شوقی ضیف

با وجود گسترش امکانات آموزشی برای تدریس در رشته زبان و ادبیات عربی، هنوز هم کتاب از رسمی-ترین منابع اطلاع رسانی به شمار می آید. و نقش اساسی و مهمی در یادگیری مطالب و خصوصاً تاریخ ادبیات دارد. برخورداری از بهره وری در تألیف کتاب های درسی دانشگاهی، نیازمند ارزیابی و نقد مداوم آن ها و تلاش برای رفع نقاط ضعف است. در این مقاله با روش توصیفی-تحلیلی، شاخص های ارزیابی شکل ظاهری و محتوایی کتاب «تاریخ الأدب العربی (العصر الجاهلی)» اثر شوقی ضیف، که از منابع اصلی تاریخ ادبیات است، بررسی می شود. در نهایت این مقاله به نقاط ضعف و قوت کتاب شوقی ضیف می رسد. غیر از ضعف هایی مانند حجم غیر متعارف کتاب، کیفیت نامطلوب صفحه آرایی، می توان گفت که شاخصه های ظاهری رعایت شده است، اما در خصوص شاخص های ارزیابی محتوایی، کتاب نیاززمند بازنگری دوباره است. باشد که مؤلفان و ناشران با در نظر گرفتن این موارد به بهره وری بیش تر دانشجویان رشته عربی از این کتاب به عنوان یکی از اصلی ترین منابع مطالعه تاریخ، کمک کند.

کتاب عصر الدّول والإمارات: الأندلس ، اثر شوقی ضیف نویسنده نام دار ادبیات عربی، درباره تاریخ ادبیات عربی در اندلس است. مؤلف در این اثر کوشیده است تا پس از بیان مقدماتی درباره سیاست، اجتماع، و فرهنگ به ادبیات عربی در اندلس بپردازد و به ذکر شواهد تاریخی، شعری، و نثری و تجزیه و تحلیل این شواهد اقدام کند. این مقاله با روش توصیفی تحلیلی جنبه های گوناگون شکلی و محتوایی این اثر را نقد و بررسی کرده است. یافته های تحقیق بیان گر انشای شیوا، فصیح، و بلیغ مؤلف و توان مندی و اشراف وی بر تاریخ ادبیات اندلس است. مؤلف در مسیر نگارش تاریخ ادبیات با داشتن یک طرح به اسباب و زمینه های سیاسی، اجتماعی، و فرهنگی مؤثر در پیدایش و رشد ادبیات اندلس آن هم در چهارچوب تاریخی اهتمام می ورزد. از سوی دیگر، برخی از نارسایی ها در زمینه مؤلفه های جامعیت صوری، ایرادات نگارشی، ویرایشی، و محتوایی در این کتاب دیده می شود که رفع این موارد می تواند بر ارزش و سودمندی آموزشی و پژوهشی آن بیفزاید.

لقد ذهب الدکتور شوقی ضیف فی بعض آثاره، إلی أنّ نهج البلاغه من عمل الشّریف الرّضیّ و صنعه، لا من وضع الإمام علیّ (علیه السّلام) و هو یعتمد فی هذه العقیده المتذبذبه علی أدلّه من داخل نهج البلاغه و من خارجه لإثبات مدّعاه، بل شبهاته. النّکته الهامّه الّتی یستنتجها المؤلّف و یصرّح بها تصریحاً، هی أنّ أکثر خطب نهج البلاغه موضوع و محمول علی الإمام (علیه السّلام) ولهذا فإنه لایری الإعتماد علی هذا الکتاب أمراً صحیحاً بل یعتقد بالرّجوع إلی المصادر الأولی. إنّ الکاتب لهذا المقال حاولَ أن یدخل فی صمیم آراء شوقی ضیف و صلبها، لِیرسمَ تصویراً واضحاً من حقیقته نهج البلاغه و آراء الدّکتور شوقی. الطریق الذی سَلَکه ضیف فی ضوء المنهج الدیکارتیّ المعروف، یمتاز بالشّک و التّناقض و الحیره و التّشاؤم و سوءالظّنّ والخصومه والعصبیّه بلا حجج معتمده.