کار بهشتیان

مردان بهشتی در دنیا کار بهشتیان را می‌کنند. آن مطلبی که خدا در قیامت درباره بهشتی‌ها انجام می‌دهد، این است که: انسانی که در دنیا هست خاطرات تلخ و شیرین فراوانی دارد. اصولاً دنیا از این زشت و زیبایی‌ها پر است. بالاخره گل و خار، غم و شادی با هم‌اند، این چنین نیست که گل باشد و خار نباشد. شادی باشد ولی غم نباشد. مهر باشد ولی قهر نباشد. چراغ مصطفوی با شرار بولهبی است. این تلخ و شیرینی دنیا با هم است. انسان هردو را لمس می‌کند. ولی وقتی وارد صحنه بهشت شد، تلخی‌ها کلاً از یاد او رخت برمی‌بندند. زیرا تلخی‌ها شامه جان را می‌گزد. انسان را غمگین می‌کند، نمی‌گذارد انسان فرحناک باشد. ولی وقتی تلخی رخت بربست، انسان همیشه در سرور است، خیلی از افراد بودند که فرزندانشان، برادرانشان و بستگانشان کافر بودند و این‌ها در جهنم می‌سوزند ولی خودشان در بهشت متنعم‌اند. اینها اگر به یاد بستگانِ کافر باشند باید غمگین باشند.
از امام صادق(ع) سؤال کردند که اگر در بهشت اندوهی نیست، پس نوح چه می‌کند؟ اگر بگوییم فرزند نوح کافر نبود، با قرآن سازگار نیست. اگر بگوییم نوح به فکر فرزند نبود، این هم با قرآن سازگار نیست. برای اینکه نوح به خدا عرض کرد: «اِنّ ابْنی مِن اَهْلی وانّ وَعْدَکَ الْحق» واگر بگوییم کسی به فکر فرزندش نیست، با عاطفه انسانی سازگار نیست. روی این سه مطلب، شما آن نشاط دایم بهشتیان را توجیه کنید. وجود مبارک امام صادق(ع) طبق آن نقلی که در تفسیر شریف نور‌الثقلین آمده فرموده است: «در بهشت ذات اقدس اله کاری می‌کند که اصلاً نوح و امثال نوح یادشان نیست که فرزند گنهکاری داشته‌اند». این کار، کار مغز و سلول مغز نیست. پس می‌شود که انسان در نشئه ملکوت فرا طبیعت طوری باشد که حافظه او در یک سمت کار بکند. حال که این مطلب روشن شد که بهشتیان این چنین‌اند، به مطلب بعدی می‌رسیم که مؤمنان وارسته در دنیا طعم بهشتیان را دارند. نشانه این طعم این است که ذات اقدس اله در قرآن کریم در اوصاف بهشتیان فرمود: «وَنَزَعْنا ما فی صُدُورُهُمْ مِنْ غِلّ؛ کینه‌ای در دلهای بهشتیان نسبت به هم نیست».
چون کینه یک ویروس خورنده است. برای آدم عذاب آور است. و این عذاب درونی را ذات اقدس اله برطرف کرده است. اگر راضی به عذاب تبهکاران هستند، نظیر این است که فرشتگان به عذاب تبهکاران راضی‌اند و بالاتر از همه خود خدا به عذاب تبهکاران راضی است. آن رضا، رضای انتقامی، کینه‌ای، حقدی و مانند آن نیست که یک عارضه نفسانی باشد و انسان را هم آسیب برساند. پس در بهشت دلهای بهشتی‌ها منزه از کینه و حقد است. همین معنا را که ذات اقدس اله در سوره مبارکه اعراف برای بهشتی‌ها فرمود: «وَنَزَعْنا ما فی صُدُورُهُمْ مِنْ غِلّ» درباره مردان مؤمن در سوره حشر چنین می‌گوید که این‌ها در دنیا به خدا عرض می‌کنند: «وَلاتَجْعل فی قُلُوبِنا غلاّ للَّذینَ ءامَنوا؛ خدایا؛ توفیقی به ما بده که کینه هیچ مسلمانی را در دل نداشته باشیم». چنین انسانی بهشتی است. پس می‌شود، انسان در دنیا همانند بهشتیان زندگی کند. با دور کردن کینه از خود راحتی و خوشی را برای خود و دیگران فراهم کند.