هنگام شنیدن قرآن
حوزه های تخصصی:
دریافت مقاله
آرشیو
چکیده
متن
((و اذا قرى القرآن فاستمعوا له وانصتوا لعلکم ترحمون))(سوره اعراف(7), آیه204)
و چون قرآن خوانده شود, پس به آن گوش فرادهید و سکوت کنید, تا مورد رحمت خداوند قرار گیرید.
انصات: سکوت کردن همراه گوش دادن.
این آیه چنان چه از ظاهرش استفاده مى شود, کلى است یعنى هرگاه قرآن تلاوت شود, باید انسان سکوت کند و به آن گوش بدهد تا حقایق و نصایحش را درک نماید و از آن بهره گیرد. البته برخى از راویان اهل سنت و برخى مفسران شیعى نیز, سکوت را مخصوص نماز مى دانند و روایت هایى در شإن نزول آیه نقل مى کنند که ضرورت سکوت کردن و گوش دادن به قرآن در هنگام برپایى نماز را مى رساند, ولى از ظاهر آیه چنین ویژگى برنمىآید, گو این که در مجمع البیان از امام صادق علیه السلام روایتى نقل کرده است که کلى بودن این امر ارشادى را مى رساند. آن حضرت چنین مى فرماید: ((یجب الانصات للقرآن فى الصلاه و غیرها)) باید براى شنیدن قرآن سکوت کرد چه در حال نماز باشد و چه در غیر آن. البته فقها این لفظ ((وجب)) را حمل بر استحباب نموده اند هرچند بر آن تإکید شده است.
به هر حال آن چه مسلم است باید مسلمانان در هنگام شنیدن آیات قرآن, هم به احترام کلام خدا و هم براى شنیدن و استفاده کردن و احکام الهى را در زندگى خود پیاده کردن و از نصایح قرآن بهره بردن, سکوت کنند و پیام خدا را با گوش جان بشنوند که هیچ سخنى شیرین تر و دلرباتر و زیباتر و مفیدتر و مقدس تر و ارزشمندتر و شیواتر و موثر از سخن خدا نیست.
جدا ما هرچه شکر کنیم براى همین یک نعمت, توان آن را نداریم که خداوند بر ما منت نهاده و ما را مورد لطف و مرحمت خویش قرار داده و با ما سخن گفته است; سخنى که اگر در آن دقت کنیم زندگى دنیا و آخرتمان با سعادت و خوشبختى توإم خواهد شد و اگر ـ خداى نخواسته ـ از آن روى برگردانیم و به آن اعراض کنیم و از آن پند نگیریم, در دنیا جز ذلت و خوارى و در آخرت جز عذاب دردناک چیزى عایدمان نخواهد شد.
این که در قرآن تإکید شده است که مردم را یادآور کن و تذکر بده براى این است که فراموشى و غفلت در سرشت انسان وجود دارد, هرچند شیاطین انس و جن و نفس اماره همواره او را به غفلت یا تغافل و خود را به غفلت و جهل زدن وامى دارند؟!
پس باید همیشه به قرآن گوش فرا داد و همواره قرآن را خواند و شنید و تلاوت کرد و حتى مطالعه نمود تا شیاطین نتوانند انسان را به غفلت اندازند و در منجلاب شهوات و هواهاى نفسانى غرق سازند که در نتیجه مورد استدراج قرار گیرد و زیغ و رین بر قلبش نقش بندد تا آن جا که قلبش را مهر زنند ((ختم الله على قلوبهم)).
ما اگر همواره پیام هاى قرآن را گوش مى دادیم, هرگز تن به ذلت و خوارى به خاطر زندگى بهتر در این دنیاى فانى نمى دادیم و هرگز از عزتى که خداوند براى ما خواسته است و آن را در خودش و رسولش و مومنین منحصر کرده است ((العزه لله و لرسوله وللمومنین)) دست برنمى داشتیم و آن قدر زرق و برق مادیات ما را به خود مشغول نمى کرد و توصیف و تعریف بیگانگان ما را فریب نمى داد.
اگر ما به نصایح خداوند با دقت گوش مى دادیم, هرگز آزادى و استقلال خود را با معیارهاى مادى نمى سنجیدیم و براى برقرارى روابط با دشمنان دیرینه مان, ذوق زده نمى شدیم و شتابان به سوى تمدن جاهلى گام بر نمى داشتیم.
ما اگر پیام هاى قرآن را با گوش جان مى شنیدیم به جاى دست دراز کردن پیش بیگانگان و استعمارگران ـ که ما را فقط براى نوکرى مى خواهند ـ با چنگ و دندان از انقلاب خونینمان دفاع مى کردیم و براى پشتیبانى کردن از بند بند اصولش که ارزان به دست نیامده, تا مرز از خود گذشتن و به یار پیوستن, به پیش مى تاختیم ((لعل الله یحدث بعد ذلک إمرا)).
جوانان غیور ایران اسلامى! اکنون که ماه مبارک رمضان و ماه بهار قرآن و ماه خودسازى فرا رسیده است, فرصت را غنیمت بشمرید و با دید فهمیدن و درک کردن و استفاده نمودن و در زندگى خود پیاده کردن, به قرآن بنگرید و آن را با دقت بیش تر بخوانید و مطالعه کنید و تفسیرش را از زبان مفسران واقعى اش بشنوید و متذکر شوید که ((ان الذکرى تنفع المومنین)).
