قرض الحسنه در اسلام
حوزه های تخصصی:
دریافت مقاله
آرشیو
چکیده
متن
رسولخدا صلى اللّه علیه و آله وسلّم:
«من اقرض اخاه المسلم کان له بکلّ درهم اقرضه وزن جبل احد من جبال رضوى و طور سیناء حسنات و ان رفق فى طلبه تعدّى به على الصّراط کالبرق الخاطف اللّامع بغیر حساب و لاعذاب».
(وسائل الشیعه، ج 13، ص 88)
کسى که به برادر مسلمانش قرض دهد، به اندازه هر درهمى که به او مىدهد به بزرگى کوه احد از کوههاى رضوى و طور سیناء براى او پاداشهایى هست و اگر در مورد گرفتن طلب خود با آن مؤمن مدارا کند همانند برق خیره کننده و درخشان بدون حساب از روى پل صراط بگذرد. رسولخدا صلى اللّه علیه و آله وسلّم:
«اَلفُ دِرهَمٍ اُقرِضُها مَرَّتَینِ اَحَبُّ اِلَىّ مِن اَن اَتَصَدَّقَ بِها مَرَّةً».
(تهذیب،ج 2،ص 61)
اگر هزار درهم از مالم را دوبار به برادران دینى قرض الحسنه بدهم، نزد من بهتر از آن است که همه آن را یک باره در راه خدا انفاق کنم. رسولخدا صلى اللّه علیه و آله وسلّم:
«مَن اَجرَى اللّهُ عَلى یَدِه فَرَجاً لِمُسلِمٍ فَرَّجَ اللّهُ عَنهُ کُربَ الدُّنیا وَالآخِرَة»
(امالى شیخ طوسى)
کسى که به دست او گشایش در کار برادر مسلمانش حاصل شود، خداوند غم و غصّه دنیا و آخرت او را بر طرف خواهد فرمود. امام باقر علیه السلام:
« مَن اَقرَضَ قَرضاً اِلَى مَیسَرَةٍ کانَ مالُهُ فى زَکوة وَ کانَ هُوَ فى صَلوةٍ مَن المَلائِکَةِ عَلَیهِ حَتّى یَقضِیَهُ» (من لایحضره الفقیه، ص 361)
کسى که به نیازمندى پولى وام بدهد و او را مهلت دهد تا گشایشى در کار او حاصل شود، مالش در حکم زکاة است و فرشتگان به او دعا مىکنند و درود مىفرستند تا روزى که طلبش را دریافت کند. امام صادق علیه السلام:
«قالَ ما قَضَى مُسلِمٌ لِمُسلِمٍ حاجَةً اِلّا ناداهُ اللّهُ عَزَّ و جَلَّ عَلَىَّ ثَوابُکَ وَلااَرضى لَکَ بِدُون الجَنّة» (ثواب الاعمال)
هر مسلمانى، حاجتى از برادر دینى خود برآورد و نیازمندى او را بر طرف سازد، خداوند مىفرماید: پاداش تو با من است و من پاداشى کمتر از بهشت براى تو نمىپسندم. امام صادق علیه السلام:
«مَن اَقرَضَ قَرضاً وَ ضَرَبَ لَهُ اَجَلاً فَلَم یُؤتَ بِه عِند ذلِکَ الاَجَلُ کانَ لَهُ مِنَ الثَّوابِ فى کُلّ یَومٍ یَتَأخَّرُ عَن ذلِک الأَجَلُ بِمِثلِ صَدَقَةِ دینارٍ واحِدٍ فى کُلِّ یَومٍ»
(ثواب الاعمال، ص 76)
کسى که وام به مسلمانى بدهد و براى پرداخت آن زمانى تعیین کند ولى بدهکار نتواند در موعد تعیین شده قرض خود را بپردازد و او مهلتش دهد، خداوند در برابر هر روزى که به وى مهلت دهد صدقهاى در نامه عمل او ثبت مىفرماید. پرداخت حق مردم امام باقر علیه السلام:
