رضاع در قرآن
آرشیو
چکیده
متن
مقدمه
بر هیچ کس پوشیده نیست که تربیت فرزند و نقش والدین در تربیت فرزند از پیش از انعقاد نطفه شروع می‌شود،به طوری که عنوان شده است:تغذیه پدر و مادر و نحوه کسب آن از نظر شرعی(حلال یا حرام بودن آن) بر روی روحیات کودک بالقوه،تأثیر بسزایی خواهد داشت و این خود بیانگر نقش تغذیه خود فرزند در رشد شخصیتی او خواهد بود.امروزه متخصصین علوم تغذیه و علوم پزشکی،همگی بر این نظر هستند که بهترین تغذیه کودک تا سن دو سالگی،تغذیه با شیر مادرش می باشد.در حالی که در سال 600 میلادی در قرآن و بعد از آن در روایات اسلامی،بارها به این مسئله اشاره شده است.در قرآن و روایات از کلمه «رضاع» به معنی شیر دادن به کار رفته است که در این مقاله به نمونه‌ای از این ایات و روایات اشاره شده است.
والوالدات یرضعن اولادهن حولین کاملین لمن أراِد أن یتم الرضاعة و علی المولود له رزقهن و کسوتهن با لمعروف لا تکلف نفس الا وسعها لا تضار والدة بولدها و لا مولود له بولده و علی الوارث مثل ذلک؛مادران،فرزندانشان را تا دو سال تمام شیر می‌دهند.این برای کسی است که بخواهد دوران شیر خوارگی را تکمیل کند و بر آن کس که فرزند برای او متولد شده است(پدر)،لازم است،خوراک و پوشاک مادر را به طور شایسته در مدت شیر دادن بپردازد ـ اگر طلاق گرفته باشد ـ هیچ کس را جز به اندازه توان تکلیف نکنند.نه مادر باید در نگهبانی فرزند به زیان و زحمت افتد و نه پدر(بیش از متعارف برای کودک متضرر شود!) و(اگر کودک پدر ندارد) وارث باید در شکل و اندازه متعارف از کودک نگهداری کند.(هزینه مادر را در دوران شیر خوارگی تأمین کند ;.
وظیفه شیر دادن در دو سال شیرخوارگی بر عهده مادر است؛زیرا تغذیه جسم و جان نوزاد در این مدت،با شیر و عواطف مادر پیوند ناگسستنی دارد و اوست که می تواند در این مدت فرزند خود را شیر دهد،هر چند که عواطف مادری نیز باید رعایت شود، مادر نمی‌تواند در چنین لحظه‌های حساسی آغوش خود را خالی از فرزند دلبند خود ببیند،بنابراین،اختصاص حق حضانت و شیر دادن یک نوع حق دوجانبه است که هم برای رعایت حال فرزند و هم برای رعایت حال مادر لازم می‌باشد و هزینه زندگی مادر حتی در صورتی که طلاق بگیرد،از نظر غذا و لباس،در حد معمول و شایسته وی در دوران شیردهی بر عهده پدر است،تا با خاطری آسوده فرزند را شیر دهد.بعد از مرگ پدر،باید وارثان او نیازهای مادر را در دورانی که به کودک شیر می‌دهد،تأمین کنند.
اختیار از شیر بازداشتن کودک به پدر و مادر واگذار شده است و پدر و مادر با توجه به شرایط بدنی کودک و صلاحدید و توافق یکدیگر می‌توانند،طفل را در هر زمان مناسب از شیر بازدارند.
حضرت علی(ع) می‌فرماید:
«برای طفل شیر خوار،هیچ شیری مبارکتر از شیر مادرش نیست».
شیر مادر هدیه ویژه پروردگار برای طفل می‌باشد.دوران شیرخوارگی حساس‌ترین مرحله از مرحله رشد و تکامل کودک است،بنابراین،در این برهه از زندگی باید توجه بیشتری به مراقبت از تغذیه و سلامت کودک و مادر داشت.
ووصّینا الانسان بوالدیه حملته امه وهناً علی وهن و فصاله فی عامین ان اشکر لی و لوالدیک الی المصیر؛و انسان را سفارش کردیم به پدر و مادرش که مادرش در حالی که ضعفی بالای ضعف داشت، او را حمل کرد و او را دو سال شیر داد که شکرگزار من و پدر و مادرت باش که بازگشت به سوی من است ;.
