ائمه ریشه نیکان

عنصر ابرار بودن ائمّه ی اطهار (علیهم‏السلام) این‏گونه قابل تصویر است: ابرار دارای دو بُعد جسمی و روحی هستند. تفاوت آنان با دیگران در بُعد روحی است و در بُعد جسمی فرقی میان آنها و دیگران نیست؛ چون انسان‏ها با یک‏دیگر فرقی ندارند، جز در برخی خواص ظاهری، مانند رنگ، قد، وزن و… که تأثیری در تقسیم صالحان و طالحان ندارد. روح این‏گونه افراد با یک سری صفات نیک و پسندیده عجین شده و در حقیقت، تکوّن روح و شخصیت روحی آنها به این صفات و خصال نیک است و کاربُرد واژه ی «ابرار» برای چنین افرادی ناشی از همین اتصاف روحی و معنوی است.
ائمّه ی اطهار (علیهم‏السلام) ریشه ی هر خیر و نیکی و اساس هر خصلت نیک و پسندیده هستند: «إنْ ذُکر الخیرُ کنتم أوّلَه وأصلَه وفرعَه ومعدنَه ومأواه ومُنتهاه»۱/ امام باقر (علیه‏السلام) در مقام معرفی منشأ علم به ابومریم انصاری فرمود: به سلمة بن کُهَیل و حَکَم بن عُتَیبه که دو تن از بزرگان و فقهای اهل سنت هستند۲ بگو: شرق و غرب دنیا را بگردید، در همه ی عالم، علم صحیحی نمی‏یابید جز آنچه از خاندان ما خارج می‏شود؛ «شرّقا وغرّبا لن تجدا علماً صحیحاً إلاّ شیئاً یخرج من عندنا أهل البیت»۳/
در پیغام حضرت باقر العلوم (علیه‏السلام) به آن دو عالم طغیانگر، علم به عنوان نمونه ذکر شده است وگرنه هر خصلت صحیح و صفت نیکی ریشه در بیت رفیع آنها دارد و عالَم بشری، مدیون خصال نیک و صفات کمال آن پیشوایان نور است و اساساً نورانیت و حقیقت امامت چیزی جز صفات نیک و خصال پسندیده ی انسانی نیست.
بنابر این، اگر کسی به خصلت پسندیده‏ای متّصف بود و به واسطه ی این اتصاف در زمره ی ابرار قرار گرفت، از کوثر جوشان امامت سیراب شده است؛ چون ائمّه ی اطهار (علیهم‏السلام) ریشه، اصل و نَسَب ابرار هستند.
پاورقی ها :
۱ ـ مفاتیح الجنان، زیارت جامعه.
۲ ـ تحفة الأحباب، ص۱۱۳ و۱۹۹، ش۱۵۸ و۲۶۵/
۳ ـ بحار، ج۲، ص۹۲/