چه عملى پذیرفته است؟

رسولخدا صلى‏اللّه علیه وآله وسلّم:
«ثَلاثَةٌ مَن لَم تَکُن فیهِ لَم یَقُم لَهُ عَمَلٌ: وَرَعُ یَحجُرَهُ عَن مَعاصى اللّهِ عَزّ وَ جَلَّ وَ خُلقٌ یُدارى بِهِ النّاسَ وَ حِلمٌ یَرَدُّ بِهِ جَهلَ الجاهِل».
(بحار الانوار، ج 71، ص 392)
آن که سه چیز نداشته باشد عملى براى او نیست.
1- پرهیزگارى که او را از معصیت خداى یکتا باز دارد.
2- اخلاقى که با مردم مدارا کند.
3- بردبارى که با او نادانى جاهل را رد کند. * رسولخدا صلى‏اللّه علیه و آله و سلّم:
«ثَلاثَةٌ لایَنفَعُ مَعَهُنَّ عَمَلٌ: الشِّرکُ بِاللّهِ، وَ عُقُوقُ الوالِدَینِ، وَالفِرارُ مِن الزَّحف».
(کنزالعمّال، ح 43824)
این سه خصلت را اگر کسى داشت عملش نفعى برایش ندارد: شرک به خدا، عقوق والدین و فرار از جهاد. * رسولخدا صلى‏اللّه علیه و آله و سلّم:
«اَخلِصُوا اَعمالَکُم لِلّهِ فَاِنَّ اللّهَ لایَقبَلُ اِلّا ما خَلُصَ لَه».
(میزان الحکمه، ج 1، ص 756)
اعمال خود را براى خدا خالص کنید زیرا خدا قبول نمى‏کند مگر آن عملى را که براى او خالص باشد. * رسولخدا صلى‏اللّه علیه و آله و سلّم:
حذیفة بن یمان گوید از رسولخدا(صلى اللّه علیه و آله و سلّم) از معنى اخلاص سؤال کردم، حضرت فرمود: «سَألتُهُ عَن جَبرَئیلَ، فَقالَ: سَألتُهُ عَن اللّهِ تَعالى فَقالَ: اَلاِخلاصُ سِرٌّ مِن سِرّى أُوَدِّعُهُ فى قَلبِ مَن اَحبَبتُهُ».
(جامع احادیث الشیعه، ج 1، ص 375)
من از جبرئیل و او از خدا سؤال کرد. خداى سبحان فرمود: اخلاص سرّى است از سرّهاى من که در دل محبوب خود قرار مى‏دهم. * امام على علیه السلام:
«ضاعَ مَن کانَ لَهُ مَقصَدٌ غَیرُ اللّهِ».
(غررالحکم، ص 76)
کسى که هدفى جز خدا داشته باشد نابود است. * امام على علیه السلام:
«اِنَّکَ لَن یُتَقَبَّلَ مِن عَمَلِکَ اِلّا ما اَخلَصتَ فیه». (غررالحکم)
عملى که اخلاص در آن نباشد هرگز پذیرفته نخواهد شد. * امام على علیه السلام:
«مَن رَغِبَ فیما عِندَاللّهِ اَخلَصَ عَمَلَهُ».
(غررالحکم)
آن که مایل است به آنچه نزد خداست برسد عملش را خالص کند. * امام على علیه السلام:
«مَن اَخلَصَ النِیَّةَ تَنَزَّهُ عَن الدَنیَّة».
(غررالحکم)
آن که نیّتش را خالص گرداند از پستیها پاک شود. * امام صادق علیه السلام:
«لا وَاللّهِ لا یَقبَلُ اللّهُ شَیئاً مِن طاعَتِهِ عَلَى الاِصرارِ عَلى شَى‏ءٍ مِن مَعاصیه».
(اصول کافى، ج 2، ص 288)
به خدا سوگند خداوند قبول نمى‏کند عمل کسى را که بر معاصى خود اصرار داشته باشد. * امام صادق علیه السلام:
«وَ لا یَقبَلُ مِن مؤمنٍ عَمَلاً وَ هُوَ یُضمِرُ فى قَلبِه عَلَى المُؤمِنِ سُوءاً».
(اصول کافى، ج 8، ص 365)
عمل مؤمنى که نسبت به مؤمن دیگر بدخواه باشد پذیرفته نیست. * امام کاظم علیه السلام:
«قَلیلُ العَمَلِ مِنَ العاقِلِ مَقبُولٌ مُضاعَفٌ وَ کَثیرُ العَمَلِ مِن اَهلِ الهَوى و الجَهلِ مَردُودٌ»
(بحارالانوار، ج 78، ص 301)
عمل کم از شخص عاقل پذیرفته است و عمل بسیار از نادان و آن کس که تابع هواست مردود است. پاورقی ها: