تعارض و بحران بین المللی

اختلاف ها در عرصه ملی امری اجتناب ناپذیر هستند؛ اما ناکارآمدی روش های رایج حل وفصل اختلاف ها در سطح ملی و نیز عدم موفقیت مداخله های بین المللی، سرایت آن ها را به عرصه بین الملل به دنبال دارد؛ با عبور اختلاف ها از مرز تعارض و ورود به محدوده بحرانی، کنش های کنشگران جامعه بین الملل از تعادل خارج شده و درنتیجه، صلح و امینت در عرصه بین الملل به چالش کشیده می شود. نوشتار پیش رو، تلاش می کند تا به این پرسش پاسخ دهد که چگونه می توان در وضعیتی که رویکردهای هژمون گرایانه در عرصه بین الملل تشدید بحران ها را موجب می شوند، از سرایت اختلاف های ملی به عرصه بین الملل و ایجاد تعارض و بحران در سازمان جامعه بین المللی ممانعت به عمل آورد؟ در این پژوهش، با روشی کاربردی و از طریق مطالعه اسنادی و کتابخانه ای، ضمن بررسی روش های رایج حل وفصل اختلاف های بین المللی، مدل استراتژیکی پیشنهاد می شود تا از رهگذر آن، بتوان تحقق صلح و امنیت بین المللی را در عرصه جهانی تجربه کرد. در واقع، نظر به ناکارآمدی روش های رایج حل و فصل اختلاف ها در عرصه بین الملل، نوشتار پیش رو، پیشنهاد تشکیل «شورای مردم نهاد صلح و امنیت بین المللی» را ارائه می نماید؛ پیشنهادی که به منظور تحقق عرف فطری موجدِ صلح و مبتنی بر رویکردی جامع، سیستمی و استراتژیک ارائه می شود. پیشنهادی که به آینده تعلق دارد...