کوثر

((بسم الله الرحمن الرحیم انا اعطیناک الکوثر فصل لربک وانحر ان شانئک هو الابتر))
ما به تو ـ اى پیامبر ـ خیر زیاد دادیم, پس براى پروردگارت نماز بگذار و نحر کن (دست ها را هنگام تکبیر بلند کن) و همانا دشمنت (عاص بن وائل) بى فرزند و مقطوع النسل خواهد بود.
این سوره مبارکه را سوره حضرت زهرا(س) مى دانند چرا که کوثر بر آن حضرت اطلاق مى شود و این خیر کثیرى که خداوند به پیامبرش داده است عبارت از نسل فراوان تنها یادگار رسول خدا حضرت فاطمه زهرا سلام الله علیها است.
پیامبر را چند فرزند بود که همگى از دنیا رفتند و فرزند ذکورى از آن حضرت باقى نماند, لذا عاص بن وائل که از دشمنان سرسخت اسلام و پیامبر است, با تمسخر و ریشخند آن حضرت را ((ابتر)) یعنى بدون فرزند نامید ولى خداوند که کوثر را به آن حضرت عطا کرد, نسل او را تا قیام قیامت زنده و جاودان قرار داد و دشمنش را ابتر و بى نام و نشان ساخت. و این نیز از جمله معجزات حضرت است که با آن همه دشمنانى که فرزندانش در طول سالیان دراز تاریخ داشته اند, و آن قدر که امویان و عباسیان و دیگر ستمگران و غاصبان, سادات و فرزندان پیامبر را به قتل رسانده اند, با این حال پایدارترین و پرجمعیت ترین خاندان روى کره زمین مى باشندو در هیچ شهر و دیار و کشورى چشم نمى دوزى جز این که فرزندان رسول خدا(ص) را مى یابى ولى دشمنان حضرت که او را ابتر مى نامیدند, هم چنان که خود به جهنم رفتند, هیچ نسل و نام و نشانى جز لعن و نفرین ابدى براى آنان باقى نماند.
خداوند در این سوره کریمه بر پیامبرش منت مى نهد که ((کوثر)) یعنى خیر فراوان را به او هدیه داده است, که خیر فراوان چیزى جز نسل مبارک زهرا نیست, هرچند برخى مفسران خواسته اند کوثر را تفسیرهاى دیگرى بکنند و شاید بیش از ده مورد براى آن ارائه داده اند ولى آن چه از روایات و احادیث معصومین ـ سلام الله علیهم ـ استفاده مى شود, کوثر کنایه از حضرت زهرا سلام الله علیها است زیرا نسل مبارک پیامبر توسط آن حضرت به دنیا آمدند و این خیر کثیر در سراسر جهان پراکنده اند و مورد احترام و تقدیر مسلمانان جهان اند.
خداوند در مقابل این خیر فراوان که به برترین بنده اش عطا فرموده, از او مى خواهد که به شکرانه این نعمت, نماز گذارده و نحر کند. برخى مفسرین معتقدند که منظور از نحر کردن, قربانى نمودن است ـ به ویژه شتر قربانى کردن که آن را نحر مى نامند ـ ولى علامه طباطبایى رحمه الله علیه نحر را عبارت از بلند کردن دست ها در هنگام تکبیر گفتن در حال نماز مى داند و با وجود قرینه صلاه, این احتمال, تقویت مى شود و از برخى روایات نیز چنین استفاده شده است, هرچند قربانى کردن نیز با شکر و نعمت تناسب دارد و قرینه لفظیه بر آن دلالت دارد.
به هر حال آن چه جلب توجه مى کند این است که براى سپاس و شکر نعمت هاى الهى, چیزى بهتر از نماز خواندن و اظهار خشوع و خضوع کردن و به خاک افتادن و سجده کردن نیست. لذا در روایت داریم که هرگاه نعمتى از خداوند به شما رسید, فورا سجده کنید و سر بر خاک مذلت در برابر معبود فرود آورید.
ان شانئک هو الابتر. ابتر یعنى کسى که فرزند ذکور ندارد و بر حیوان دم بریده نیز اطلاق مى شود.
شانىء یعنى عدو و دشمن که باز در تفاسیر اختلاف هست که مقصود از دشمن پیامبر در این آیه چه کسى است؟
آیا ابوجهل است یا ابوسفیان یا عاص بن وائل و یا افراد دیگرى که مفسرین نام برده اند؟
ولى اغلب مفسرین سنى و شیعه معتقدند که مقصود عاص بن وائل است پدر عمرو بن عاص, و اگر او یکى از بزرگ ترین دشمنان پیامبر بود ـ که آیه قرآن در مذمت و نکوهشش نازل شد ـ فرزند خلفش عمرو عاص نیز پلیدترین دشمنان امیرالمومنین علیه السلام است که کینه قرآن و اسلام و پیامبر در رگ و خونش مى جوشید و زشت ترین صحنه هاى مخالفت و دشمنى با امام زمانش را از خود باقى گذارد. لعن و نفرین بر دشمنان پیامبر و سلام و درود بى پایان بر خاندان عصمت و طهارت.