دانش آموختگان خودی

منظور از جذب خودی ها، علاقه دانشگاه ها به جذب دانش آموختگان خود به عنوان عضو هیأت علمی گفته می شود و به عنوان یک مسئله در آموزش عالی از سابقه ای نسبتاً طولانی برخوردار است. این مقاله درصدد بود که با بررسی وضعیت دانشگاه های قدیمی کشور در زمینه جذب دانش آموختگان خودی و همچنین یکپارچه کردن پژوهش های موجود در این زمینه با تکیه بر روش ترکیب پژوهی کیفی به ارائه یک موضع فکری به اندیشمندان و سیاست گذاران آموزش عالی بپردازد. بر این اساس در آغاز پژوهشگران با جستجوی کلیدوا ژه های مرتبط با پدیده جذب دانش آموختگان خودی در هریک از پایگاه های اطلاعاتی، از مجموع 48 پژوهش به دست آمده، 29 پژوهش مرتبط را به عنوان نمونه و به صورت هدفمند جهت تحلیل انتخاب نمودند و در بخش دوم نیز چهار دانشگاه قدیمی کشور با استفاده از روش نمونه گیری خوشه ای به عنوان نمونه برای تحلیل و بررسی انتخاب شدند. برای کنترل کیفیت داده های حاصل از بخش اول پژوهش از ابزار کاسپ استفاده شد و کدهای به دست آمده با استفاده از پایایی کدگذاران، یکدست و هماهنگ شدند. یافته های حاصل از بخش اول در هشت محور شامل چالش توسعه دانشگاهی، چالش توسعه حرفه ای، رشد تعصب دانشگاهی در جذب و استخدام، چالش توسعه ارتباطات فردی، چالش توسعه ارتباطات بین دانشگاهی، چالش توسعه ساختاری-فرهنگی دانشگاه، مزیت های ساختاری-فرهنگی و مزیت های اقتصادی دسته بندی شدند که بیانگر چالش ها و فرصت های پیرامون پدیده جذب دانش آموختگان خودی در دانشگاه هستند. یافته های حاصل از بخش دوم پژوهش نیز حاکی از میزان بالای جذب دانش آموختگان خودی در دانشگاه های قدیمی کشور بوده است.