شکایت پیامبر از امت

((و قال الرسول یا رب ان قومى اتخذوا هذا القرآن مهجورا)).(سوره فرقان, آیه30)
پیامبر گفت: پروردگارا! قوم من این قرآن را رها کردند و از آن فاصله گرفتند.
رسول اکرم ـ صلى الله علیه و آله وسلم ـ در روز رستاخیز گلایه ها و شکایت ها دارد, از جمله شکایت مى کند از مهجور ماندن قرآن و رها کردن امت, احکام حیات بخشش را, و هم چنین از فاصله گرفتن و دورى جستن مردم از اهل بیتش که پیوسته مى فرمود: ((من از میان شما مى روم و دو چیز گران بها را در میان شما مى گذارم که اگر به این دو پناه ببرید هرگز گمراه نمى شوید: کتاب خدا و عترتم اهل بیتم و همانا این دو هرگز از یکدیگر جدا نمى شوند تا این که در حوض بر من وارد شوند.))
در این آیه شریفه, رسول خدا از قومش ـ یا به عبارت جامع تر از امتش ـ در روز قیامت به خدایش شکایت مى کند که اینان قرآن را رها کردند و از احکام و قوانینش دست برداشتند و به جاى عمل به احکامش, تنها به رنگ آمیزى و زینت دادن آن بسنده کردند و پیوسته آن را در کاغذهایى زیبا و قیمتى و با رنگ هاى فراوان چاپ مى کردند ولى از عمل به احکامش خبرى نبود.
قرآن که راز زندگى و وسیله پیروزى و پلکان سرافرازى و راه بهروزى است; قرآن که مایه سعادت و خوشبختى انسان ها در تمام ادوار و زمان ها است; قرآن که مالامال از برنامه هاى حیات بخش و زندگى ساز براى همه نسل ها و عصرها است; این کتاب مقدس آسمانى را رها کردند و تنها آن را مایه تشریفات دانستند که گاهى چند آیه اى پیش از مجالس دسته جمعى و محافل رسمى خوانده شود یا این که آن را قرین چاى و خرما در مجالس عزا و مراسم یادبود قرار دادند! و برخى براى تبرک, صبحگاهان در مغازه ها و فروشگاه ها چند آیه اى را از ضبط مستقیم نه تلاوت, پخش کردند و رادیو نیز پیش از اذان دو سه آیه و گاهى هم آیه هاى ناقص به سمع مردم مى رساند! برخى نیز شاید براى شفاى بیماران یا ازدیاد رزق و روزى و یا براى گرفتن حاجت, آیاتى چند را تلاوت کرده و یا بر بازوى فرزندان خود بسته و یا بر دیوارها و درون اتومبیل ها آویزان کردند و یا آن را کابین عروس قرار دادند!!
آیا همین کافى است؟! و آیا با چنین وضعى توقع داریم که قرآن در روز گرفتارى تمام انسان ها, ما را شفاعت کند و دستمان را بگیرد؟!
قرآن راه گشا و راهنما و دلیل انسان ها است و میزان و عمل و سنجش تقوا و راه رسیدن به خدا است. رسول خدا(ص) آن را چنین معرفى مى کند:
((فاذا التبست علیکم الفتن کقطع اللیل المظلم, فعلیکم بالقرآن, فانه شافع مشفع و ماحل مصدق. و من جعله إمامه قاده الى الجنه و من جعله خلفه ساقه الى النار و هو الدلیل یدل على خیر سبیل... فظاهره حکم و باطنه علم, ظاهره إنیق و باطنه عمیق)).(اصول کافى)
هرگاه فتنه ها هم چون قطعه هاى شب تار به شما روى آورد (و نتوانستید راه را از چاه تشخیص بدهید) پس بر شما باد به قرآن, به آن روى آورید که شافع و شفاعت کننده و راهنماى راستین است. هر که آن را جلوى رویش قرار دهد و از آن پیروى نماید, قرآن او را به سوى بهشت برین رهنمون سازد و هر که قرآن را پشت سر خود قرار دهد و از آن دورى گزیند, قرآن او را به سوى دوزخ روانه سازد. قرآن راهنمایى است که شما را به بهترین راه فرا مى خواند. ظاهرش حکمت و باطنش دانش است. بیرونى آراسته و درونى شگرف دارد.
و در تفسیر نورالثقلین در ذیل تفسیر همین آیه از رسول خدا ـ صلى الله علیه و آله ـ نقل مى کند که فرمود: ((القرآن هدى من الضلاله و تبیان من العمى و استقاله من العثره و نور من الظلمه و ضیإ من الاحداث و عصمه من الهلکه و رشد من الغوایه و بیان من الفتن...))
قرآن هدایت گر است در گمراهى ها و رهگشا است در کورىها و دستآویز است در لغزش ها و نور است در تاریکى ها و فروغ است در رخدادها و پناهگاه است در تباهى ها و بیدارى است در ضلالت ها و روشنایى است در فتنه هاى تار.
ما نیاز به چنین حرکتى به سوى قرآن داریم تا دستگیر ما باشد در فتنه هاى تاریکى که هم اکنون به ما روى آورده و از هر سوى آماج تیرهاى زهرآگین دشمنان قرار گرفته ایم.
پس ـ اى یاوران قرآن به پا خیزید و با تمسک به قرآن و عترت خود را و تمام یاران و خویشانتان را از شر فتنه هاى دوران و حوادث تلخ زمان, نجات بخشید و رها سازید تا با سر بلندى به سر منزل مقصود برسید.