نیمرخ سلسله مراتبی

استقرار سکونتگاه های انسانی و چگونگی پراکنش آن در سطح سرزمین گویای توان ترکیبی منطقه خواهد بود. از سوی دیگر الگوی قرارگیری سکونتگاه های شهری و روستایی در بستر مناطق نسبت به یکدیگر می تواند بیانگر مفاهیم همگرایی و واگرایی سرزمینی باشد. این مفاهیم در کنار یکدیگر سازمان فضایی شهر ها را شکل داده و از سویی یاری دهنده درک الگوی سلسله مراتب این نقاط سکونتگاهی نیز خواهد بود. پژوهش حاضر با هدف تحلیل فضایی و بررسی نظام سلسله مراتبی شهرهای استان مازندران  صورت پذیرفته است  . این پژوهش از نوع تحقیقات توسعه ای کاربردی می باشد. چرا که ضمن تدوین چارچوب هایی مطالعاتی، زمینه های لازم برای تحلیل های آتی را فراهم می سازد و روش تحقیق پژوهش  نیز توصیفی- تحلیلی است. در مقاله حاضر سعی شده است روند توزیع جمعیت شهری استان در سرشماری 95-1365 با بکارگیری مدل هایی چون مرتبه – اندازه، منحنی لورنز، ضریب تراکمی، ضریب آنتروپی و شاخص نخست شهری و نیمرخ سلسله مراتبی مورد بررسی قرار گیرد. با توجه به یافته های تحقیق، توزیع جمعیت شهری استان در طبقات مختلف نسبتاً متعادل بوده، گرچه سهم ساری، بابل، آمل و قائم شهر نسبت به سایر شهرها بیشتر می باشد لیکن شهرهای با جمعیت کمتر از تعدد بیشتری برخوردار می باشند و میزان برتری شهر ساری در نظام سلسله مراتب شبکه شهری استان ناچیز می باشد.