نشانه شناسی ساختگرا

این مقاله در باره جشنی منصوب به آتش است که بنا بر اعتقاداتی یکی از چهار عنصر سازنده جهان می باشد. ابن سینا در کتاب قانون مدعی است که دو عنصر سنگین، یعنی خاک و آب، سازنده اعضای بدن و دو عنصر سبک، یعنی آتش و هوا، سازنده روح هستند. اهمیت آتش در هر دو فرهنگ ارمنی و ایرانی از دیر باز جایگاهی ویژه داشته است. ریشه های جشن تیارن آراج را در بین ارامنه باید در دوران ما قبل پذیرش مسیحیت یافت، که بعدها با سازگاری و انعطاف و حذف برخی از مناسک متضاد با آموزه های کلیسا تعدیل شد تا به تدریج تبدیل به یکی از اعیاد مردمی- مذهبی شود. امروزه ریشه های اصلی این جشن که متعلق به دوران پاگان یا الحاد تاریخ ارامنه است فراموش شده، ولی با این وجود هر ساله در چهاردهم فوریه به عنوان چهل روزگی حضرت مسیح ( با در نظر گرفتن اینکه ارامنه تولد حضرت مسیح را ششم ماه ژانویه می دانند) جشن گرفته می شود. این عید را با در هم آمیزی دو ویژگی، یعنی پذیرش آن با برخی تعدیلات از سوی کلیسا و فلسفه وجودی آن که در آشتی با طبیعت و از سر گذراندن زمستان سرد است، می توان در چهارچوب پدیده نوشدگی و صلح گنجاند. مقاله بعد از دسته بندی اعیاد ارمنی به جزئیات این عید با تکیه بر نقش زن به عنوان کنشگر اصلی آن خواهد پرداخت و سعی خواهد کرد تا از طریق واکاوی مناسک مربوط به این عید به آمال و آرزوها و همچنین ترس انسان کشاورز از قهر طبیعت، نقش افراد جامعه و کارکرد های اجتماعی آن و ارتباط این جشن با فضا را نشان دهد. چهارچوب نظری این مقاله بر اساس آموزه های نشانه شناسی و زبان شناسی ساختگرا و روش آن کتابخانه ای همراه با ارجاعات مستقیم به اسناد و ادبیات تاریخی قرون پیشین خواهد بود.