پیامدهای تعلق

هدف: امروزه ارزشمندترین سرمایه سازمان ها، سرمایه انسانی است و تعالی سازمان در گرو سرمایه انسانی است. در این راستا تعلق شغلی و سازمانی کارکنان، به موضوع مورد بحث جدی سازمان ها و نهادهای تصمیم گیرنده تبدیل شده است. هدف این مطالعه ارزیابی تعلق شغلی و سازمانی کارکنان و اعضای هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز و تبیین پیامدهای آن می باشد. روش پژوهش: این پژوهش از نظر استراتژی؛ یک مطالعه پیمایشی- توصیفی و از نظر هدف؛ یک پژوهش کاربردی توسعه ای، از نظر محیط و ابزار جمع آوری داده ها پژوهش میدانی و پرسش نامه ای محسوب می شود. جامعه آماری پژوهش کارکنان و  اعضای هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز (1905 نفر) می باشد که 320 نفر از آنها به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. گردآوری داده ها با استفاده از پرسشنامه های استاندارد و معتبر و دارای روایی و پایایی؛ و تجزیه و تحلیل داده ها از روش تحلیل مسیر  و با نرم افزار Smart PLS  انجام شد. یافته ها: در این مطالعه کاربردی، برای ارزیابی وضعیت موجود دانشگاه، میزان تعلق شغلی و سازمانی کارکنان و  اعضای هیات علمی دانشگاه، مورد سنجش قرار گرفت که نتایج نشان داد سطح تعلق شغلی کارکنان و  اعضای هیات علمی دانشگاه شهید چمران اهواز، بالاتر از میانگین (6/3)، و تعلق سازمانی آنها اندکی کمتر از میانگین (9/2) است. تفکیک دو گروه نشان داد، تعلق شغلی اعضای هیات علمی به طور معناداری بالاتر از کارکنان بوده است. همچنین با تحلیل مبانی نظری و ادبیات موضوع و نیز با مشارکت  اعضای هیات علمی و کارکنان دانشگاه در پاسخ به پرسشنامه های استاندارد، مهمترین پیامدهای تعلق شغلی و سازمانی در چهار دسته؛ پیامدهای فردی، شغلی، مدیریتی و سازمانی شناسایی و دسته بندی گردید. شدت تاثیرگذاری تعلق شغلی و سازمانی بر این چهار دسته از پیامدها، بطور مفصل تبیین و تشریح شده و در پایان نیز پیشنهادهای کاربردی جهت بهبود و ارتقاء تعلق شغلی و سازمانی کارکنان و  اعضای هیات علمی دانشگاه ارائه شده است. نتیجه گیری: این مطالعه با تمرکز بر تعلق شغلی و سازمانی و پیامدهای آن، می تواند به مدیران و متخصصین در توسعه منابع انسانی و ارتقاء شایستگی ها و توانمندی های آنها کمک نماید. شناخت پیآمدها و میزان تاثیرگذاری آنها می تواند برای مدیران درک درستی از  بهبود بهره وری و افزایش عملکرد کارکنان و اعضای هیات علمی ایجاد کند.