قرآن و دانش:شکل کروی زمین

قرآن و دانش:شکل کروی زمین
در گذشته مردم معتقد بودند که زمین مسطح است.قرن‌ها بشر می‌ترسید که خیلی دور برود، زیرا تصوّر می‌کرد از لبه زمین می‌افتد.آقای فرنسیس دریک، اولین شخصی بود که حدود سال 1597هنگامی که با کشتی سفر می‌کرد ثابت کرد که زمین کروی است.آیه زیر در رابطه با تناوب شب و روز است.
«الم تر انّ الله یولج الّیل فی النّهار و یولج النّهار فی الّیل؛آیا ندیدی که خداوند شب را در روز و روز را در شب داخل می‌کند».(سوره لقمان، آیه 29)
داخل شدن در اینجا به این معناست که،شب آهسته و به تدریج تبدیل به روز می‌شود و برعکس.این پدیده صرفا زمانی رخ می‌دهد که زمین کروی باشد.اگر زمین مسطح باشد تبدیل شب به روز و روز به شب به طور ناگهانی صورت می‌گیرد.
آیه زیر نیز به کروی بودن زمین اشاره می‌کند.
«خلق السّموات و الأرض یکوّر الّیل علی النّهار و یکوّر النّهار علی الّیل».(سوره زمر:بخشی از آیه 5)
کلمه کوره به معنای «روی هم افتادن» «یا پیچیدن» است.طریقی که عمامه دور سر می‌پیچد.روی هم افتادن و پیچیدن شب و روز هنگامی اتفاق می‌افتد که زمین کروی باشد.زمین مثل توپ گرد نیست،بلکه در دو قطب مسطح است.آیه زیر به توصیف ظاهر زمین می پردازد.
«و الأرض بعد ذلک دحئها؛و زمین را بعد از آن گسترش داد».(سوره نازعات، آیه 30)
کلمه عربی برای تخم،دحاها است که به معنای تخم شتر مرغ است.تخم شتر مرغ شبیه شکل گوی و مانند زمین است.پس قرآن شکل زمین را درست توصیف می‌کند،گر چه عقیده رایج هنگام نزول قرآن این بود که زمین مسطح است.
نور ماه نور انعکاسی است
در گذشته بر این باور بودند که ماه، نور خود را متجلّی می‌کند.اکنون علم می‌گوید، نور ماه نور انعکاسی است.به هر حال این حقیقت 1400 سال پیش در قرآن در آیه زیر بیان شده است.
«تبارک الّذی جعل فی السماء بروجاً و جعل فیها سراجاً و قمراً منیراً؛جاودان و پر برکت است آن (خدایی) که در آسمان‌ها منزلگاه‌هایی برای ستارگان قرار داد و در میان آن، چراغ روشن و ماه تابانی آفرید».(سوره فرقان، آیه 61)
شمس به معنای خورشید است.به کلمه شمس به عنوان سراج به معنای «مشعل» یا وهّاج به معنای «لامپ پر نور» و یا ضیاء به معنای «نور درخشان» اشاره می‌شود.همه این توصیف‌ها برای خورشید مناسب است زیرا خورشید با انفجار درونی،گرما و نور شدیدی ایجاد می‌کند.کلمه عربی برای ماه قمر است که در قرآن به عنوان منیر یعنی جسم نورانی که نور می‌دهد توصیف می‌شود.باز توصیف قرآن دقیقاً با طبیعت ماه که از خود نور نمی‌دهد و جسمی است که نور خورشید را منعکس می‌کند، تناسب دارد.حتی یک بار هم از ماه به عنوان سراج، وهاج و یا ضیاء یاد نشده و یا خورشید به عنوان نور ومنیربه کار نرفته است.پس در قرآن تفاوت بین ماهیت نور ماه و نور خورشید تشخیص داده شده است.
آیه‌های زیر در رابطه با ماهیت نور خورشید و ماه است.
«هو الّذی جعل الشّمس ضیاءً و القمر نوراً؛او کسی است که خورشید را روشنایی و ماه را نور قرار داد».(سوره یونس، آیه 5)
«الم تروا کیف خلق اللّه سبع سموات طباقاً؛آیا نمی‌دانید چگونه خداوند هفت آسمان را یکی بالای دیگری آفریده است».(سوره نوح، آیه 15)
«و جعل القمر فیهنَّ نوراً و جعل الشمس سراجاً؛و ماه را در میان آسمان‌ها مایه روشنایی، و خورشید را چراغ فروزانی قرار داده است؟!».(سوره نوح، آیه 16)