فروتنی

وَاللّهُ لایحِبّ کُلّ مُخْتالٍ فَخُور1
و خداوند، هیچ متکّبر خودستایی را دوست ندارد.
امام حسین(ع) مانند اجداد مطهرش،مظهر فروتنی بود. روزی آن حضرت‌از جایی می‌گذشت. چند نفر فقیر و تهی‌دستند، پارچه کهنه‌ای را روی زمین پهن کرده کمی نان خشک در آن نهاده و سرگرم خوردن بودند.
امام (ع) بر آنان سلام کرد.آن‌ها به سلام امام(ع) پاسخ دادند و گفتند:
یابن رسول الله! بفرمایید از این غذا میل کنید. امام‌(ع) کنار آنان برروی زمین نشست و فرمود:اگر این نان صدقه نبود،همراه شم از آن می‌خوردم. سپس به آنان فرمود:
برخیزید به خانه من بیایید؛ امروز مهمان من هستید.
آنان همراه امام حسین (ع) به خانه‌ی آن حضرت رفتند.در آن جا،امام‌ به‌آنان خوراک و پوشاک هدیه داد. سپس دستور داد به هر کدام مبلغی پول دهند و با این شیوه، آنان را خشنود کرد. آن‌گاه،آنان با شادمانی از حضور امام‌بیرون رفتند.2
در روایت دیگری آمده است که امام حسین (ع) کنار فقیران می نشست و با آنان غذا می خورد و می‌فرمود:
وَاللّهُ ولایحبُّ کُلَّ مُخْتالٍ فَخُور.
و خداوند هیچ متکبّر خودستایی را دوست ندارد.
[بدین ترتیب،امام حسین (ع) با استناد به این آیه‌ی کریمه و با اثر پذیری از آموزه آن، با فقیران و تهی‌دستان،نشست و برخاست می‌کرد.]‌3
پی نوشت :
1. حدید، 23.
2.بحارالانوار، ج 44 ،ص 191.
3. اعیان الشیعه، ج 1، ص 580.