اهل‌بیت در قرآن:زیباترین ایثار
آرشیو
چکیده
متن
«وَ یطعمونَ الطَّعامَ علی حُبّهِ مسکیناً وَ یتیماً و اَسیراً. اِنَّما نُطعِمُکُم لِوَجهِ اللّهِ لا نُریدُ مِنکم جَزاءً وَ لا شُکُوراً؛ آنان که به عشق خدا مسکین و یتیم و اسیر را غذا میدهند، [میگویند]: ما به خاطر خدا به شما غذا میدهیم و از شما تشکر و پاداشی نمیطلبیم». (سوره انسان، ایه 8 و 9)
دین اسلام، کارو کوشش و تلاش معنوی انسان را بدون پاداش نمیگذارد. هرگونه کار نیک، پاداش نیک دارد و عمل زشت، عذاب و عقابی دردناک به دنبال خواهد داشت.
گاهی دامنه کار و تلاش یک انسان فراتر از کار و تلاشِ عادی میرود و با ایثار و از خودگذشتگی همراه می شود. به عنوان مثال، انسان نانی را برای خود تهیه کرده، ولی فقیری گرسنه را میبیند که به این نان نیازمندتر است و آن را به فقیر میدهد. این عمل «ایثار» نام دارد.
پاداش ایثارگران در پیشگاه خداوند ، بسیار عظیم است.
شاید شنیده باشید که خانواده حضرت امام علی (ع) نیز ایثارگرانه غذای سه روز خود را به مستمندان دادند در حالیکه به شدت نیاز به غذا داشتند، چون روزه‌دار بودند.
قرآن، کتاب زیبا و آسمانی ما مسلمانان در سوره انسان، این خانواده گرانقدر و ایثارگر را به نیکی یاد میکند و آنان را میستاید، چرا که مستمندان را غذا دادند و خداوند نیز پاداش بزرگ و گرانبهایی که همان بهشت و نعمت‌های بهشتی است، به آنان مرحمت فرمود.
صاحب تفسیر کشاف در ذیل یات فوق چنین مینویسد:
ابن عباس گوید: روزی فرزندان امام علی (ع) ـ‌حسن و حسین‌ـ در دوران طفولیت بیمار شدند، پیامبر اکرم (ص) به همراه تنی چند از اصحاب به عیادت آنان رفتند و به حضرت علی(ع) پیشنهاد فرمودند تا برای شفای آن دو بزرگوار نذر کند که روزه بگیرد.
حضرت علی (ع)، فاطمه زهرا (س) و فضه ـ‌کنیزشان‌ـ چنین نذر کردند: اگر حسن و حسین بهبودی یافتند برای خدا سه روز روزه میگیریم.1
حسن و حسین ـ‌علیهما السلام‌ـ شفا یافتند. حضرت علی (ع) و اهل او برای انجام نذرشان غذایی در خانه نداشتند، امام (ع) از شمعون خیبری به مقدار نه کیلو جو قرض کردند، حضرت فاطمه (س) مقداری از جو‌را آرد کرده و پنج قرص نان ـ‌به تعداد افراد خانواده‌ـ پختند.
روز اول را روزه گرفتند، هنگام افطار مسکینی درب خانه آمد و گفت:
سلام علیکم یا اَهل بیت محمّد (ص)…؛ سلام بر شما ای خاندان رسول خدا (ص)، من مسکینی مسلمان هستم. به من غذا بدهید، خدا از سفره‌های بهشت به شما غذا دهد.
خانواده حضرت علی (ع) افطاری خود را به آن مسکین دادند، در حالیکه خودشان نیاز به غذا داشتند. آنان ایثار کردند و با آب افطار نموده و شب را سپری کردند.
فردای آن روز، دومین روزه نذری خود را گرفتند، شب هنگام، آنگاه که خواستند با نان جو افطار کنند، یتیمی درب خانه آمد و درخواست غذا کرد. آنان دیگر بار ایثار کرده و افطاری خود را به او دادند.
افطاری روزه روز سوم هم با آمدن اسیری به درب خانه و درخواست کردن غذا از آنان ، ایثارگرانه در راه خدا دادند.
صبح هنگام، امام علی (ع) دست حسن و حسین را گرفت و به منظور دیدار با رسول خدا(ص) به راه افتاد. وقتی پیامبر خدا (ص) دید که آنان از شدت گرسنگی به خود میلرزند؛ چنین فرمودند: چقدر بر من سخت و گران است که شما را به این حال می بینم.
پیامبر خدا (ص) بیدرنگ برخاست و همراه آنان به خانه حضرت علی (ع) وارد شد، پیامبر(ص) دخترش فاطمه را دید که در محراب عبادت است و چشمانش از گرسنگی در حدقه فرو رفته، اندوه پیامبر (ص) دو چندان شد.
پیامبر خدا (ص) هنوز ازخانه امام علی (ع) خارج نشده بود که ناگاه فرشته وحی الهی ـ‌جبرییل‌ـ نازل گردید و به پیامبر گرامی اسلام (ص) به خاطر داشتن چنین خاندان ایثارگری، تبریک گفت و سپس سوره انسان را به حضرت تقدیم کرد.
