شوری از نهان

صعصعة عم فرزدق، نزد حضرت محمد(ص) آمد و مسلمان گشت و از رسول خدا درخواست کرد تا از قرآن لختی بروی خواند. رسول خدا، سوره «اذا زلزلت» بر وی خواند. چون به این آیت رسید که: فَمَن یعمَل مِثقالَ ذَرةٍ خَیراً یرَه و…، آن مرد شورید. آشوبی و شوری از نهاد وی برآمد. فریاد و ولوله در گرفت و چون مرغ نیم‌بسمل به خاک درافتاد و زار بگریست.مرد دانا چون بدانست که در آن عرصه کبری بر مقام سؤال از ذرات و حبّات و نقیر و قطمیر بخواهند پرسید و هیچ فرو نخواهند گذاشت، دست در دامن ورع زند و در هیچ معاملت، گزاف‌کاری نکند و با نفس خویش به نقیر و قطمیر حساب بکند، تا خود با ایمان بود و خلق از وی در امان باشند. این است که مصطفی(ع) گفت:
المُؤْمِنُ من أمَنَه الناسُ عَلی اَنفُسِهِم و اَموالِهِم. والمُسلِمُ من سَلِمَ المُسلمونَ من لِسانِهِ وَیده…
«مؤمن کسی است که مردم، او را بر جان و خون و مال خویش امین دانند و مسلمان کسی است که از زبان و دست او، مسلمانان به سلامت باشند. »
(کشف الاسرار)