بر اساس ایات 233 سوره بقره و 14 سوره لقمان،مرز سفارش شده برای شیر دادن مادران به کودکان خود،دو سال تمام و بر اساس ایه 15 سوره احقاف،دست کم مدت لازم برای شیر دادن به کودکی که پس از طی 9 ماه جنینی متولد شده،21 ماه است.
فقیهان و مفسران با الهام از روایت‌های اسلامی در پاسخ به این پرسش که چرا در ایات 233 سوره بقره و 14 سوره لقمان،مدت شیرخوارگی بیست و چهار ماه و در ایه 15سوره احقاف این مدت 21 ماه عنوان شده است،چنین گفته‌اند:
حداقل دوران حمل شش ماه و حداکثر دوران مفید رضاع بیست و چهار ماه است.ضمناً از این تعبیر قرآنی می توان استفاده کرد که هر اندازه از مقدار دوران حمل کاسته شود،باید بر مقدار دوران شیرخوارگی افزود،به گونه‌ای که روی هم رفته،سی ماه تمام را شامل گردد.از ابن عباس نیز نقل شده که هرگاه دوران بارداری زن نه ماه باشد،باید بیست و چهار ماه شیر دهد(قانون طبیعی)بنابراین،هر اندازه کودک زودتر از دوران حمل طبیعی به دنیا آمد،به همان اندازه باید بر دوران شیرخوارگی‌اش افزود؛ چرا که کمبودهای دوران حمل در دوران شیرخوارگی باید جبران گردد.
در شرایطی که به اصطلاح علمی،نوزاد نارس و یا شش ماهه متولد می گردد. شیر مادر تأمین کننده نیازهای غذایی کودک و به طور همزمان،تأمین کننده و ایمنی بخش لازم برایی کوودک است.
این دو ویژگی،به طور یکجا،از راه‌های دیگر قابل دسترسی نیست.ناگفته نماند که ارتباط عاطفی مادر و کودک به هنگام شیر دادن از پستان نیز یک امتیاز استثنایی برای شیر مادر است و تأثیر شگفت انگیزی بر رشد عاطفی،ذهنی و روانی کودک دارد.
نوزاد نارس،هنوز برای زندگی خارج از رحم مادر آماده نمی باشد و بنابراین، سیستم گوارشی نارسی نیز دارد و چون پروتئین شیر مادر «سهل الهضم‌تر» می‌باشد برای نیازهای نوزاد مناسب‌تر است.وجود آنزیم لیپاز در شیر مادر به کودک کمک می‌کند تا چربی را که به عنوان یک منبع انرژی مهم برای رشد نوزاد نارس است،به آسانی هضم نماید. در نوزاد رسیده نیز شیر مادر،از لحظه اول تولد تا پایان شش ماهگی،به تنهایی تمام نیازهای شیرخوار را جوابگوست و حتی تشنگی شیرخوار با آب موجود در شیر مادر برطرف می‌شود.
ام اسحاق از حضرت امام جعفر صادق(ع) روایت کرده است:
به کودک از یک پستان شیر ندهید،بلکه از هر دو به او شیر بخورانید؛زیرا یکی به منزله غذا و دیگری به منزله آب است.
بخشی از شیر به منزله آب وبخش دیگر به منزله غذای مورد نیاز کودک است و چنانچه در چهار ماه تا شش ماه اول زندگی،طفل،تنها از شیر مادر تغذیه کند،نیازی به دادن آب اضافی به کودک نیست».
با گذشت زمان،ترکیب شیر مادر متناسب با نیاز رشدی شیرخوار تغییر پیدا می کند.چربی شیر‌مادر، در شروع هر بار شیر دهی،کمتر و سپس میزان آن به تدریج زیاد می‌شود،به همین دلیل، متخصصین معتقدند در هر نوبت شیر دهی،حتماً باید یک پستان کاملاً تخلیه شود و در نوبت بعدی،تغذیه از پستان دوم شروع شود.
