تابوت عهد

فرهنگ یهودیان با نماد هایی شکل گرفته است. این نمادها در حقیقت، تاریخ یهودیت را ساخته اند که در این میان، «تابوت عهد» از اهمیت و جایگاه ویژه ای برخوردار است؛ زیرا نسخه اصلی تورات، یعنی ده فرمان الهی، در این تابوت قرار داشته و موجب امنیت و آرامش خاطر بنی اسرائیل در جنگ ها بوده است. این تابوت نشانه ای برای پادشاهی طالوت از جانب خداوند و موجب رفع اختلاف این قوم در درگیری ها و نزاع ها بوده است. تابوت عهد تا پیش از خرابی معبد در سال 586 ق.م توسط بخت النصر در اختیار بنی اسرائیل بوده، اما پس از آن مفقود گردیده و تاکنون اثری از آن بر جای نمانده است. این نوشتار با رویکردی توصیفی تحلیلی و روشی تطبیقی به بررسی چگونگی شکل گیری این نماد دینی و اهمیت و جایگاه آن نزد بنی اسرائیل می پردازد و در این زمینه، از متون اصلی اسلام و یهودیت، یعنی قرآن و تورات، سود جسته است.

از پرسش های مفسران قرآن کریم و عهد عتیق، نقش نیت مکلف در مجازات الهی است. با توجه به اینکه مؤاخذه بر فراموشی و خطا از نظر عقلی ناپسند است، پرسش مفسران قرآن کریم درباره آیه ۲۸۶ سوره بقره این است که چرا مؤمنان در فقره «ربنا لا تؤاخذنا ان نسینا او أخطأنا» برای فراموشی و خطای خود از خداوند پوزش می طلبند؟ مفسران عهد عتیق نیز در مواجهه با ماجرای عزه پرسشی مشابه دارند: چرا عزه علی رغم اینکه نیت سوئی نداشت، برای لمس ناخواسته تابوت عهد مجازات شد؟ مقایسه آرای مفسران عهد عتیق و قرآن بیانگر آن است که هر دو گروه سعی در ارائه تفسیری عقلانی داشته اند، تا اصل عدل الهی مورد خدشه قرار نگیرد. همچنین با مقایسه آیه ۲۸۶ بقره و ماجرای عزه، پیشینه الاهیاتی این موضوع روشن تر گشته و می توان مجازات عزه را به عنوان نمونه ای از مصادیق تفسیری آیه شریفه عنوان نمود.