نماز شب
آرشیو
چکیده
متن
نماز شب،نشان عشق و محبّت انسان به آفریدگار است و این علاقه،انسان را از خواب جدا میکند و به راز و نیاز نیمه شب با محبوب وامی دارد.
اهمیت شب و حرکت الهی و سیر معنوی آن،بر هیچ عاشق دلخستهای که ندای معبود را به گوش جان شنیده است،پوشیده نیست.شب،رمز و راز عجیبی دارد،اگر چه تاریک و خاموش است،اما برای اهل دل سپیدی و نورانیت خاصی دارد،چه بسیار برکات الهی که در شب نازل شده است؛خداوند رحمان قرآن را در شب نازل کرد: إِنّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیلَةِ الْقَدْر (سوره قدر،ایه 1) و رسول اعظمش را شبانگاه به معراج مشرف نمود: سُبْحَانَ الَّذِی أَسْریَ بِعَبْدِهِ لَیلاً… .(سوره اسراء،ایه 1) و ضیافت و مهمانی حضرت موسی(ع) در محضر خداوند در شب به وقوع پیوست: وَ وَاعَدْنَا مُوسیَ ثَلاَثِینَ لَیلَةً… .(سوره اعراف، ایه 142)
کلمه لیل (شب) و مشتقات آن مثل:(لیلة،لیلاً،لیلها،لیال،وغیره) حدود نود بار در قرآن آمده است که این همه،نشان از اهمیت و ارزشگذاری قرآن برای شب دارد.
در دل شب،بهتر از هر وقت دیگری میشود،قرآن خواند،در حضور خدا فروتنی نمود،اعمال خویش را محاسبه کرد و تصمیم قاطعانه برای جبران بدکاریها و کم کاریهای گذشته گرفت.
اهمیت ساعات سحر و صبح در حدی است که خداوند متعال به آن سوگند یاد کرده استو میکند:
وَ الصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ؛سوگند به صبح هنگامی که آشکار میشود .(سوره مدثر،ایه 34)
وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ؛سوگند به صبح،هنگامی که برمیدمد و روشنیاش در افق پدیدار میگردد. (سوره تکویر، ایه 18)
در میان ساعات شبانه روز،زیباترین و بهترین موقع برای «کسب فیض» و برقراری ارتباط با پروردگار وقت سحر است.
علمای بزرگ و صالحان،سعادت ابدی خود را مدیون عبادتها و شب زندهداریهای سحرگاهانشان میدانند،بر همین اساس،با اخلاص و فروتنی خاصی،شب هنگام،در پیشگاه خداوند به خواندن نماز و تلاوت قرآن و استغفار میپردازند خداوند در دو ایه از قرآن، کسانی را که سحرگاهان به استغفار میپردازند،مورد تمجید قرار میدهد.
1. الصّابِرِینَ وَ الصّادِقِینَ وَ الْقَانِتِینَ وَ الْمُنْفِقِینَ وَ الْمُسْتَغْفِرِینَ بِالاْسحَار. (سوره آل عمران، ایه 17)
2. وَ بِالاسْحَارِ هُمْ یسْتَغْفِرُونَ؛و در سحرگاهان،آمرزش گناهانشان را از خدا میخواستند. (سوره ذاریات، ایه 18)
نماز شب توفیقی میخواهد که باید آن را هم از خداوند طلبید.انسان با تداوم به نماز شب و شب زندهداری و عبادتهای شبانه میتواند،به چنان مرتبهای از کمال و صفای نفس و قرب خدا برسد که جز حق نبیند،جز حق نشنود و جز حق نگوید.
اهمیت شب و حرکت الهی و سیر معنوی آن،بر هیچ عاشق دلخستهای که ندای معبود را به گوش جان شنیده است،پوشیده نیست.شب،رمز و راز عجیبی دارد،اگر چه تاریک و خاموش است،اما برای اهل دل سپیدی و نورانیت خاصی دارد،چه بسیار برکات الهی که در شب نازل شده است؛خداوند رحمان قرآن را در شب نازل کرد: إِنّا أَنْزَلْنَاهُ فِی لَیلَةِ الْقَدْر (سوره قدر،ایه 1) و رسول اعظمش را شبانگاه به معراج مشرف نمود: سُبْحَانَ الَّذِی أَسْریَ بِعَبْدِهِ لَیلاً… .(سوره اسراء،ایه 1) و ضیافت و مهمانی حضرت موسی(ع) در محضر خداوند در شب به وقوع پیوست: وَ وَاعَدْنَا مُوسیَ ثَلاَثِینَ لَیلَةً… .(سوره اعراف، ایه 142)
کلمه لیل (شب) و مشتقات آن مثل:(لیلة،لیلاً،لیلها،لیال،وغیره) حدود نود بار در قرآن آمده است که این همه،نشان از اهمیت و ارزشگذاری قرآن برای شب دارد.
در دل شب،بهتر از هر وقت دیگری میشود،قرآن خواند،در حضور خدا فروتنی نمود،اعمال خویش را محاسبه کرد و تصمیم قاطعانه برای جبران بدکاریها و کم کاریهای گذشته گرفت.
اهمیت ساعات سحر و صبح در حدی است که خداوند متعال به آن سوگند یاد کرده استو میکند:
وَ الصُّبْحِ إِذَا أَسْفَرَ؛سوگند به صبح هنگامی که آشکار میشود .(سوره مدثر،ایه 34)
وَ الصُّبْحِ إِذَا تَنَفَّسَ؛سوگند به صبح،هنگامی که برمیدمد و روشنیاش در افق پدیدار میگردد. (سوره تکویر، ایه 18)
در میان ساعات شبانه روز،زیباترین و بهترین موقع برای «کسب فیض» و برقراری ارتباط با پروردگار وقت سحر است.
علمای بزرگ و صالحان،سعادت ابدی خود را مدیون عبادتها و شب زندهداریهای سحرگاهانشان میدانند،بر همین اساس،با اخلاص و فروتنی خاصی،شب هنگام،در پیشگاه خداوند به خواندن نماز و تلاوت قرآن و استغفار میپردازند خداوند در دو ایه از قرآن، کسانی را که سحرگاهان به استغفار میپردازند،مورد تمجید قرار میدهد.
1. الصّابِرِینَ وَ الصّادِقِینَ وَ الْقَانِتِینَ وَ الْمُنْفِقِینَ وَ الْمُسْتَغْفِرِینَ بِالاْسحَار. (سوره آل عمران، ایه 17)
2. وَ بِالاسْحَارِ هُمْ یسْتَغْفِرُونَ؛و در سحرگاهان،آمرزش گناهانشان را از خدا میخواستند. (سوره ذاریات، ایه 18)
نماز شب توفیقی میخواهد که باید آن را هم از خداوند طلبید.انسان با تداوم به نماز شب و شب زندهداری و عبادتهای شبانه میتواند،به چنان مرتبهای از کمال و صفای نفس و قرب خدا برسد که جز حق نبیند،جز حق نشنود و جز حق نگوید.