بررسی تطبیقی گفتمان عرفانی شعر معاصر شرقی در اشعار رابیندارانات تاگور و بیژن جلالی
آرشیو
چکیده
از شاخصه های برجسته جهان معاصر، درک همگونی های فرهنگی، در راستای دستیابی به زبانی مشترک، فراگیر، همدلانه و انسانی است؛ مطالعات تطبیقی نو، با دو گرایش «ادبیات تطبیقی» و «مطالعات فرهنگی»، نمودی از همین شاخصه و ویژگی است. خوانش سروده های رابیندارانات تاگور، شاعر برجسته هندی و بیژن جلالی، شاعر شاخص و سپیدسرای ایرانی، گویای این نکته است که این دو شاعر، برخوردار از چنان نگرشی اند که درک آن، زمینه ساز نزدیکی هرچه افزون تر دو ملت ایران و هند خواهد گردید؛ که نوع نگاه و شیوه بیان این دو، به روشنی گویای همانندی این دو شاعر، در دو فرهنگ متفاوت است. سروده های این دو، سروده هایی طبیعت گرا و در عین حال معناگراست و نگاهی از گونه عرفان معاصر، بر ذهنیت این دو شاعر حاکم بوده است. نگارندگان پژوهش حاضر بر آن بوده اند که ضمن پایبندی به اصول استدلال استقرائی، نشان دهند که شنیدن صدای طبیعت از زبان تاگور و جلالی و لمس نبض هستی در سروده های آن ها، از تجربیّات و حسیّات مشترکی نشأت می گیرد که ریشه در تعالیم عرفانی شرق و معرفت خاصّ حکمای این خطّه، از مولانا و حافظ گرفته تا بودا و لائوتسه ... دارد و نمایانگر گفتمان عرفانی شعر معاصر شرقی اند.A Comparative Study of Mystical discourse of contemporary oriental poetry of Rabindranath Tagore and Bijan Jalali
Understanding cultural similarities in order to achieve a common, empathetic and humane language is one of the prominent features of contemporary world. Comparative Studies, with two trends of Comparative Literature and Cultural Studies, is a manifestation of this characteristic. Reading the poems of Rabindranath Tagore, an outstanding Indian poet, and Bijan Jalali, a prominent Iranian free verse poet, indicates that their poetry is of such a quality that include the capacity for comparative studies and may pave the way for closer ties between the two nations of Iran and India. In other words, their points of view and their ways of expressing reveal the similarities of these two poets of different cultures. Their poetry is nature-oriented and at the same time conceptual, and a view of modern mysticism has dominated the minds of the poets. Thus, in the present study, while adhering to the principles of inductive reasoning (moving from part to whole), we have tried to show that hearing the voice of nature from Tagore and Jalali and touching the pulse of existence in their poems stem from common experiences and senses rooted in mystical teachings of the East and the special insight of the scholars of this region, from the Persian Rumi and Hafiz to Buddha and Laozi ... and all in all, it constitutes the theological atmosphere of modern poetry.
تبلیغات
