گردشگران کره ای

برای درک بهتر نیازهای اساسی گردشگران، جلب رضایت، مشارکت و عدم مشارکت آنان و این که چه مسایلی باعث عدم رغبت آنان به سفر به یک مقصد خاص می شود، نیاز است که ابتدا موانع و محدودیت های پیش روی آنان مرتفع شود. از اینرو برای ارائه محصول گردشگری مناسب ضروری است نیازهای گردشگران بدون محدودیت های اساسی مرتفع گردد. هدف از پژوهش حاضر، بررسی و اولویت بندی محدودیت های گردشگران کره ای در شهر تهران است. بدین منظور، مدل مفهومی پژوهش شامل چهار نوع محدودیت «درون فردی»، «میان فردی»، «ساختاری» و «محدودیت های مقصد» توسعه یافت. گردشگران کره ای ورودی به ایران که در بهار 1393 در تهران حضور داشته اند، جامعه آماری را تشکیل می دهند. برای نمونه گیری، از میان روش های غیراحتمالی، روش دردسترس استفاده شد. برای انجام پژوهش، تعداد 351 پرسشنامه میان گردشگران کره ای در شهر تهران توزیع شد. داده ها با استفاده از روش های آزمون تی تک نمونه ای، مدل معادلات ساختاری و آزمون فریدمن، و همچنین با استفاده از نرم افزارهای SMARTPLS و SPSS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. با توجه به نتایج حاصله، در مجموع، به ترتیب محدودیت های مقصد و محدودیت های ساختاری مهمترین، و محدودیت های درون فردی کم اهمیت ترین متغیر بوده اند. محدودیت های میان فردی نیز از اهمیت متوسطی برخوردار بوده اند. از سوی دیگر، با توجه به نتایج آموزن فریدمن، از میان شاخص های پژوهش، «ویژگی های شخصی گردشگر»، «ادراک و آگاهی از ایران»، و «ضعف زیرساخت ها و کمبود امکانات» به عنوان اصلی ترین محدودیت های جامعه آماری پژوهش شناسایی شدند.