تاب آوری سکونتگاه های ساحلی

مفهوم تاب آوری در گفتمان مدیریت پایدار، به ویژه در مناطق ساحلی، ریشه دوانده است. تاب آوری به عنوان یک کیفیت مطلوب در نظر گرفته می شود و سیاست و عملکرد مدیریت مناطق ساحلی به طور فزاینده ای در جهت به حداکثر رساندن آن است. با توجه به اثرات تغییرات آب و هوایی، دستیابی به تاب آوری اجتماعی، اقتصادی و کالبدی در محیط های ساحلی در بلندمدت بسیار پرهزینه است. هدف پژوهش حاضر تحلیل وضعیت تاب آوری شهرستان های ساحلی استان گیلان است. برای سنجش وضعیت تاب آوری شهرستان های ساحلی استان گیلان از 21 شاخص در ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی و کالبدی استفاده شده است. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری پژوهش، شهرستان های ساحلی استان گیلان (شهرستان های آستارا، تاش، بندر انزلی، رشت، رضوانشهر، آستانه اشرفیه، رودسر، لاهیجان، لنگرود و ماسال) است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل های BWM و PROMETHEE استفاده شده است. بر اساس نتایج پژوهش می توان گفت که وضعیت تاب آوری شهرستان های رضوانشهر، آستارا، رشت، لاهیجان و بندر انزلی مناسب است؛ در حالی که شهرستان های آستانه اشرفیه، رودسر، تالش، ماسال و لنگرود وضعیت مناسبی نداشتند.