در جامعه فرا صنعتی امروزه ، دانش به یک منبع کلیدی تبدیل گردیده است . با وجود این ، سازمانها در پرورش و اداره دانش با چالشهای بی شماری مواجه هستند . از آنجایی که صرفا قسمتی از دانش به وسیلاه سازمان و قسمتی دیگر به وسیله افراد درونی می شود لذا نظارت و کنترل بر فعالیتهای دانشی بر خلاف فعالیتهای تولیدی دشوار است . این دو گانگی بین دانش شخصی و سازمانی ، استراتژی های مدیریتی متفاوتی را در خصوص مدیریت آن می طلبد . هدف این مقاله ارائه چارچوبی در جهت جستجوی اختلافات بین دانش سازمانی و شخصی است و در این راستا مجموعه ای از استراتژی های مدیریتی را برای اداره آنها پیشنهاد می کند .
