نیاز به امنیت روانی

توسعه و پیشرفت‏هایی که در دهه‏های اخیر در تدوین روش‏های آموزشی صورت گرفته، یا رشد و شکوفایی و سهولت در امر یادگیری همراه بوده است.این روش‏ها هم‏چنین رابطه تربیتی میان والدین و فرزندان راه بهبود بخشیده است.با توجه به این که والدین نقشی کلیدی در موفقیت تحصیلی فرزندان دارند و نیز بیش از همه نگران آینده فرزندان خود می‏باشند، اهمیت و لزوم استفاده از روش‏های جدید آموزشی را در جهت بهبود رفتار فرزندان خود، بیش‏تر درک می‏کنند.لذا با در نظر گرفتن این واقعیات استفاده از روشآموزش کاربردی مفاهیم تربیتیمی‏تواند علاوه بر افزایش آگاهی‏های فردی والدین، رشد و تربیت بهینه فرزندان را در پی‏داشته باشد.
والدین عزیز،
آیا فرزند شما بهامنیت روانیدر محیط خانواده نیازمند است؟چرا؟آیا شما برای ایجاد این امنیت روانی تلاش کرده‏اید؟
طرح یک مشکل
تصور کنید که فرزند شما از چیزی مانندمدرسه رفتن امتناع می‏کند، از تنها ماندن در اتاق می‏ترسد، در زمان امتحانات شدیدا نگران می‏شود یا به هنگام صحبت کردن بابزرگ‏سالانی مانند مدیر و ناظم دچار لکنت زبان می‏گردد.با این مشکل فرزند خود چگونه برخورد می‏کنید؟
روش و مراحل برخورد با مشکل
1-قبل از هر چیز باید به سن کودک توجه کنیم تا بتوانیم با زبان خود او با وی صحبت کنیم مثلا اگر 7-8 ساله است، ساده‏تر صحبت کنیم.
2-مشکل را شناسایی کنیم و به همراه کودک آن را با واقع بینی بشکافیم و تجزیه و تحلیل کنیم.
3-استقلال رأی وتصمیم‏گیری به تنهایی را برای حل مشکل در او تقویت کنیم.
4-راه‏حل‏هایی را به کمک کودک پیدا کنیم که کاملا مناسب و قابل اجرا باشد.
5-پس از تلاش کودک برای حل مشکل، با کسب هر سطح از موفقیت او را تشویق کنیم.
6-در صورت عدم موفقیت کودک دلسرد نشویم و با حفظ آرامش، او را برای پیدا کردن راه‏حل دیگر کمک کنیم.
7-پس از موفقیت در حل هر مشکل نتایج آن را یادداشت و در تجارب بعدی از آن استفاده کنیم.
امنیت روانی چیست؟
اگر فرزند شما نمی‏ترسد یا افسرده، غمگین و نگران نیست و در انجام کارها هول نمی‏شود و لج‏بازی هم نمی‏کند، محیط زندگی او دارای امنیت روانیاست.
یک مثال:
دختر ده ساله‏ای دارم که با تغییر لحن صدای من یا پدرش رنگش می‏پرد، به گوشه‏ای از خانه می‏رود، ساکت می‏نشیند، تا مدت طولانی حرف نمی‏زند و به جایی خیره می‏شود.البته درس او کمی ضعیف است.نمی‏دانم با او چه کنم.
راه حل یک مادر آگاه
1-با او در مورد رفتارهای دختران هم سن و سالش در چنین مواقعی صحبت می‏کنم و از او می‏پرسم که آن‏ها ممکن است در چنین مواقعی چه کار کنند.
2-به او می‏گویم که عصبانی شدن برای هر کسی ممکن است اتفاق بیفتد، چنان‏که ممکن است برای دو دوست پیش بیاید.
3-به کمک خودش او را برای مواجهه با مواقع بحرانی آماده می‏کنم.یعنی سعی می‏کنم او را در نقش یک دختر در مقابل عصبانیت مادر یا پدرش قرار دهم و از او می‏خواهم که رفتار مناسب را انجام دهد.
4-او را برای بیش‏تر مستقل شدن و آرام بودن در مواقع حساس آماده می‏کنم.
توجه داشته باشید که:
ایجاد اضطراب، نگرانی و ترس در کودک توسط بزرگ‏سالان، باعث عدم امنیت روانی او در محیط خانواده شده، به شکست و ناکامی تحصیلی و شغلی وی می‏انجامد.
یک سؤال
آیا تا به حال در ایجاد امنیت روانی برای کودکان خود موفق بوده‏اید؟اگر چنین است، روشی را که از آن استفاده کرده‏اید برای ما به نشانی مجله بفرستید.