« کُلُّ ذَنبٍ یُکَفِّرُهُ القَتلُ فى سَبیلِ اللّهِ اِلاّ الدَّین لاکَفّارَةَ لَهُ اِلّا اَدائُهُ اَو یَقضِى صاحِبُهُ اَویَعفُو الَّذى لَهُ الحَقّ» (وسائل الشیعه، ج 13، ص 83)
شهادت در راه خدا، هر گناهى را جبران مىکند مگر بدهکارى مردم را که هیچ چیز آنرا جبران نمىکند مگر این که بدهى خود را ادا کند یا وصى و ولى او آنرا بپردازد یا طلبکار از او بگذرد. امام صادق علیه السلام:
«مَنِ استَدانَ دَیناً فَلَم یَنو قَضائَهُ کانَ بِمَنزِلَةِ السّارِقِ» (فروغ کافى، ج 1، ص 355)
کسى که وام بگیرد و قصد دادن آنرا نداشته باشد، بمنزله دزد است. امام صادق علیه السلام:
«اَیُّما رَجُلٍ اَتَى رَجُلاً فَاستَقرَضَ مِنهُ مالاً وَ فى نِیَّته اَن لایُودِّیَهُ فَذلِکَ اللُصُّ العادى» (من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 60)
هر مردى که براى دریافت وام به دیگرى مراجعه کند و اندیشه ندادن آنرا در سر داشته باشد، چنین کسى، دزد ستمگر است. امام محمد تقى على علیهالسلام:
«عَن اَبى ثُمامَة قال قُلتُ لِابیجعفر الثّانى عَلَیهِ السَّلام اِنّى اُریدُ اَن اُلازِمَ مَکَّةَ وَ المَدینَةَ وَ عَلَىَّ دَینٌ فَقالَ ارجِع اِلَى مُؤدَّى دَینِکَ، وَ انظُر اَن تَلقَى اللّهَ وَ لَیسَ عَلیکَ دَینٌ، فَاِنّ المُؤمِنَ لایَخُونُ». (علل الشرایع، ص 178)
ابى ثمامه مىگوید: به امام نهم حضرت امام محمد تقى عرض کردم که من تصمیم گرفتهام در مدینه و مکه سکونت کنم ولى مقدارى به مردم بدهکارم، نظر شما در این باره چیست؟ حضرت فرمود: به شهر خودت برگرد تا زمانى که دین خودت را بپردازى و کوشش کن که روز ملاقات پروردگار (هنگام مرگ) مدیون کسى نباشى. زیرا شخص با ایمان خیانت نمىکند.
پاورقی ها:
«من اقرض اخاه المسلم کان له بکلّ درهم اقرضه وزن جبل احد من جبال رضوى و طور سیناء حسنات و ان رفق فى طلبه تعدّى به على الصّراط کالبرق الخاطف اللّامع بغیر حساب و لاعذاب».
(وسائل الشیعه، ج 13، ص 88)
کسى که به برادر مسلمانش قرض دهد، به اندازه هر درهمى که به او مىدهد به بزرگى کوه احد از کوههاى رضوى و طور سیناء براى او پاداشهایى هست و اگر در مورد گرفتن طلب خود با آن مؤمن مدارا کند همانند برق خیره کننده و درخشان بدون حساب از روى پل صراط بگذرد. رسولخدا صلى اللّه علیه و آله وسلّم:
«اَلفُ دِرهَمٍ اُقرِضُها مَرَّتَینِ اَحَبُّ اِلَىّ مِن اَن اَتَصَدَّقَ بِها مَرَّةً».
