الزواجر و المواعظ

ابواحمد عسکری از بزرگترین ادبا، لغویون و محدّثان سنی مذهب قرن چهارم است. آثار و تألیفات او دارای جایگاهی رفیع درحوزه علوم اسلامی است. با توجه به مذهب ابو احمد عسکری، جایگاه او در کتب حدیثی شیعه قابل توجه و در خور بررسی است. این نوشتار تلاش می کند پس از معرفی کوتاهی از این اندیشمند به بررسی حضور، جایگاه و گونه شناسی استناد به وی در آثار شیعی بپردازد. از این میان توجه به جایگاه و مرویات مهم وی در آثار شیخ صدوق (هم عصر/ مروی عنه) که آغازگر استناد به او در بین شیعیان می باشد و نیز سید ابن طاوس (از پسینیان) قابل توجه است. با این حال نوع رویکرد سید بن طاووس به آثار ابواحمد همان رویکرد صدوق به وی بودهاست. روایات این عالم بی تعصب و آزاد اندیش اهل تسنن از بهترین مستندات استفاده شده در ردیه های شیعی و مجادلات کلامی و نیز اثبات صدور و شرح چند خطبه از نهج البلاغه به ویژه خطبه شقشقیه بوده است. او از معدود عالمان اهل تسنن است که هم خطبه شقشقیه را نقل کرده و هم به شرح فقه الحدیثی آن به طور تفصیلی پرداخته است. عسکری را با این پیشینه می توان در زمره متشیعان برشمرد. این نوشتار ابطال دو گزارش «شیعه بودن» و«ضد شیعه بودن» ابواحمد عسکری را نیز روشن می کند.