقدام به مکتوب نمودن آراء آیین نموده و به نقاشی مزین ساخته است. بنابراین نقاشی و کتابت در میان مانویان واجد پایگاهی اساسی بوده است. کتب مصور میراث مانی پیام آور آن آیین بود که میان آنان فرهنگ هنری را رواج داد. این مقاله با رویکردی فلسفی بر اساس آرای مانی مدلل می دارد که بهره گیری از نقاشی در آئین وی، تنها، وسیله انتقال اندیشه اش به افرادی فاقد آشنایی به نوشتار و خواندن و ابزاری جهت تبلیغ دین نبوده، بلکه دلایلی غامض و پیچیده در ورای آن را شامل می شده است که برخاسته از تفکر ثنویت گرا است. در این پژوهش از روش توصیفی تحلیلی استفاده شده است و نتیجه پژوهش حاکی از آن است که در اندیشه ثنویت گرای مانوی-گنوسی نور از جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ لذا در این تفکر حس دیداری بر حس شنیداری ارجح است. بر این اساس مانی برای تبلیغ آیین خود از نقاشی سود جسته است.Depiction in Mani’s Thought
Mani was a painter, calligrapher, and an Iranian Prophet of the second century and the founder of a dualist Christianity tradition inspired by ancient Persian beliefs. The sect's most important theological thought arose from the question: Why does evil exist, and whence did it come from? “Dualism” was their answer to that question. The Good and the Evil are considered two separate existing principles. The good principal couldn't, be responsible for the bad in the world. Hence, they considered an evil principle for creating an evil material world and trapping fragments of light in it. The realm of God is the realm of light, and the realm of evil is darkness. The benevolent light is cognitive, but darkness is ignorant and mischievous. Because of this legacy, seeing has a superior position among the senses. It is in the light that we see and understand, which implies that seeing is knowing, in contrast to the Semitic beliefs that hearing is knowing. In the Semitic culture, hearing is of higher value because, in their belief, God does not reveal himself to humankind and only speaks to us through his prophets, who preserve and convey His words to the followers. In the Dualist tradition, the “Good principle” is light, and through the light, we perceive the truth.Thence depiction and inscription are considered holy and of great value. In the presence of the benevolent light, the holy images are unveiled, revealing "The Truth." Hence, Mani, took his unique painting skills into action and summoned the trapped divined souls to salvation. Art was considered holy, and Mani’s paintings were seen as a miracle. Mani is the only prophet who expressed his ideas through writing and painting, while also requiring his disciples to copy and translate holy books, thereby establishing and fostering an artistic culture. His legacy influenced various cultures and religions, illustrating that images serve a didactic purpose. This article will argue with a cultural, social, and philosophical approach that depiction in Mani’s religion was not only a means for the illiterate to understand his theology but also served a significant and complex role in helping humankind to salvation.
تبلیغات
