بررسی سازوکار شناسایی اطفال و نوجوانان در معرض خطر و بزه دیده در پرتو قانون حمایت از اطفال و نوجوانان مصوب 1399
از دغدغه های نظام عدالت کیفری در اختیار داشتن آمار جنایی مطمئن و موثق جهت کنترل مواردی بزهکاری و بزه دیدگی است، امری که همواره در قشر اطفال و نوجوانان به دلیل وضعیت فیزیولوژیکی ایشان از حساسیت بالایی برخوردار بوده است. این پژوهش با روشی تحلیلی_توصیفی به بررسی سازوکار شناسایی اطفال و نوجوانان در معرض خطر و بزه دیده در پرتو قانون حمایت از اطفال و نوجوانان 1399 پرداخت و در نتیجه روشن ساخت که اگرچه قانونگذار با ایجاد تکلیف برای سازمان های متولی امر کودک، تسهیل خود اظهاری کودک و اجباری ساختن گزارش دهی موقعیت های مخاطره آمیز کودکان، شروع به جرم و جرایم علیه آن ها اقدامات مفیدی را در راستای کاهش رقم سیاه بزه دیدگی کودکان، انجام داده است اما همچنان در این مسیر چالش هایی وجود دارند که کارایی این روش ها را کاهش می دهند و برای حل این مشکل باید از ظرفیت هایی نظیر پیمایش های بزه دیدگی استفاده نمود.