«و َ جَزاهُم بِما صَبَروا جنةً و حریراً». (سوره انسان، ایه 10)
1 تفسیر کشاف، جار اللّه زمخشری، جلد 4، صفحه 670.
دین اسلام، کارو کوشش و تلاش معنوی انسان را بدون پاداش نمیگذارد. هرگونه کار نیک، پاداش نیک دارد و عمل زشت، عذاب و عقابی دردناک به دنبال خواهد داشت.
گاهی دامنه کار و تلاش یک انسان فراتر از کار و تلاشِ عادی میرود و با ایثار و از خودگذشتگی همراه می شود. به عنوان مثال، انسان نانی را برای خود تهیه کرده، ولی فقیری گرسنه را میبیند که به این نان نیازمندتر است و آن را به فقیر میدهد. این عمل «ایثار» نام دارد.
پاداش ایثارگران در پیشگاه خداوند ، بسیار عظیم است.
شاید شنیده باشید که خانواده حضرت امام علی (ع) نیز ایثارگرانه غذای سه روز خود را به مستمندان دادند در حالیکه به شدت نیاز به غذا داشتند، چون روزه‌دار بودند.
قرآن، کتاب زیبا و آسمانی ما مسلمانان در سوره انسان، این خانواده گرانقدر و ایثارگر را به نیکی یاد میکند و آنان را میستاید، چرا که مستمندان را غذا دادند و خداوند نیز پاداش بزرگ و گرانبهایی که همان بهشت و نعمت‌های بهشتی است، به آنان مرحمت فرمود.
صاحب تفسیر کشاف در ذیل یات فوق چنین مینویسد:
ابن عباس گوید: روزی فرزندان امام علی (ع) ـ‌حسن و حسین‌ـ در دوران طفولیت بیمار شدند، پیامبر اکرم (ص) به همراه تنی چند از اصحاب به عیادت آنان رفتند و به حضرت علی(ع) پیشنهاد فرمودند تا برای شفای آن دو بزرگوار نذر کند که روزه بگیرد.
حضرت علی (ع)، فاطمه زهرا (س) و فضه ـ‌کنیزشان‌ـ چنین نذر کردند: اگر حسن و حسین بهبودی یافتند برای خدا سه روز روزه میگیریم.1
حسن و حسین ـ‌علیهما السلام‌ـ شفا یافتند. حضرت علی (ع) و اهل او برای انجام نذرشان غذایی در خانه نداشتند، امام (ع) از شمعون خیبری به مقدار نه کیلو جو قرض کردند، حضرت فاطمه (س) مقداری از جو‌را آرد کرده و پنج قرص نان ـ‌به تعداد افراد خانواده‌ـ پختند.
روز اول را روزه گرفتند، هنگام افطار مسکینی درب خانه آمد و گفت:
سلام علیکم یا اَهل بیت محمّد (ص)…؛ سلام بر شما ای خاندان رسول خدا (ص)، من مسکینی مسلمان هستم. به من غذا بدهید، خدا از سفره‌های بهشت به شما غذا دهد.
خانواده حضرت علی (ع) افطاری خود را به آن مسکین دادند، در حالیکه خودشان نیاز به غذا داشتند. آنان ایثار کردند و با آب افطار نموده و شب را سپری کردند.
فردای آن روز، دومین روزه نذری خود را گرفتند، شب هنگام، آنگاه که خواستند با نان جو افطار کنند، یتیمی درب خانه آمد و درخواست غذا کرد. آنان دیگر بار ایثار کرده و افطاری خود را به او دادند.
افطاری روزه روز سوم هم با آمدن اسیری به درب خانه و درخواست کردن غذا از آنان ، ایثارگرانه در راه خدا دادند.
صبح هنگام، امام علی (ع) دست حسن و حسین را گرفت و به منظور دیدار با رسول خدا(ص) به راه افتاد. وقتی پیامبر خدا (ص) دید که آنان از شدت گرسنگی به خود میلرزند؛ چنین فرمودند: چقدر بر من سخت و گران است که شما را به این حال می بینم.
پیامبر خدا (ص) بیدرنگ برخاست و همراه آنان به خانه حضرت علی (ع) وارد شد، پیامبر(ص) دخترش فاطمه را دید که در محراب عبادت است و چشمانش از گرسنگی در حدقه فرو رفته، اندوه پیامبر (ص) دو چندان شد.
پیامبر خدا (ص) هنوز ازخانه امام علی (ع) خارج نشده بود که ناگاه فرشته وحی الهی ـ‌جبرییل‌ـ نازل گردید و به پیامبر گرامی اسلام (ص) به خاطر داشتن چنین خاندان ایثارگری، تبریک گفت و سپس سوره انسان را به حضرت تقدیم کرد.
«و َ جَزاهُم بِما صَبَروا جنةً و حریراً». (سوره انسان، ایه 10)
1 تفسیر کشاف، جار اللّه زمخشری، جلد 4، صفحه 670.
تبلیغات
