آشنایان پیامبر

«و انذر عشیرتک الأقربین؛نزدیکان خود را بیم ده و آگاه کن».(کشف الاسرار، ج7، ص 155)
آن روز که این آیه فرود آمد، رسول خدا(ص)،بر کوه صفا و با صدای بلند گفت:«ای آشنایان من!» قریش،وقتی صدای پیامبر را،از بالای کوه،شنیدند، همه جمع شدند و هر کس که خودش نتوانست،به جای خود،دیگری را فرستاد.
آنگاه رسول خدا(ص) فرمود:ای فرزندان «عبدالمطلب»، ای فرزندان «هاشم»، ای فرزندان «عبد مناف»، ای فرزندان «فهد»،ای گروه‌های «قریش»!
ای عباس فرزند عبدالمطلب،ای فاطمه دختر محمد(ص)!ای صفیه عمّه‌ی رسول خدا و …!
همه‌ی نزدیکانش را،یکی یکی، به نام خواند و می‌فرمود:خویشتن را،از آتش دوزخ دور کنید! خویشتن را،از عذاب خداوند نجات دهید! بکوشید گردن خویش را از زنجیر مکافات آزاد سازید!اگر گناه کنید،من در روز قیامت در گرو کارهای شما نیستم و اگر فرمان نبرید،من، هرگز نمی‌توانم،برای شما،کاری انجام دهم،[نتیجه‌ی] عمل من، برای خود من است و[نتیجه‌ی] عمل شما،برای خود شماست.