دوستى با على(ع)

رسولخدا صلى اللّه علیه و آله :
«یا على، لو أنّ عبداً عبداللّه عزّو جلّ مثل ماقام نوحٌ فى قومه و کان به مثل احدٍ ذهباً فأنفقه فى سبیل اللّه و مدّ فى عمره حتى حجّ ألف عامٍ على قدمیه ثم قتل بین الصفا و المروة قتل مظلوماً ثمّ لم یوالک یا على لم یشمّ رائحة الجنّة و لم یدخلها»
(مناقب خوارزمى، ص 67 و ینابیع المودة، ص 252)
اى على، اگر کسى خدا را به مدت عمر حضرت نوح بندگى کند و مثل کوه احد طلا داشته باشد و در راه خدا انفاق کند، و به قدرى عمر کند تا بتواند هزار بار با پاى خود حج به جا آورد و بعد بین صفا و مروه به ناحق کشته شود، اما ولایت تو را نداشته باشد بوى بهشت به مشام او نمى‏رسد و داخل بهشت نمى‏شود.»
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«انّ اللّه تعالى عهد الىّ فى علىّ عهداً، أنّ علیّاً رایة الهدى، و امام أولیائى، و نور من أطاعنى، و هو الکلمة التى ألزمتها المتّقین، من أحبّه أحبّنى و من أبغضه أبغضنى، فبشّره»
(ینابیع المودة، ص 134، نزهة المجالس، ج 2، ص 208 و فرائد السمطین، ج 1، ص 151، ح 114)
خداوند متعال درباره على(ع) عهدى با من بسته که او پرچم هدایت و پیشوایى اولیاى من است. او روشنایى کسانى است که مرا اطاعت کنند، و على کلمه‏اى است که لازمه متقین است. هر که او را دوست بدارد، مرا دوست داشته و آن که او را دشمن بدارد، مرا دشمن داشته است، پس به او بشارت دهید.
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«لو أنّ عبداً عبد اللّه ألف عامٍ و ألف عامٍ و ألف عامٍ بین الرکن و المقام، ثمّ لقى اللّه عزّ و جلّ مبغضاً لعلىّ بن أبى طالبٍ و عترتى، أکبّه اللّه على منخریه یوم القیامة فى نار جهنّم »
(فرائد السمطین، ج 1، ص 331، ح 257)
اگر بنده‏اى چند هزار سال بین رکن و مقام (کنار خانه خدا) خدا را عبادت و بندگى کند، ولى خدا را در حالى ملاقات کند که دشمن على و عترت من باشد، خداوند او را در قیامت با صورت در آتش جهنّم مى‏اندازد.
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«ما من مؤمنٍ الّا و قد خلص ودّى الى قلبه، و ما خلص ودّى الى قلب أحدٍ الّا و قد خلص ودّ علىّ الى قلبه، کذب یا علىّ من زعم أنّه یحبّنى و یبغضک...»
(بحارالانوار، ج 39، ص 254)
مؤمن نیست مگر آن که دوستى من در قلبش خالص باشد، و دوستى من در قلب کسى خالص نمى‏شود، مگر آن که دوستى على در قلبش خالص شود. اى على! دروغ گوید کسى که گمان کند مرا دوست دارد و تو را دشمن بدارد....
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«من أحبّ علیّاً فقد أحبّنى، و من أحبّنى فقد أحبّ اللّه و من أبغض علیّاً فقد أبغضنى، و من أبغضنى فقد أبغض اللّه، لایحبّک الّا مؤمنٌ و لا یبغضک الّا کافر أو منافقٌ.»
(تاریخ دمشق، ج‏2، ص 188، ح 671)
هر کس على را اطاعت کند، مرا اطاعت کرده، و هر کس او را عصیان کند، مرا عصیان کرده و هر کس مرا معصیت کند، خدا را معصیت کرده است، و کسى که على را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر کس مرا دشمن بدارد، خدا را دشمن داشته است. اى على! دوست نمى‏دارد تو را مگر مؤمن، و دشمن نمى‏دارد تو را مگر کافر یا منافق.
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«أنت سیّد فى الدنیا و سیّد فى الآخرة من أحبّک فقد أحبّنى و حبیبک حبیب اللّه. و من أبغضک فقد أبغضنى و بغیضک بغیض اللّه، و الویل لمن أبغضک بعدى .»
(مناقب خوارزمى، ص 327)
اى على، تو آقا و سید در دنیا و آخرتى، هر کسى تو را دوست دارد مرا دوست داشته و دوست تو دوست خداست و هر کسى تو را دشمن بدارد مرا دشمن داشته و دشمن تو دشمن خداست، واى بر کسى که تو را بعد از من دشمن بدارد.
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله و سلّم:
«أنا و أنت أبوا هذه الامّة و لحقّنا علیهم أعظم من حقّ ابوى ولادتهم، فانّا ننقذهم - ان أطاعونا - من النّار الى دار القرار و نلحقهم من العبودیّة بخیار الأحرار»
(تفسیر (منسوب به) امام حسن عسکرى(ع)، ص 329، و بحارالانوار، ج 36، ص 8)
من و تو پدر این امّت هستیم، و حقّ ما بر آنها از حقّ پدر و مادرشان که آنان را به دنیا آورده‏اند. بیشتر است، زیرا ما آنها را از آتش جهنّم نجات مى‏دهیم و از قید بندگى رها ساخته و به دنیاى آزادگان وارد کردیم - در صورتى که از ما اطاعت کنند -.