به علت وجود چربی بیشتر در شیر انتهایی هر وعده شیردهی،شیرخوار به طور کامل سیر شده، پرخوری نمی‌کند و در نتیجه کمتر چاق می‌شود. چاقی این دوران در شیرخوارگی که با شیر خشک تغذیه می‌شوند،زمینه ساز عوارض قلبی ـ عروقی وبیماری قند در بزرگسالی است.
بنابراین،حتی در دوران سالمندی نیز تأثیر خوب شیر مادر بر سلامت انسان آشکار شده است؛یعنی آنها که دوران کودکی را با برخورداری از نعمت گران قدر شیر مادر سپری کرده‌اند،در دوران سالمندی به مراتب کمتر از کسانی که در دوران شیرخوارگی‌شان با محرومیت از شیر مادر طی شده است،به بیماری‌های قلبی و عروقی گرفتار می‌شوند.
تندرستی یکی از نعمت های بزرگ پروردگار است که زندگی بدون آن لذتی ندارد.
در کتاب‌های فقهی از جمله:«حلیه المتقین» و «جواهرالکلام» تغذیه کودک با «آغوز» یا شیر غلیظ شده،در چند روز اول زایمان که در اصطلاح علمی به آن «کلستروم» یا «ماک» می گویند،مورد تأکید قرار گرفته است و امروزه دانشمندان دریافته‌اند که این شیر زرد رنگ و غلیظ در بردارنده مواد بسیار مفید و ارزنده‌ای است که به منزله اولین واکسیناسیون و مهم ترین اقدام ایمن سازی برای محافظت کودک در برابر بیماری‌های عفونی است.
بنابراین،بنابر فرمایش قرآن و عترت تغذیه کودک با شیر مادر ضروری است و کاستن از حداقل زمان لازم برای شیر دادن به طفل،گونه‌ای ستم بر کودک دانسته شده است.
از نظر علمی نیز تغذیه کودک با شیر مادر تا پایان دو سالگی ضروری است،اما در سال دوم زندگی، بر خلاف سال اول،سایر غذاها منبع اصلی تغذیه کودک هستند،به همین دلیل،در هر وعده ابتدا باید کودک غذا بخورد و سپس با شیر مادر تغذیه شود.
از ایات قرآن چنین برمی‌اید،اگر به هر دلیلی مادر نتواند به کودک خود شیر دهد،باید برای کودک دایه واجدالشرایط جهت شیر دادن گرفته شود،تا به هر شکل ممکن کودک از این نعمت الهی بی‌بهره نماند:
فان ارضعن لکم فآتوهن اجورهن و أتمروا بینکم بمعروف و ان تعاسرتم فسترضع له اخری؛آنگاه اگر فرزند شما را شیر می‌دهند،اجرتشان را بپردازید(زنان مطلقه را) و با مشورت و مسالمت به خوبی آن را انجام دهید و اگر به توافق نرسیدید،دیگری،شیر دادن بچه را عهده‌دار شود ;. (سوره طلاق،ایه 6)
بنا بر حدیثی از رسول اکرم(ص):
مکیدن پستان توسط طفل موجب افزایش شیر می‌گردد و اجر شیردهی شبانه مادر برابر با آزاد کردن هفتاد بنده در راه خدا می‌باشد.
امروزه کارشناسان علم تغذیه با شیر مادر می‌گویند:مهم‌ترین عامل در افزایش شیر مادر،مکیدن درست شیر از پستان توسط شیرخوار و تخلیه پستان است.اگر شیر ترشح شده،پی در پی تخلیه نشود،به تدریج،تولید و ترشح آن کاهش می‌یابد،وقتی کودک پستان را می‌مکد،پیام‌های عصبی از نوک پستان به هیپوتالاموس در مغز رفته و موجب می‌شوند،مقدار ترشح پرولاکتین(هورمون محرک تولید شیر) به ده برابر افزایش یابد.
نتیجه گیری:
در هر صورت آنچه که امروز حاصل آخرین دست یافته های علمی است:بر این نکته تأکید می‌کند که:برای کودک شیری بهتر از شیر مادرش نیست و این در حالی است که چهارده قرن پیش از این نیز،همین پیام از زبان گویا و پاک پیامبر بلند مرتبه اسلام،حضرت محمد(ص) به گوش جهانیان رسیده است:«برای کودک شیری بهتر از شیر مادرش نیست».
