شاخص های قابلیت پیاده روی

پیاده روی به عنوان فرم مناسب برای افراد با استفاده از وسایل حمل ونقل عمومی و افراد بدون وسایل نقلیه در نظر گرفته می شود. ﻗﺒﻞ ﺍﺯ ﺍﻧﻘﻼﺏ ﺻﻨﻌﺘﻲ ﻣﻬم ترین ﻭﺳﻴﻠﻪ ﺑﺮﺍﻱ جابه جایی انسان ها ﭘﺎﻫﺎﻱ آن ها ﻣﺤﺴﻮﺏ می شد ﻭ بیش ترین ﺍﻟﮕﻮﻱ ﺳﻔﺮ ﺣﺮﮐﺖ ﻋﺎﺑﺮ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ. ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﺩﻟﻴﻞ، ﺍﻧﺴﺎﻥ ﻣﺒﻨﺎﻱ ﻃﺮﺍﺣﻲ ﺷﻬﺮﻫﺎ ﻣﺤﺴﻮﺏ می شده ﻭ نیازهای ﺍﺻﻠﻲ ﻭﻱ ﺑﺮ ﺍﺳﺎﺱ ﺣﺮﮐﺖ ﭘﻴﺎﺩﻩ ﺩﺭ ﺷﻬﺮ ﺟﺎﻧﻤﺎﻳﻲ می شدند. توجه جدی و عملی به سامان-دهی حرکت پیاده و پیاده راه ها به حدود نیم قرن پیش برمی گردد؛ به طوری که اولین گذرهای پیاده در دهه ی 1950 در کشورهای آلمان، هلند و دانمارک جهت بازسازی شهرهای آسیب دیده در طول جنگ دوم جهانی و نوسازی مراکز تاریخی شهرها با هدف جداسازی معابر پیاده و سواره احداث شد و تا سال 1996، گذرها و مناطق ویژه ی تردد پیاده و مزایای ایجاد پیاده راه ها منحصر به چند شهر اروپایی می شد. در پژوهش حاضر، پتانسیل سنجی پیاده روی معابر شهر کاشان با تأکید بر شاخص های برنامه ریزی شهری موردبررسی قرار می گیرد. در این زمینه، مقاله ی حاضر با روش توصیفی تحلیلی است. با استفاده از روش کتابخانه ای به دست آمده است. در بخش تجزیه وتحلیل فضایی از سیستم اطلاعات جغرافیایی (GIS) استفاده شد. یافته های تحقیق حاکی از آن است که شاخص سبزینگی با 076/0 و چگالی مسکونی با 082/0 در اولویت پایین و شاخص اتصال 453/0 و دسترسی به زیرساخت های حمل ونقل عمومی با 215/0 در بالاترین میزان اولویت قرار گرفته است. ضریب ناسازگاری کم تر از 1/0 قرار گرفته که نشان از قابل قبول بودن نظرسنجی است. بر اساس رتبه بندی نظر کارشناسان، خیابان های ملا حبیب الله شریف، بلوار باهنر، خیابان دانش، خیابان ولی عصر، خیابان امام خمینی، خیابان نماز، خیابان اباذر، خیابان 22 بهمن، بالاترین رتبه را به دست آورده اند.