و چون قرآن خوانده شود, پس به آن گوش فرادهید و سکوت کنید, تا مورد رحمت خداوند قرار گیرید.
انصات: سکوت کردن همراه گوش دادن.
این آیه چنان چه از ظاهرش استفاده مى شود, کلى است یعنى هرگاه قرآن تلاوت شود, باید انسان سکوت کند و به آن گوش بدهد تا حقایق و نصایحش را درک نماید و از آن بهره گیرد. البته برخى از راویان اهل سنت و برخى مفسران شیعى نیز, سکوت را مخصوص نماز مى دانند و روایت هایى در شإن نزول آیه نقل مى کنند که ضرورت سکوت کردن و گوش دادن به قرآن در هنگام برپایى نماز را مى رساند, ولى از ظاهر آیه چنین ویژگى برنمىآید, گو این که در مجمع البیان از امام صادق علیه السلام روایتى نقل کرده است که کلى بودن این امر ارشادى را مى رساند. آن حضرت چنین مى فرماید: ((یجب الانصات للقرآن فى الصلاه و غیرها)) باید براى شنیدن قرآن سکوت کرد چه در حال نماز باشد و چه در غیر آن. البته فقها این لفظ ((وجب)) را حمل بر استحباب نموده اند هرچند بر آن تإکید شده است.
به هر حال آن چه مسلم است باید مسلمانان در هنگام شنیدن آیات قرآن, هم به احترام کلام خدا و هم براى شنیدن و استفاده کردن و احکام الهى را در زندگى خود پیاده کردن و از نصایح قرآن بهره بردن, سکوت کنند و پیام خدا را با گوش جان بشنوند که هیچ سخنى شیرین تر و دلرباتر و زیباتر و مفیدتر و مقدس تر و ارزشمندتر و شیواتر و موثر از سخن خدا نیست.
جدا ما هرچه شکر کنیم براى همین یک نعمت, توان آن را نداریم که خداوند بر ما منت نهاده و ما را مورد لطف و مرحمت خویش قرار داده و با ما سخن گفته است; سخنى که اگر در آن دقت کنیم زندگى دنیا و آخرتمان با سعادت و خوشبختى توإم خواهد شد و اگر ـ خداى نخواسته ـ از آن روى برگردانیم و به آن اعراض کنیم و از آن پند نگیریم, در دنیا جز ذلت و خوارى و در آخرت جز عذاب دردناک چیزى عایدمان نخواهد شد.
این که در قرآن تإکید شده است که مردم را یادآور کن و تذکر بده براى این است که فراموشى و غفلت در سرشت انسان وجود دارد, هرچند شیاطین انس و جن و نفس اماره همواره او را به غفلت یا تغافل و خود را به غفلت و جهل زدن وامى دارند؟!
پس باید همیشه به قرآن گوش فرا داد و همواره قرآن را خواند و شنید و تلاوت کرد و حتى مطالعه نمود تا شیاطین نتوانند انسان را به غفلت اندازند و در منجلاب شهوات و هواهاى نفسانى غرق سازند که در نتیجه مورد استدراج قرار گیرد و زیغ و رین بر قلبش نقش بندد تا آن جا که قلبش را مهر زنند ((ختم الله على قلوبهم)).
ما اگر همواره پیام هاى قرآن را گوش مى دادیم, هرگز تن به ذلت و خوارى به خاطر زندگى بهتر در این دنیاى فانى نمى دادیم و هرگز از عزتى که خداوند براى ما خواسته است و آن را در خودش و رسولش و مومنین منحصر کرده است ((العزه لله و لرسوله وللمومنین)) دست برنمى داشتیم و آن قدر زرق و برق مادیات ما را به خود مشغول نمى کرد و توصیف و تعریف بیگانگان ما را فریب نمى داد.
اگر ما به نصایح خداوند با دقت گوش مى دادیم, هرگز آزادى و استقلال خود را با معیارهاى مادى نمى سنجیدیم و براى برقرارى روابط با دشمنان دیرینه مان, ذوق زده نمى شدیم و شتابان به سوى تمدن جاهلى گام بر نمى داشتیم.
ما اگر پیام هاى قرآن را با گوش جان مى شنیدیم به جاى دست دراز کردن پیش بیگانگان و استعمارگران ـ که ما را فقط براى نوکرى مى خواهند ـ با چنگ و دندان از انقلاب خونینمان دفاع مى کردیم و براى پشتیبانى کردن از بند بند اصولش که ارزان به دست نیامده, تا مرز از خود گذشتن و به یار پیوستن, به پیش مى تاختیم ((لعل الله یحدث بعد ذلک إمرا)).
جوانان غیور ایران اسلامى! اکنون که ماه مبارک رمضان و ماه بهار قرآن و ماه خودسازى فرا رسیده است, فرصت را غنیمت بشمرید و با دید فهمیدن و درک کردن و استفاده نمودن و در زندگى خود پیاده کردن, به قرآن بنگرید و آن را با دقت بیش تر بخوانید و مطالعه کنید و تفسیرش را از زبان مفسران واقعى اش بشنوید و متذکر شوید که ((ان الذکرى تنفع المومنین)).
تبلیغات
