آرشیو

آرشیو شماره ها:
۸۳

چکیده

متن

باید نصّ شریف: «الّذینَ اِذا اَصابَتهُم مُصیبَة قالُوا اِنّا لِلّه وَ اِنّا الَیهِ راجِعُونِ»1 را شیوه خود ساخت تا از فواید: «اُولئِکَ عَلَیهِم صَلَوات مِن رَبِّهِم وَ رَحمَة وَ اولئِکَ هُمُ المُهتَدُونَ»2 مستفید شد. بدیهی است که همواره آدمی در معرض حوادث، و همیشه قفای مرگ و اجل در قفای اوست. چاره جز این نیست که:
سـرِ قبـول بباید نهاد و گردن طـوع که هرچه حاکم عادل کند همه داد است
خوشا اهل ولا که صاحب مقام صبر و رضایند و به زبان حال مترنّم که:
من از درمان و درد و وصل و هجران پســندم آنچـه را جـانـان پسنــدد
آقای من! اگر چه پند دادن و پند خواستن نیک آسان و بدان کاربستن و راه افتادن سخت دشوار است که کُتلهای سهمگین پیمودن و بیابانهای خوفناک سپری کردن است.
در رهِ منزل لیلی که خطرها است به جان شـرط اوّل قـدم آنست که مجنـون باشی
ولکن به حکم محکم: «فَاقرَءوا ما تَیسَرَ مِنَ القُرآنِ؛ هر اندازه برایتان میسر است قرآن بخوانید».
آب دریــا را اگـر نتــوان کشـیــد هــم به قــدر تشنـگی باید چشید
اَبَد در پیش است و انسان در این سرای نوش و نیش سازنده خویش. علم و عمل جوهرند و مقوّم گوهر آدم. لذا:
چون سجودی یا رکوعی مَرد کِشت شـد در آن عالم سجـود او بهشت
چون که پریـد از دهانش حمد حق مــرغ جنّـت ساختـش ربّ الفـلق
قرآن مجید که فصل خطاب و معیار حق است و قلب مبارک آن سوره عظیم الشأن «یس» این سرّ مستتر مسطور و مکنون است که «وَ لا تُجزَونَ إلاّ ما کُنتُم تَعمَلُونَ؛ به جز کردار خویش به چیز دیگری پاداش داده نمی‌شوید».
1 [همانا] کسانی که چون مصیبتی به آنان برسد، می‌گویند: «ما از آن خدا هستیم و به سوی او باز می‌گردیم». (سوره بقره، آیه 156)
2 برایشان درودها و رحمتی از پروردگارشان [باد] و راه یافتگان [هم] خود ایشانند. (سوره بقره، آیه 157)

تبلیغات