(تهذیب،ج 2،ص 61)
اگر هزار درهم از مالم را دوبار به برادران دینى قرض الحسنه بدهم، نزد من بهتر از آن است که همه آن را یک باره در راه خدا انفاق کنم. رسولخدا صلى اللّه علیه و آله وسلّم:
«مَن اَجرَى اللّهُ عَلى یَدِه فَرَجاً لِمُسلِمٍ فَرَّجَ اللّهُ عَنهُ کُربَ الدُّنیا وَالآخِرَة»
(امالى شیخ طوسى)
کسى که به دست او گشایش در کار برادر مسلمانش حاصل شود، خداوند غم و غصّه دنیا و آخرت او را بر طرف خواهد فرمود. امام باقر علیه السلام:
« مَن اَقرَضَ قَرضاً اِلَى مَیسَرَةٍ کانَ مالُهُ فى زَکوة وَ کانَ هُوَ فى صَلوةٍ مَن المَلائِکَةِ عَلَیهِ حَتّى یَقضِیَهُ» (من لایحضره الفقیه، ص 361)
کسى که به نیازمندى پولى وام بدهد و او را مهلت دهد تا گشایشى در کار او حاصل شود، مالش در حکم زکاة است و فرشتگان به او دعا مىکنند و درود مىفرستند تا روزى که طلبش را دریافت کند. امام صادق علیه السلام:
«قالَ ما قَضَى مُسلِمٌ لِمُسلِمٍ حاجَةً اِلّا ناداهُ اللّهُ عَزَّ و جَلَّ عَلَىَّ ثَوابُکَ وَلااَرضى لَکَ بِدُون الجَنّة» (ثواب الاعمال)
هر مسلمانى، حاجتى از برادر دینى خود برآورد و نیازمندى او را بر طرف سازد، خداوند مىفرماید: پاداش تو با من است و من پاداشى کمتر از بهشت براى تو نمىپسندم. امام صادق علیه السلام:
«مَن اَقرَضَ قَرضاً وَ ضَرَبَ لَهُ اَجَلاً فَلَم یُؤتَ بِه عِند ذلِکَ الاَجَلُ کانَ لَهُ مِنَ الثَّوابِ فى کُلّ یَومٍ یَتَأخَّرُ عَن ذلِک الأَجَلُ بِمِثلِ صَدَقَةِ دینارٍ واحِدٍ فى کُلِّ یَومٍ»
(ثواب الاعمال، ص 76)
کسى که وام به مسلمانى بدهد و براى پرداخت آن زمانى تعیین کند ولى بدهکار نتواند در موعد تعیین شده قرض خود را بپردازد و او مهلتش دهد، خداوند در برابر هر روزى که به وى مهلت دهد صدقهاى در نامه عمل او ثبت مىفرماید. پرداخت حق مردم امام باقر علیه السلام:
« کُلُّ ذَنبٍ یُکَفِّرُهُ القَتلُ فى سَبیلِ اللّهِ اِلاّ الدَّین لاکَفّارَةَ لَهُ اِلّا اَدائُهُ اَو یَقضِى صاحِبُهُ اَویَعفُو الَّذى لَهُ الحَقّ» (وسائل الشیعه، ج 13، ص 83)
شهادت در راه خدا، هر گناهى را جبران مىکند مگر بدهکارى مردم را که هیچ چیز آنرا جبران نمىکند مگر این که بدهى خود را ادا کند یا وصى و ولى او آنرا بپردازد یا طلبکار از او بگذرد. امام صادق علیه السلام:
«مَنِ استَدانَ دَیناً فَلَم یَنو قَضائَهُ کانَ بِمَنزِلَةِ السّارِقِ» (فروغ کافى، ج 1، ص 355)
کسى که وام بگیرد و قصد دادن آنرا نداشته باشد، بمنزله دزد است. امام صادق علیه السلام:
«اَیُّما رَجُلٍ اَتَى رَجُلاً فَاستَقرَضَ مِنهُ مالاً وَ فى نِیَّته اَن لایُودِّیَهُ فَذلِکَ اللُصُّ العادى» (من لایحضره الفقیه، ج 2، ص 60)
هر مردى که براى دریافت وام به دیگرى مراجعه کند و اندیشه ندادن آنرا در سر داشته باشد، چنین کسى، دزد ستمگر است. امام محمد تقى على علیهالسلام:
«عَن اَبى ثُمامَة قال قُلتُ لِابیجعفر الثّانى عَلَیهِ السَّلام اِنّى اُریدُ اَن اُلازِمَ مَکَّةَ وَ المَدینَةَ وَ عَلَىَّ دَینٌ فَقالَ ارجِع اِلَى مُؤدَّى دَینِکَ، وَ انظُر اَن تَلقَى اللّهَ وَ لَیسَ عَلیکَ دَینٌ، فَاِنّ المُؤمِنَ لایَخُونُ». (علل الشرایع، ص 178)
ابى ثمامه مىگوید: به امام نهم حضرت امام محمد تقى عرض کردم که من تصمیم گرفتهام در مدینه و مکه سکونت کنم ولى مقدارى به مردم بدهکارم، نظر شما در این باره چیست؟ حضرت فرمود: به شهر خودت برگرد تا زمانى که دین خودت را بپردازى و کوشش کن که روز ملاقات پروردگار (هنگام مرگ) مدیون کسى نباشى. زیرا شخص با ایمان خیانت نمىکند.
پاورقی ها: