از اندیشه تا عمل

پایه‌گذار و موسس وهابیت «محمد بن عبدالوهاب» است که در سال 1115 قمری در نجد زاده و در سال 1207 قمری دیده از جهان فرو بست. وی که تحت‌تاثیر اندیشه‌های «ابن‌تیمیه» و «ابن قیم جوزی» بود برای آشنایی با آرا و اندیشه‌های ابن تیمیه و مذهب حنبلی سفرهایی به دمشق، بغداد، بصره و قم کرد و هنگام بازگشت به موطن خود پس از آشنایی با محمد بن سعود (جد خاندان آل سعود) وی را به مذهب تازه تاسیس خود دعوت کرد. همین آشنایی زمینه نشر افکار و بسط تفکر وی را فراهم ساخت؛ به گونه‌ای که پیوند آل سعود با وهابیت به پیوندی ناگسستنی تبدیل شد.

با درگذشت محمد بن عبدالوهاب، پیروان او راه وی را ادامه دادند و افراط در این مذهب به جایی رسید که پیروان سایر مذاهب اسلامی مشرک، جاهل و دشمن خدا (عدو الله) نامیده شدند. از این رو وهابیت بر پایه عقاید رهبر خود شیخ عبدالوهاب شکل گرفت. این گروه تندرو که به خشونت در گفتار و کردار نامبردار است به چند اصل عمیقا باور دارند:
1- طلب شفاعت از پیامبر اسلام و اولیای الهی را حرام دانسته و آن را برابر با شرک می‌دانند. از این رو، شفاعت‌طلبان را مهدورالدم دانسته و خون و مال آنها را مباح می‌شمرند.
2 -تعمیر قبور اولیا و صالحان را نمی‌پذیرند. چنانکه با مشاهده مقابر متبرک بزرگان دین به‌طور مثال در قبرستان بقیع می‌توان مشاهده کرد که نه تنها هیچ نام و نشانی بر قبور نیست بلکه همچون بیابان لم یزرع می‌ماند.
3 - سوگواری و تشییع جنازه نیز حرام است.
4 - بنای گنبد و بارگاه نیز حرام است چرا که بوسیدن سنگ و چوب و آهن را عین کفر می‌پندارند.

نزاع با شیعیان
نزاع وهابیون با شیعیان تاریخی به درازای تاسیس این گروه دارد. وهابیون که به ظاهر احادیث و قرآن باور دارند خون شیعه را مباح دانسته و دشمن شماره یک اندیشه شیعی محسوب می‌شوند. از ابتدای تاسیس نیز حملاتی بس مرگبار علیه شیعیان و اماکن و نمادهای شیعی ترتیب داده‌اند. البته شاید برخی را این گمان باشد که وهابیون تنها اماکن شیعی را مورد تاخت وتاز و بی‌احترامی قرار می‌دهند اما همانگونه که در زیر خواهد آمد حتی بلاد سنی‌نشین در طائف و مکه نیز از حملات بدوی آنان در امان نماند. توجیه‌شان نیز این است که «برای گستراندن عدالت» و «به راه حق آوردن شیعیان» چنین می‌کنند و حملات خود را «جاد فی سبیل الله» می‌نامند.

1 - در سال 1225 ق. وهابیون به سوریه فعلی یورش بردند و زنان و کودکان و مردان را کشته و خانه‌ها و پناهگاه‌ها را ویران و غلات مورد نیاز مردم را سوزاندند.
2 - در سال 1343 ق. به اردن حمله بردند و دست به کشتار زدند و مجددا در سال 1346 قمری با سپاهی متشکل از 30 هزار نفر به اردن حمله و خونریزی را به اوج خود رساندند.

3 - با حمله به طائف و مکه در سال 1217 مدفن «ابن عباس»، «قبر حوا»، «عبدالمطلب»، «ابوطالب»، «خدیجه» و سایر اماکن متبرکه را با خاک یکسان کردند. مزار شهدای احد و قبر حمزه نیز در امان نماند.
4 - در عید غدیر سال 1216 ق. وهابیون با سپاهی گران به کربلا هجوم بردند. این گروه که اقدام خود را تحت عنوان «جهاد فی سبیل‌الله» انجام می‌داد علاوه بر کشتن مسلمانان که به تخمین برخی به 100 هزار تن می‌رسید، حرم حسین بن علی را تخریب و ضریح را از جا کندند و تمام ذخایر را چپاول و اسبان خویش را در صحن مطهر بستند.

5 - در صفر سال 1221 ق. شبانگاهان به نجف حمله بردند و با محاصره شهر قصد نابودی بارگاه امام علی (ع) را داشتند که با مقاوت مردم بسیاری از وهابیون کشته و فرار کردند.
6 - در جمادی‌الثانی سال 1222 ق. دوباره به شهرهای نجف و کربلا حمله برده و ویرانی‌هایی بر جا گذاشتند و تلفاتی نیز متحمل شدند و دوباره ناامیدانه بازگشتند. البته در سال‌های 1225، 1345، 1346ق. نیز حملات وحشیانه دیگری علیه زائرین علوی و حسینی مرتکب شدند.

7 - در سه سال گذشته نیز القاعده که از دست‌پروردگان وهابیت است دو بار به حرم امامان شیعه در سامره حمله کردند و جز تلی از خاک باقی نگذاشتند. در این میان انگشت اتهام به سوی مفتی‌های وهابی سعودی نظیر «عبدالله بن جبرین» و شیخ «الحربی» و شیخ «العمر» نشانه رفت که حکم به انهدام اماکن مقدس شیعه داده و به یکدیگر تبریک گفته بودند. ناگفته پیداست که اندیشه‌های افراطی وهابیون دامان حامیان سعودی آن را نیز گرفته و انفجارهایی که در الخبر و مناطق دیگر عربستان رخ داد باعث شد که رژیم آل‌سعود دست به اصلاح دروس آموزشی زده و محدودیت‌هایی را بر وهابیون تندرو اعمال کند.