اندرزهاى درخشان از هادى امت

امام هادى علیه السلام: 1- «اذکُر مَصرَعَکَ بَینَ یَدَى أهلِکَ لاطَبیب یَمنَعُکَ، ولاحَبیب یَنفَعُک» (أعلام الدین، ص 311، بحارالانوار، ج 75، ص 369؛ میزان الحکمه، ج 10، ص 579؛ حیاةالامام الهادى، ص 162 و 165) به یاد آور و فراموش نکن آن حالت و موقعى را که در میان جمع اعضاء خانواده و آشنایان قرارگیرى و لحظات آخر عمرت سپرى مى‏شود و هیچ پزشکى و دوستى - و ثروتى - نمى‏تواند تو را از آن حالت نجات دهد.
 2- «اِنَّ الحَرامَ لایَنمى، وَ ان نَمى لا یُبارَکُ فیه، وَ ما أنفَقَهُ لَم یُؤجَر عَلَیهِ، وَ ما خَلّفَهُ کانَ زادَهُ الَى النّار».
 (فروع کافى، ج 5، ص 125، ح 7) همانا - اموال - حرام رشد و فزونى ندارد و اگر هم داشته باشد، برکت ندارد، و آنچه از اموال حرام انفاق شود، أجر و پاداش ندارد و آنچه از حرام پس از انسان باقى مى‏ماند، توشه او خواهد بود به طرف آتش.
 3- «الحِکمَةُ لاتَنجَعُ فِى الطِّباعِ الفاسِدَة.
» (نزهة النّاظر و تنبیه الخاطر، ص 141، ح 23؛ أعلام الدّین، ص 311) حکمت اثرى در دلها و قلبهاى فاسد نمى‏گذارد.
 4- «مَن رَضى عَن نَفسِهِ کَثُرَ السّاخِطُونَ عَلیه» (بحارالانوار، ج 69،ص 316،ح 24، أعلام الدّین، ص 311؛ حیاة الامام على الهادى(ع)، ص‏158) هر که از خود راضى باشد، بدگویان او زیاد خواهند شد.
 5 - «المُصیبَةُ لِلصّابِرِ واحِدَةٌ وَ لِلجازِعِ اِثنَتان» (اعلام الدّین، ص 311، بحارالانوار، ج 75،ص 369) مصیبتى که بر کسى وارد شود و صبر و تحمّل نماید، تنها یک ناراحتى است، ولى چنانچه فریاد بزند و جزع کند دو ناراحتى خواهد داشت.
 6- «اِنّ للّهَ بِقاعاً یُحِبُّ أن یُدعى فیها فَیَستَجیبُ لِمَن دَعاهُ، وَ الحیرُ مِنها».
 (أعلام الدین، ص 311؛ بحارالانوار، ج 75، ص 369) براى خداوند بقعه‏ها و مکانهایى است که دوست دارد در آنها خدا خوانده شود تا آن که دعاها را مستجاب گرداند که یکى از بقعه‏ها، حائر و حرم امام حسین(ع) خواهد بود.
 7- «اِنّ اللّهَ هُوَ المُثیبُ وَ المُعاقِبُ وَ المُجازى بِالاعمال عاجِلاً وَ آجِلاً».
 (تحف العقول، ص 358؛ بحارالانوار، ج 59، ص 2 ضمن ح 6) همانا، تنها کسى که ثواب مى‏دهد و عِقاب مى‏کند و کارها را در همان لحظه یا در آینده پاداش مى‏دهد، خداوند خواهد بود.
 8 - «مَن هانَت عَلَیهِ نَفسُهُ فَلا تَأمَن شَرَّه».
 (تحف العقول، ص 383؛ بحارالانوار، ج 75، ص 365) هر کس به خویشتن اهانت کند و کنترل نفس نداشته باشد خود را از شرّ او در أمان ندان.
 9- «اَلتَّواضُعُ أن تُعطَى النّاسَ ما تُحِبُّ أن تُعطاه».
 (محجة البیضا، ج 5، ص 225) تواضع و فروتنى چنان است که با مردم چنان کنى که دوست دارى با تو کنند.
 10- «اِنّ الجِسمَ مُحدَثٌ وَ اللّهُ مُحدِثُهُ وَ مُجَسِّمُه».
 (بحار الانوار، ج 57، ص 81، ح 51) همانا اجسام، جدید و پدیده هستند و خداوند متعال به وجود آورنده و تجسّم بخش آنها است.
 11- «اِذا قامَ القائِمُ یَقضى بَینَ النّاسِ بِعلمِهِ کَقَضاء داوُد(ع) وَ لا یَسئَلُ البَیِّنَة».
 (بحار الانوار، ج 50، ص 264، ح 24) زمانى که حضرت حجّت (عجّ) قیام نماید در بین مردم به علم خویش قضاوت مى‏نماید، همانند حضرت داود (ع) که از دلیل و شاهد سؤال نمى‏فرمود.
 12- «الشاکِرُ أسعَدُ بِالشُّکرِ مِنهُ بِالنِّعمَةِ الّتى أوجَبَت الشُکر لَأنَّ النِّعَمَ مَتاعٌ و الشُکرُ نِعَمٌ وَ عُقبى».
 (بحار الانوار، ج 75، ص‏365،تحف العقول، ص 483) شکرگزارى از نعمت، از خود نعمت بهتر است، زیرا نعمت متاع دنیاى فانى است ولى شکر، نعمت جاودانه آخرت است.
 13- «اَلعِلمُ وِراثَةٌ کَریمَةٌ وَ الادبُ حُلَلٌ حِسانٌ، وَ الفِکرَة مِرآتٌ صافیةٌ».
 (بحار الانوار، ج 71، ص 324؛مستدرک الوسایل، ج 11، ص 184، ح 4) علم و دانش بهترین یادبود براى انتقال به دیگران است، ادب زیباترین نیکى‏هاست و فکر و اندیشه آئینه صاف و تزیین کننده اعمال و برنامه‏ها است.