الاهیات عرفانی

دیونیسیوس آریوپاغی، شخصیت برجستة کتاب مقدس است و اعتقاد بر این است که وی از یاران و صحابیان رسولان و از قدیسان، و در اوایل قرن دوم میلادی بوده است. اما شهرت وی نه فقط به دلیل شخصیت کتاب مقدسی او، بلکه به دلیل مجموعه رساله ها و نگاشته هایی است که در سال 533 در شورایی در قسطنطنیه به وی نسبت داده شده است. آریوپاغی مجعول دارای آثار بسیاری بوده که بیشتر آنها از میان رفته و تنها چهار رساله و تعدادی نامه از وی باقی مانده است. یکی از رساله ها رسالة الاهیات عرفانی است که معرف الاهیات عرفانی در مسیحیت است. درون مایة اصلی رسالة الاهیات عرفانی، الاهیات سلبی است و بر تعالی و فراباشندگی خداوند تأکید دارد و این تعالی را بر حسب مفاهیمی چون تحیر و غیب شرح میدهد و در عین حال که بر امکان اتحاد انسان با خدا و پیوستن به او و تجربة عرفانی تأکید میورزد. یعنی مقام خدایی را مقام غیب مطلق میداند که در آن اندیشة انسان را به هیچ نحوی، راه نیست و عقل و اندیشة انسان، دچار حیرت میشود. هرچند انسان مجرب و طی طریق کرده، از راه تطهیر نفس، به همان مقام نیز میتواند راه یابد و به تعبیر آریوپاغی، میتواند در آن غوطه ور شود و با او که بالکل غیر قابل شناخت و در «مقام غیب مطلق» است، متحد میشود.