نظریه پخش هاگر استراند

در شهرهای ساری و بابل که از کانونی ترین شهرهای انقلابی مازندران به شمار می روند، نقش دبیران و دانش آموزان در بروز و ظهور، الهام بخشی و پیشتازی تحولات انقلابی، برجسته و شایان توجه است. این گروه ها در این دو شهر در موقعیت گروه مرجع، پیشگام و تحریک و تهییج کننده سایر اقشار قرار گرفتند و نقشی محوری بازی کردند. بر این اساس مطالعه پیشینه فکری، بسترهای زمینه ای و شبکه ارتباطی شکل گرفته در میان گروه های دبیر و دانش آموز در فرایند انقلاب اسلامی حائز اهمیت بسیار است. پرسش این است که چگونه پیام های انقلابی در میان گروه های فرهنگی و دانش آموز پذیرش شد و در مراحل و مقاطع بعدی اشاعه و گسترش یافت. اشاعه پیام های انقلابی از چه روش هایی صورت گرفت و چگونه توده انقلابی را با خود همراه کرد. بر مبنای نظریه پخش هاگر استراند این فرضیه تأیید می شود که بستری که در دهه ۱۳۴۰ ش در ذهن و افکار جامعه فرهنگی و دانش آموز ایجاد شد، ناحیه مناسبی را جهت پذیرش پیام های انقلابی فراهم آورد و در دهه 1350 ش با گسترش یافتن پیام های انقلابی، موتور محرکه ای برای گسترش تحرکات انقلابی و اشاعه آن به صورت گلوله برفی و سپس یک بهمن عظیم شد و جمعیت های انقلابی را با خود همراه کرد. در این پژوهش از روش گردآوری داده ها به شکل کتابخانه ای و اسنادی و همچنین مصاحبه با کوشندگان انقلابی، بهره برده ایم و با صورت بندی روند گسترش نیروی انقلابی دبیران و دانش آموزان برمبنای نظریه پخش، به بازنمایی نقش اساسی این گروه ها در فرایند انقلابی پرداختیم.