نشانه‏هاى نفاق‏

رسولخدا صلى اللّه علیه و آله:
«مَن کانَ لَهُ وَ جهانِ فى الدُّنیا کانَ لَهُ لِسانانِ مِن نارٍ یَومَ القِیامَة» (جامع السعادات، ج 2، ص 319)
کسى که در دنیا دوچهره باشد روز قیامت 2 زبان از آتش خواهد داشت.

رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«لِلمُنافِقِ ثَلاثُ عَلاماتٍ: اِذا حَدَثَ کَذِبَ وَ اِذا وَعَدَ خَلَف وَ اِذا ائتَمَنَ خانَ» (نورالثقلین، ج 2، ص 246)
منافق سه علامت دارد: وقتى حرف مى‏زند دروغ مى‏گوید، وقتى وعده داد تخلف مى‏کند و آنگاه که امانتى پیش او قرار گرفت خیانت مى‏کند.

رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«اِنّى لا اَخافُ عَلى اُمَّتى مُؤمِناً وَ لامُشرِکاً اَمّا المُؤمِن فَیَمنَعُهُ اللّهُ بِایمانِهِ وَ اَمّا المُشرِکُ فَیُخزیهِ اللّهُ بِشِرکِه وَلکِنّى اَخافُ عَلَیکُم کلَّ مُنافِقٍ عالِمِ اللِّسان یَقُولُ ما تَعرِفُونَ وَ یَفعلُ ما تُنکِرُون »
(سفینة البحار، ج 2، ص 606)
من براى امت خود نه از مؤمن مى‏ترسم و نه از مشرک زیرا مؤمن بر اثر ایمانى که دارد کارى به کار برادر دینى ندارد مشرک را هم خدا به خاطر شرکش سرنگون مى‏سازد. من براى شما فقط از منافق‏ها مى‏ترسم. منافقى که آگاه است. با زبان مطلبى را مى‏گوید که شما مى‏دانید و عمل مى‏کند آنچه را شما منکر آن هستید.

امام على علیه السلام:
«...وَلکِنّى اَخافُ عَلَیکُم کُلَّ مُنافِقِ الجَنانِ، عالِم اللِّسانِ.»
(نهج البلاغه، نامه 28)
من براى شما از منافقان قلبى که به زبان شما آگاهند وحشت دارم.






امام على علیه‏السلام:
«اُوصیکُم بِتَقوى اللّهِ وَ اُحَذَّرِکُم اَهلَ النِّفاقِ فَاِنَّهُم الضّالُونَ المُضِّلُون» (سفینة البحار، ج 2، ص 606)
شما را به پرهیزکارى سفارش مى‏کنم و پرهیز مى‏دهم از منافقین، زیرا اینان گمراه شده و گمراه کننده‏اند.

امام على علیه السلام:
«لَو عَلِمَ النّاسُ اِنَّهُ مُنافِقٌ کاذِبٌ لَم یَقبَلُوا مِنهُ وَ لَم یُصَدِّقُوا قَولَه» (نهج البلاغه، خطبه 210)
اگر بدانند که کسى منافق و دروغگو است حرف او را قبول نمى‏کنند و گفته‏اش را نمى‏پذیرند.

امام على علیه السلام:
«اِنَّ المُنافِقینَ کانُوا یَذکُرُونَ اللّهَ عَلانِیَةً وَ لایَذکُرُونَه فِى السِّر»
(نورالثقلین، ج 4، ص 73)
منافقین با خدا در حضور مردم حرف مى‏زند اما در پنهانى بیادش نیستند.

امام حسین علیه السلام:
«اِیّاکَ وَ ما تَعتَذِرُ مِنهُ فَاِنَّ المُؤمِنَ لایَسى‏ء وَ لا یَعتَذُر وَ المُنافِقُ کُلُّ یَومٍ یَسى‏ء وَ یَعتَذِر» (تحف العقول، ص 179)
از کارى که بعد از آن عذرخواهى کنى بپرهیز، زیرا مؤمن نه اشتباه مى‏کند و نه عذر مى‏خواهد و منافق هر روز کار بد مى‏کند و عذر مى‏خواهد.

امام باقر علیه السلام:
«بِئسَ العَبدُ عَبداً یَکُونُ ذاوَجهَینِ وَ ذالِسانَینِ یَطوى اَخاهُ شاهِداً وَ یَأکُلُهُ غائِباً اِن اُعطِىَ حَسَدَهُ وَ اِن أبتُلِى خَذَلَهُ.»
(ارشاد القلوب، ص 178 و عقاب الاعمال، ص 319)
دو چهره‏ها و دوزبانه‏ها افراد بدى هستند: در حضور انسان از او تعریف مى‏کنند و پشت سرش از او غیبت مى‏نمایند. اگر به آنها کمک شود حسادت مى‏ورزند و اگر گرفتار شد او را ترک مى‏کنند.

امام صادق علیه السلام:
«اَربَعُ عَلاماتٍ لِلنِّفاقِ: قَساوَةُ القَلبِ وَجُمُود العَینِ و الاِصرارُ عَلى الذّنب وَ الحِرصُ عَلى الدُّنیا.» (سفینة البحار، ج 2، ص 605)
نفاق 4 علامت دارد، قساوت قلب، خشکى چشم، تکرار گناه و حرص به دنیا داشتن.