نقد بوطیقاجتماعی

قرن نوزدهم، در پی پیشرفت های صنعتی در حوزه حمل ونقل، سیروسیاحت اروپائیان را به سرزمین های شرقی تسهیل نمود. در این میان، ژن دیولافوآ، بانوی سیاح فرانسوی که با جامه مردانه اش همسو با جامعه مردسالار زمانش گردیده بود، از محدوده بازنمودهای اجتماعی پیشین خود گذر کرده و سفر دشواری را به همراه همسرش به ایران عصر ناصری آغاز می کند. در این راستا، نقد بوطیقاجتماعی(سوسیوپوئتیک)، به منظور بررسی بازنمودهای اجتماعی به عنوان عناصر پویای آفرینش ادبی، برای نخستین بار در ایران معرفی می شود که به دلیل ماهیت بینارشته ای خود در حوزه ادبیات تطبیقی قرار می گیرد. از این رو، با بهره گیری از نقد حاضر، بازنمودهای اجتماعی دیولافوآ از گذرگاه های ایران و تأثیر بازنمودهای اجتماعی پیشین او بر نگارش سفرنامه ایران، کلده و شوش مورد بررسی قرار گرفته است. درواقع، گذرگاه را می توان به مثابه محیط اجتماعی و عاملی در نوسان دانست. نتایج حاصل از تحقیق نشان می دهند که گذرگاه ها نزد ژن دیولافوآ، بستر ایجاد مفاهیم متضادی نظیر یاس و امید در وصف ظلمت و روشنایی هستند که زندگی او را از یکنواختی پیش از سفرش دور می سازند.