Humour et Ironie: aspects linguistique et psychanalytique Relecture du roman Où on va papa? (مقاله علمی وزارت علوم)
درجه علمی: نشریه علمی (وزارت علوم)
آرشیو
چکیده
Cet article se penche sur l’étude analytique d’une autobiographie relatant la vie d’un père de deux handicapés mentaux où les termes de parentalité du handicap sont associés à l’humour et à l’ironie. C’est le cas de Jean-Louis Fournier, auteur de Où on va papa ? (2008), celui qui, oscillant entre réalité et imagination, établit un lien entre deux situations qui semblent inconciliables, tant il paraît évident que la première soit déprimante et la deuxième amusante. De surcroît, puisqu’il se voit tout le temps confronté à différentes réactions des gens : pitié, moquerie, dédain et hypocrisie, il ne peut guère donner une pause à sa pensée toujours penchée sur le destin de ses fils. La question à laquelle nous essayons de répondre, c’est de vérifier si l’humour et l’ironie servent de remède à ces conditions difficiles. Pour ce, outre les extraits du livre qui font part de divers aspects de la vie de ce père et de ses deux fils infirmes et témoignent des moments très délicats même insupportables qu’ils traversent, nous recourons aux définitions de ces deux éléments linguistiques ainsi qu’aux travaux des psychanalystes, nous déduirons que la présentation humoristique de cette vie, à savoir se ridiculiser et ridiculiser les autres sont des « mécanismes de défense » qui aident ce père à survivre.شوخ طبعی و استهزاء: جنیه های زبانشناسی و روانشناختی. بازخوانش رمان کجا داریم می ریم بابا؟
این مقاله به مطالعه تحلیلی زندگی نامه پدر دو پسری که از معلولیت ذهنی رنج می برند می پردازد. نویسنده رمان کجا داریم میریم بابا؟ (2008)، ژان لوئی فورنیه، به شوخ طبعی و استهزاء پناه می برد تا واقعیت تلخی که هر لحظه با آن روبروست را تاب آورد و با رفت و برگشتی بی وقفه میان واقعیت و خیال از دنیای خود و فرزندانش سخن بگوید. آنچه که بر تلخی این نوع زندگی می افزاید رفتارها وعکس العمل های مردم است: ترحم، تمسخر، تحقیر و دورویی. در این پژوهش سعی داریم پاسخی برای این سئوال بیابیم: شوخ طبعی و استهزاء می توانند دارو و مرهمی برای چنین شرایط دشواری باشند؟ در این راستا، علاوه بر گزیده هایی از کتاب که گویای جنبه های مختلف زندگی این پدر و فرزندان معلولش بوده و حاکی از لحظات بسیار حساس و حتی غیر قابل تحمل است، به تعاریف زبانشناسان از این دو عنصر زبانی، شوخ طبعی و استهزاء، همچنین مطالعات روانکاوان در این زمینه مراجعه کرده ایم تا ببینیم که آیا معرفی طنز گونه این زندگی یعنی به استهزاء گرفتن خود و دیگران می تواند به عنوان ساز و کارهای دفاعی به کمک این پدر بیایند تا شاید این شرایط را راحت ترتحمل کند.