بر هیچ کس پوشیده نیست که تربیت فرزند و نقش والدین در تربیت فرزند از پیش از انعقاد نطفه شروع می‌شود،به طوری که عنوان شده است:تغذیه پدر و مادر و نحوه کسب آن از نظر شرعی(حلال یا حرام بودن آن) بر روی روحیات کودک بالقوه،تأثیر بسزایی خواهد داشت و این خود بیانگر نقش تغذیه خود فرزند در رشد شخصیتی او خواهد بود.امروزه متخصصین علوم تغذیه و علوم پزشکی،همگی بر این نظر هستند که بهترین تغذیه کودک تا سن دو سالگی،تغذیه با شیر مادرش می باشد.در حالی که در سال 600 میلادی در قرآن و بعد از آن در روایات اسلامی،بارها به این مسئله اشاره شده است.در قرآن و روایات از کلمه «رضاع» به معنی شیر دادن به کار رفته است که در این مقاله به نمونه‌ای از این ایات و روایات اشاره شده است.
والوالدات یرضعن اولادهن حولین کاملین لمن أراِد أن یتم الرضاعة و علی المولود له رزقهن و کسوتهن با لمعروف لا تکلف نفس الا وسعها لا تضار والدة بولدها و لا مولود له بولده و علی الوارث مثل ذلک؛مادران،فرزندانشان را تا دو سال تمام شیر می‌دهند.این برای کسی است که بخواهد دوران شیر خوارگی را تکمیل کند و بر آن کس که فرزند برای او متولد شده است(پدر)،لازم است،خوراک و پوشاک مادر را به طور شایسته در مدت شیر دادن بپردازد ـ اگر طلاق گرفته باشد ـ هیچ کس را جز به اندازه توان تکلیف نکنند.نه مادر باید در نگهبانی فرزند به زیان و زحمت افتد و نه پدر(بیش از متعارف برای کودک متضرر شود!) و(اگر کودک پدر ندارد) وارث باید در شکل و اندازه متعارف از کودک نگهداری کند.(هزینه مادر را در دوران شیر خوارگی تأمین کند ;.
وظیفه شیر دادن در دو سال شیرخوارگی بر عهده مادر است؛زیرا تغذیه جسم و جان نوزاد در این مدت،با شیر و عواطف مادر پیوند ناگسستنی دارد و اوست که می تواند در این مدت فرزند خود را شیر دهد،هر چند که عواطف مادری نیز باید رعایت شود، مادر نمی‌تواند در چنین لحظه‌های حساسی آغوش خود را خالی از فرزند دلبند خود ببیند،بنابراین،اختصاص حق حضانت و شیر دادن یک نوع حق دوجانبه است که هم برای رعایت حال فرزند و هم برای رعایت حال مادر لازم می‌باشد و هزینه زندگی مادر حتی در صورتی که طلاق بگیرد،از نظر غذا و لباس،در حد معمول و شایسته وی در دوران شیردهی بر عهده پدر است،تا با خاطری آسوده فرزند را شیر دهد.بعد از مرگ پدر،باید وارثان او نیازهای مادر را در دورانی که به کودک شیر می‌دهد،تأمین کنند.
اختیار از شیر بازداشتن کودک به پدر و مادر واگذار شده است و پدر و مادر با توجه به شرایط بدنی کودک و صلاحدید و توافق یکدیگر می‌توانند،طفل را در هر زمان مناسب از شیر بازدارند.
حضرت علی(ع) می‌فرماید:
«برای طفل شیر خوار،هیچ شیری مبارکتر از شیر مادرش نیست».
شیر مادر هدیه ویژه پروردگار برای طفل می‌باشد.دوران شیرخوارگی حساس‌ترین مرحله از مرحله رشد و تکامل کودک است،بنابراین،در این برهه از زندگی باید توجه بیشتری به مراقبت از تغذیه و سلامت کودک و مادر داشت.
ووصّینا الانسان بوالدیه حملته امه وهناً علی وهن و فصاله فی عامین ان اشکر لی و لوالدیک الی المصیر؛و انسان را سفارش کردیم به پدر و مادرش که مادرش در حالی که ضعفی بالای ضعف داشت، او را حمل کرد و او را دو سال شیر داد که شکرگزار من و پدر و مادرت باش که بازگشت به سوی من است ;.
