فضیلتهاى على علیه السلام

‏ پیامبر اسلام صلى‏اللّه علیه و آله وسلّم:
«وِلایَةُ عَلِىِّ بنِ اَبى طالِبٍ وِلایَةُ اللّهِ وَ حُبُّهُ عِبادَةُ اللّه وَ اتّباعُهُ فَریضَةُ اللّهِ وَ اَولِیاؤُهُ اَولِیاءُ اللّهِ وَ حَربُهُ حَرب اللّهِ وَ سِلمُهُ سِلمُ اللّهِ عَزَّ وَ جَلَّ.» (جامع الاخبار، ص 14)
ولایت على بن ابى طالب ولایت خدا، دوست داشتنش پرستش خدا، پیروى کردن از او فریضه واجب الهى است. پیروان على یاران خدا و دشمنان على دشمنان خداست. جنگ على جنگ خدا و صلحش، صلح خداوند است. پیامبر اسلام صلى‏اللّه علیه و آله وسلّم:
«مَن اَحَبّ اَن یَتَمَسَّکَ بِالعُروَةِ الوثقى الَّتى لاانفِصام لَها، فَلیَتَمَسَّک بِولایَةِ اَخى وَ وَصیى عَلىِّ بنِ اَبى طالِبٍ، فَاِنَّهُ لایَهلِکُ مَن اَحَبَّهُ وَ تَوَلّاهُ وَلایَنجُو مَن اَبغَضَهُ و عاداه» (معانى الاخبار، ص 368)
هر که دوست دارد به دستگیره‏اى چنگ زند که گسستنى و جدایى براى آن نیست، پس به ولایت برادرم و وصیّم على بن ابى طالب چنگ زند، چرا که هرگز هلاک نمى‏شود کسى که او را دوست بدارد و ولایتش را برگزیند. پیامبر اسلام صلى‏اللّه علیه و آله وسلّم:
«اوصى مَن آمَنَ بى وَ صَدَّقَنى بِولایَةِ عَلىِّ بنِ اَبى طالِبٍ. فَمَن تَوَلّاهُ فَقَد تَوَلّانى وَ مَن تَوَلّانى فَقَد تَوَلّى اللّه.»
وصیت مى‏کنم هر کس را که به من ایمان آورد و مرا تصدیق نمود به ولایت على بن ابى طالب، چرا که هر کس ولایتش را پذیرفت ولایت مرا پذیرفته و هر که ولایت مرا پذیرفت ولایت اللّه را قبول کرده است. پیامبر اسلام صلى‏اللّه علیه و آله وسلّم:
«ان اللّه قد فرض علیکم طاعتى و نهاکم عن معصیتى و فرض علیکم طاعة علىٍّ بعدى، و نهاکم عن معصیته و هو وصیّى و وارثى، و هو منّى و انا منه، حبّه ایمان و بغضه کفرٌ، محبّه محبّى و مبغضه مبغضى، و هو مولا من انا مولاه و انا مولا کلّ مسلم و مسلمة و انا و هو ابوا هذه الامّه» (ینابیع المودّه، ص 123)
همانا خداوند اطاعت مرا بر شما واجب گرداند و از سرپیچى من نهى کرده است، و بر شما اطاعت على را پس از من نیز واجب و سرپیچى او را نهى نموده است، على وصىّ و وارث من است. او از من و من از او هستم. دوستى على ایمان و بغض او کفر است، هر کس على را دوست دارد مرا دوست داشته و هرکه با على دشمنى کند با من دشمنى کرده است. او مولاى هر کسى است که من مولاى او هستم و من مولاى هر مرد و زن مسلمانم. من و على پدران این امت هستیم. پیامبر اسلام صلى‏اللّه علیه و آله وسلّم:
«معاشر النّاس انّ اللّه عزّ و جلّ بعثنى الیکم رسولاً و امرنى ان استخلف علیکم علیاً امیراً، الا فمن کنت نبیّه فانّ علیّاً امیره، تأمیرٌ امره اللّه عزّ و جلّ علیکم...». (بحار الانوار، ج 37، ص 294)
اى گروه مردم! همانا خداوند عزّو جلّ مرا به سوى شما برانگیخت و به من دستور داده تا امیرى جانشین خود قرار دهم. آگاه باشید! هر کس من پیامبر اویم، على امیر اوست، این امارت را خداى عزّ و جلّ بر شما قرار داده است و به من فرمان داده که این موضوع را به شما آگاهى دهم که سخن مرا بشنوید و او را اطاعت کنید... آگاه باشید هیچ یک از شما نباید به على دستور دهد نه در زمان حیات من و نه بعد از درگذشت من. پیامبر اسلام صلى‏اللّه علیه و آله وسلّم:
«ما من مؤمن الّا و قد خلص ودّى الى قلبه، و ما خلص ودّى الى قلب احدٍ الّا و قد خلص ودّ علىٍّ الى قلبه، کذب یا علىّ من زعم انّه یحبّنى و یبغضک...» (بحار الانوار، ج 39، ص 254)
مؤمن نیست مگر آن که دوستى من در قلبش خالص باشد، و دوستى من در قلب کسى خالص نمى‏شود مگر آن که دوستى على در قلبش خالص شود. اى على! دروغ گوید کسى که گمان کند مرا دوست دارد و تو را دشمن بدارد... امام على علیه السلام:
«انّ اللّه اخذ میثاق کلّ مؤمن على حبّى و میثاق کلّ منافق على بغضى...» (شرح ابن ابى الحدید، ج 4، ص 83)
همانا خداوند از همه مؤمنان پیمان گرفته که مرا دوست بدارند و از همه منافقان نیز بر دشمنى با من پیمان گرفته. بنابراین اگر مؤمنى را با شمشیر بزنم هرگز مرا دشمن نمى‏دارد و اگر دنیا را به پاى منافق بریزم مرا دوست نمى‏گیرد.