چکیده

وقوع گویی و واسوخت به مثابه رفتاری اجتماعی در دو اصطلاح به هم آمیخته بیشتر در روزگار صفوی شکل گرفته و به عنواندو ویژگی سبکی در شعر عهد صفوی خودنمایی کرده اند؛ بعید نیست فلسفه توسعه و توجه بیش از حدّ شاعران به ای ن ویژگیه اجُستن راهی برای اشاعه این رفتار و نیز جلوگیری از تکرار و تقلید و ایجاد سبک جدید تلقی شود. پیش از ای ن دوره رگ ه هایی از این نوع رفتار اجتماعی در قرون پیشین به چشم می خورد که بازت اب آن در ش عر ش اعران خراس انی و عراق ی از جمل ه مول وی (672-604 ق.) مشهود است. مقاله حاضر بر آن است تا با روش تحلیلی - توصیفی ضمن مروری بر وقوع گویی و واسوخت با ارائهنمونه هایی از اشعار واسوختی مولوی به «چگونگی و چرایی شعر واسوخت در کلیات شمس» پاس خ ده د. ف رض نویس ندگان ک هنتیجه تحقیق آن را تأیید میکند آن است که مولانا جلال الدّین به عنوان شاعری عاشق پیشه در حالات شوریدگی و غلب ه عش ق ومستی عنان اختیار از دست داده و به بیان وقایع فیمابین خود و معشوقش پرداخته و بی پرده با او سخن ها گفته است. 

Voghoo and Vasukht in Shams Tabrizi’s Divan

Voghoo and Vasukht are traits of Indian poetic style; a style which was at its supreme height in the Safavid period (1501: Tabriz to 1736: Isfahan). These traits could be regarded as the traits with which Persian poets of this period tried to emulate their predecessors. Although these two traits belonged to the Indian poetic style, poets of other poetic styles utilized these traits in composing their poems. Jalal ad-Din Mohammad Rumi (1207-1273) was one of such poets whose commitment to Voghoo and Vasukht could be recognized in Sham Tabrizi’s Divan amply. After exemplifying some instances of Voghoo and Vasukht in Tabrizi’s predecessors, the present study analyzes his Divan for identifying these two traits. The study assumes that while struggling with his melancholic love for the beloved, Rumi as a mystical amorous poet loses his command on logic and restraint, and starts disclosing intimate accounts of the transpirations between himself and the beloved.Keywords: Poetic Style, Voghoo, Vasukht, Rumi, Societies, Social behavior, Shams Tabrizi.

تبلیغات