بر اساس ایات 233 سوره بقره و 14 سوره لقمان،مرز سفارش شده برای شیر دادن مادران به کودکان خود،دو سال تمام و بر اساس ایه 15 سوره احقاف،دست کم مدت لازم برای شیر دادن به کودکی که پس از طی 9 ماه جنینی متولد شده،21 ماه است.
فقیهان و مفسران با الهام از روایت‌های اسلامی در پاسخ به این پرسش که چرا در ایات 233 سوره بقره و 14 سوره لقمان،مدت شیرخوارگی بیست و چهار ماه و در ایه 15سوره احقاف این مدت 21 ماه عنوان شده است،چنین گفته‌اند:
حداقل دوران حمل شش ماه و حداکثر دوران مفید رضاع بیست و چهار ماه است.ضمناً از این تعبیر قرآنی می توان استفاده کرد که هر اندازه از مقدار دوران حمل کاسته شود،باید بر مقدار دوران شیرخوارگی افزود،به گونه‌ای که روی هم رفته،سی ماه تمام را شامل گردد.از ابن عباس نیز نقل شده که هرگاه دوران بارداری زن نه ماه باشد،باید بیست و چهار ماه شیر دهد(قانون طبیعی)بنابراین،هر اندازه کودک زودتر از دوران حمل طبیعی به دنیا آمد،به همان اندازه باید بر دوران شیرخوارگی‌اش افزود؛ چرا که کمبودهای دوران حمل در دوران شیرخوارگی باید جبران گردد.
در شرایطی که به اصطلاح علمی،نوزاد نارس و یا شش ماهه متولد می گردد. شیر مادر تأمین کننده نیازهای غذایی کودک و به طور همزمان،تأمین کننده و ایمنی بخش لازم برایی کوودک است.
این دو ویژگی،به طور یکجا،از راه‌های دیگر قابل دسترسی نیست.ناگفته نماند که ارتباط عاطفی مادر و کودک به هنگام شیر دادن از پستان نیز یک امتیاز استثنایی برای شیر مادر است و تأثیر شگفت انگیزی بر رشد عاطفی،ذهنی و روانی کودک دارد.
نوزاد نارس،هنوز برای زندگی خارج از رحم مادر آماده نمی باشد و بنابراین، سیستم گوارشی نارسی نیز دارد و چون پروتئین شیر مادر «سهل الهضم‌تر» می‌باشد برای نیازهای نوزاد مناسب‌تر است.وجود آنزیم لیپاز در شیر مادر به کودک کمک می‌کند تا چربی را که به عنوان یک منبع انرژی مهم برای رشد نوزاد نارس است،به آسانی هضم نماید. در نوزاد رسیده نیز شیر مادر،از لحظه اول تولد تا پایان شش ماهگی،به تنهایی تمام نیازهای شیرخوار را جوابگوست و حتی تشنگی شیرخوار با آب موجود در شیر مادر برطرف می‌شود.
ام اسحاق از حضرت امام جعفر صادق(ع) روایت کرده است:
به کودک از یک پستان شیر ندهید،بلکه از هر دو به او شیر بخورانید؛زیرا یکی به منزله غذا و دیگری به منزله آب است.
بخشی از شیر به منزله آب وبخش دیگر به منزله غذای مورد نیاز کودک است و چنانچه در چهار ماه تا شش ماه اول زندگی،طفل،تنها از شیر مادر تغذیه کند،نیازی به دادن آب اضافی به کودک نیست».
با گذشت زمان،ترکیب شیر مادر متناسب با نیاز رشدی شیرخوار تغییر پیدا می کند.چربی شیر‌مادر، در شروع هر بار شیر دهی،کمتر و سپس میزان آن به تدریج زیاد می‌شود،به همین دلیل، متخصصین معتقدند در هر نوبت شیر دهی،حتماً باید یک پستان کاملاً تخلیه شود و در نوبت بعدی،تغذیه از پستان دوم شروع شود.
