پارک های سلسله مراتبی

با رشد و توسعه شهرنشینی ارتباط ساکنین شهرها با طبیعت کمتر گردیده است. ازاین روی پارک های عمومی در شهرها اهمیتی فراوانی پیداکرده اند. پژوهش حاضر با استفاده از مدل سازی، توابع تحلیل GIS و همچنین روش وزن دهی زوج معیاری به دنبال تعیین شاخص عدالت فضایی پارک های منطقه ۱ تهران خواهد بود. در این پژوهش با تبیین ۴ شاخص اصلی عدالت توزیع فضایی پارک ها شامل: سهم جمعیت پارک از حوزه نفوذ، میزان کارایی پارک ها، کشش پذیری جمعیت بلوک های حوزه نفوذ و همچنین بهره گیری از روش تحقیق مدل سازی اطلاعاتی، در می یابد که توزیع فضایی پارک ها بر اساس تقسیم بندی سلسله مراتبی در منطقه ۱ تهران به طور تصادفی است و ۳ حالت دارد: ۱- توزیع مکانی پارک های محله ای و همسایگی بافاصله کم از یکدیگر ۲- توزیع مکانی پارک های منطقه ای و ناحیه ای در یک محله به تنهایی ۳- ترکیبی از توزیع مکانی پارک های منطقه ای و ناحیه ای در نزدیکی پارک های همسایگی و محله ای. در تحلیل های انجام شده حالت اول و سوم شاخص عدالت توزیع فضایی پارک ها مقدار عددی بیشتری را نشان می دهند. این در حالی است که حالت سوم به دلیل تمرکز یک پارک منطقه ای یا ناحیه ای در یک محله، شاخص موردنظر مقدار عددی کمتری را نشان می دهد. بر همین اساس برای بررسی میزان نابرابری توزیعی در سطح محلات، این گونه دریافت شد که توزیع یک پارک در سطح منطقه ای و ناحیه ای به تنهایی موجب نابرابری در سطح محله ها ازجمله محله گلاب دره، نیاوران شده است. همچنین با استفاده از ضریب جینی درمیابیم که محلاتی همچون گلاب دره، نیاوران، هزار سنگ، دزاشیب، حکمت و... دارای بیشترین میزان نابرابری توزیع فضایی پارک ها در سطح خود هستند.