تلاوت قرآن کریم و حکمت آن
آرشیو
چکیده
متن
همراه با قرآن
حکمت تلاوت قرآن این است که انسان،قرآن را به گونه‌ای تلاوت کند که معبود خویش را مشاهده کند.مرحله قابل احساس و کمترین درجه آن این است که در درون دل و اعماق ضمیر خواننده،چیزی جز علاقه به خداوند نباشد و انسان تشخیص دهد که در قلبش با قرائت قرآن،چیزی جز خداوند مهربان جای ندارد.
امام سجاد(ع) می‌فرمایند:لومات من بین المشرق و المغرب لما استوحشت بعد ان یکون القرآن معی(کافی،ج 2، ص 602)
ترجمه:اگر همه مردمی که بین مشرق و مغرب عالم وجود دارند از بین بروند و کسی در زمین نباشد و تنها باشم،چنانکه قرآن با من باشد هرگز احساس وحشت نمی‌کنم.
وقتی انسان مومنی قرآن تلاوت می‌کند،آن گاه که صاحب کلمات آن را با چشم دل مشاهده می‌کند،به حکمت تلاوت رسیده است.
روشنی خانه:
خانه‌ای که در آن قرآن خوانده می شود و دین در آن خانه محکم است،برای فرشتگان مانند ستاره‌های آسمان برای خاکیان و اهل زمین نورافشانی می‌کند.امام صادق(ع) می فرماید:صدیقه کبری(س) را زهرا نامیدند.و زهرا یعنی تابناک؛زیرا خانه و محراب عبادت او برای افلاکیان و اهل آسمان درخشان بود.انسان کامل هم با تلاوت قرآن،از وجود خویش برای اهل آسمان نور می‌دهد.(بحارالانوار، ج 43،ص 12)
آمادگی برای انجام فرمان خدا:
اگر خواستیم ببینیم که آیا به حکمت تلاوت قرآن رسیده‌ایم یا نه،باید ببینیم که آیا متکلّم و گوینده قرآن را در کلامش مشاهده می‌کنیم یا نه؟
یکی از آداب تلاوت قرآن این است که وقتی به جمله «یا ایها الّذین آمنوا» رسیدیم،بگوئیم «لبیک»؛یعنی ما در جواب خطاب الهی،آمادگی خود را جهت انجام فرمان‌های خداوند اعلام کنیم.
برتری حاملان قرآن:
درباره تلاوت قرآن و عظمت آن،روایت‌های متعددی هست.مرحوم کلینی در کتاب ارزشمند خود،(کافی)،بخشی به نام «فضل القرآن» دارند و بخشی با نام فضل حاملان قرآن؛در این بخش آمده است:انسانی که حامل و عامل قرآن باشد با فرشتگان محشور خواهد شد.فضل و برتری از آن کسی است که قرآن را حمل کرده باشد؛یعنی معانی آن را بفهمد و احکامش را عمل کند و به حکمتش پی ببرد،کسی که با قرآن چنین رفتاری کند،حامل قرآن است،امام صادق می‌فرماید:«الحافظ للقرآن العامل به مع السفرة الکرام البررة؛کسی که قرآن را بفهمد و به آن عمل کند،با فرشتگان که سُفَرای الهی و اهل کرامت هستند،محشور خواهد شد».(کافی،ج2، ص 603)
زبان اهل بهشت:
بعد از مرگ،مؤمن به صورت کسی که عربی را می‌فهمد و برنامه قرآنی را می‌داند،ظهور می‌کند و به همین دلیل در دفن میت با زبان عربی به او تلقین می‌کنند.اگر کسی با عقیده قرآن از دنیا رفت یقیناً با زبان اهل بهشت(عربی) سخن می‌گوید.
حکمت تلاوت قرآن این است که انسان،قرآن را به گونه‌ای تلاوت کند که معبود خویش را مشاهده کند.مرحله قابل احساس و کمترین درجه آن این است که در درون دل و اعماق ضمیر خواننده،چیزی جز علاقه به خداوند نباشد و انسان تشخیص دهد که در قلبش با قرائت قرآن،چیزی جز خداوند مهربان جای ندارد.
امام سجاد(ع) می‌فرمایند:لومات من بین المشرق و المغرب لما استوحشت بعد ان یکون القرآن معی(کافی،ج 2، ص 602)
ترجمه:اگر همه مردمی که بین مشرق و مغرب عالم وجود دارند از بین بروند و کسی در زمین نباشد و تنها باشم،چنانکه قرآن با من باشد هرگز احساس وحشت نمی‌کنم.
وقتی انسان مومنی قرآن تلاوت می‌کند،آن گاه که صاحب کلمات آن را با چشم دل مشاهده می‌کند،به حکمت تلاوت رسیده است.
روشنی خانه:
خانه‌ای که در آن قرآن خوانده می شود و دین در آن خانه محکم است،برای فرشتگان مانند ستاره‌های آسمان برای خاکیان و اهل زمین نورافشانی می‌کند.امام صادق(ع) می فرماید:صدیقه کبری(س) را زهرا نامیدند.و زهرا یعنی تابناک؛زیرا خانه و محراب عبادت او برای افلاکیان و اهل آسمان درخشان بود.انسان کامل هم با تلاوت قرآن،از وجود خویش برای اهل آسمان نور می‌دهد.(بحارالانوار، ج 43،ص 12)
آمادگی برای انجام فرمان خدا:
اگر خواستیم ببینیم که آیا به حکمت تلاوت قرآن رسیده‌ایم یا نه،باید ببینیم که آیا متکلّم و گوینده قرآن را در کلامش مشاهده می‌کنیم یا نه؟
یکی از آداب تلاوت قرآن این است که وقتی به جمله «یا ایها الّذین آمنوا» رسیدیم،بگوئیم «لبیک»؛یعنی ما در جواب خطاب الهی،آمادگی خود را جهت انجام فرمان‌های خداوند اعلام کنیم.
برتری حاملان قرآن:
درباره تلاوت قرآن و عظمت آن،روایت‌های متعددی هست.مرحوم کلینی در کتاب ارزشمند خود،(کافی)،بخشی به نام «فضل القرآن» دارند و بخشی با نام فضل حاملان قرآن؛در این بخش آمده است:انسانی که حامل و عامل قرآن باشد با فرشتگان محشور خواهد شد.فضل و برتری از آن کسی است که قرآن را حمل کرده باشد؛یعنی معانی آن را بفهمد و احکامش را عمل کند و به حکمتش پی ببرد،کسی که با قرآن چنین رفتاری کند،حامل قرآن است،امام صادق می‌فرماید:«الحافظ للقرآن العامل به مع السفرة الکرام البررة؛کسی که قرآن را بفهمد و به آن عمل کند،با فرشتگان که سُفَرای الهی و اهل کرامت هستند،محشور خواهد شد».(کافی،ج2، ص 603)
زبان اهل بهشت:
بعد از مرگ،مؤمن به صورت کسی که عربی را می‌فهمد و برنامه قرآنی را می‌داند،ظهور می‌کند و به همین دلیل در دفن میت با زبان عربی به او تلقین می‌کنند.اگر کسی با عقیده قرآن از دنیا رفت یقیناً با زبان اهل بهشت(عربی) سخن می‌گوید.
تبلیغات