به علت وجود چربی بیشتر در شیر انتهایی هر وعده شیردهی،شیرخوار به طور کامل سیر شده، پرخوری نمی‌کند و در نتیجه کمتر چاق می‌شود. چاقی این دوران در شیرخوارگی که با شیر خشک تغذیه می‌شوند،زمینه ساز عوارض قلبی ـ عروقی وبیماری قند در بزرگسالی است.
بنابراین،حتی در دوران سالمندی نیز تأثیر خوب شیر مادر بر سلامت انسان آشکار شده است؛یعنی آنها که دوران کودکی را با برخورداری از نعمت گران قدر شیر مادر سپری کرده‌اند،در دوران سالمندی به مراتب کمتر از کسانی که در دوران شیرخوارگی‌شان با محرومیت از شیر مادر طی شده است،به بیماری‌های قلبی و عروقی گرفتار می‌شوند.
تندرستی یکی از نعمت های بزرگ پروردگار است که زندگی بدون آن لذتی ندارد.
در کتاب‌های فقهی از جمله:«حلیه المتقین» و «جواهرالکلام» تغذیه کودک با «آغوز» یا شیر غلیظ شده،در چند روز اول زایمان که در اصطلاح علمی به آن «کلستروم» یا «ماک» می گویند،مورد تأکید قرار گرفته است و امروزه دانشمندان دریافته‌اند که این شیر زرد رنگ و غلیظ در بردارنده مواد بسیار مفید و ارزنده‌ای است که به منزله اولین واکسیناسیون و مهم ترین اقدام ایمن سازی برای محافظت کودک در برابر بیماری‌های عفونی است.
بنابراین،بنابر فرمایش قرآن و عترت تغذیه کودک با شیر مادر ضروری است و کاستن از حداقل زمان لازم برای شیر دادن به طفل،گونه‌ای ستم بر کودک دانسته شده است.
از نظر علمی نیز تغذیه کودک با شیر مادر تا پایان دو سالگی ضروری است،اما در سال دوم زندگی، بر خلاف سال اول،سایر غذاها منبع اصلی تغذیه کودک هستند،به همین دلیل،در هر وعده ابتدا باید کودک غذا بخورد و سپس با شیر مادر تغذیه شود.
از ایات قرآن چنین برمی‌اید،اگر به هر دلیلی مادر نتواند به کودک خود شیر دهد،باید برای کودک دایه واجدالشرایط جهت شیر دادن گرفته شود،تا به هر شکل ممکن کودک از این نعمت الهی بی‌بهره نماند:
فان ارضعن لکم فآتوهن اجورهن و أتمروا بینکم بمعروف و ان تعاسرتم فسترضع له اخری؛آنگاه اگر فرزند شما را شیر می‌دهند،اجرتشان را بپردازید(زنان مطلقه را) و با مشورت و مسالمت به خوبی آن را انجام دهید و اگر به توافق نرسیدید،دیگری،شیر دادن بچه را عهده‌دار شود ;. (سوره طلاق،ایه 6)
بنا بر حدیثی از رسول اکرم(ص):
مکیدن پستان توسط طفل موجب افزایش شیر می‌گردد و اجر شیردهی شبانه مادر برابر با آزاد کردن هفتاد بنده در راه خدا می‌باشد.
امروزه کارشناسان علم تغذیه با شیر مادر می‌گویند:مهم‌ترین عامل در افزایش شیر مادر،مکیدن درست شیر از پستان توسط شیرخوار و تخلیه پستان است.اگر شیر ترشح شده،پی در پی تخلیه نشود،به تدریج،تولید و ترشح آن کاهش می‌یابد،وقتی کودک پستان را می‌مکد،پیام‌های عصبی از نوک پستان به هیپوتالاموس در مغز رفته و موجب می‌شوند،مقدار ترشح پرولاکتین(هورمون محرک تولید شیر) به ده برابر افزایش یابد.
نتیجه گیری:
در هر صورت آنچه که امروز حاصل آخرین دست یافته های علمی است:بر این نکته تأکید می‌کند که:برای کودک شیری بهتر از شیر مادرش نیست و این در حالی است که چهارده قرن پیش از این نیز،همین پیام از زبان گویا و پاک پیامبر بلند مرتبه اسلام،حضرت محمد(ص) به گوش جهانیان رسیده است:«برای کودک شیری بهتر از شیر مادرش نیست».
تبلیغات
