امید ادیب صابر

توسعه پایدار روستایی به عنوان پدیده ای پیچیده و چندبعدی، نیازمند شناخت دقیق جنبه های مختلف سکونت در مناطق روستایی برای تضمین آینده این نواحی است. حفظ پایداری روستا هدف نهایی مؤلفه های توسعه پایدار روستایی محسوب می شود و هرگونه یک جانبه نگری و نادیده گرفتن این مؤلفه ها می تواند به خسارات جبران ناپذیری برای آینده این مناطق منجر شود. نتایج تحقیقات نشان می دهد که برای دستیابی به توسعه پایدار روستایی، لحاظ مؤلفه های فرهنگ، اجتماع، محیط زیست، امنیت، آموزش، مشارکت و تعاملات انسانی مهم و ضروری هستند. این تحقیق با هدف شناسایی و تحلیل فضایی سطوح توسعه پایدار سکونتگاه های روستایی شهرستان هشترود و بررسی روابط حاکم بر آن ها انجام گرفته و از نظر نوع کاربردی و روش مطالعه آن به صورت توصیفی و تحلیلی است. برای تجزیه و تحلیل داده ها از مدل های کمی مانند بی مقیاس سازی فازی، روش تحلیل سلسله مراتبی (AHP) و رگرسیون وزن دار جغرافیایی (GWR) استفاده شده است. یافته های تحقیق نشان داد، توسعه پایدار فضایی در مناطق روستایی هشترود با چالش های متعددی مواجه است و روستاهایی که در نزدیکی شهرها واقع شده اند از سطوح توسعه پایدار مطلوب تری برخوردار هستند. علاوه بر این، نتایج بررسی ها نشان داد با افزایش جمعیت و کاهش فاصله روستاها از شهرهای اصلی، سطح توسعه پایدار در آن ها افزایش می یابد. به همین ترتیب، در روستاهایی که جمعیت کمتری دارند و فاصله بیشتری از شهرهای اصلی دارند، سطح توسعه پایدار کاهش می یابد. این یافته ها بر ضرورت توجه به برنامه ریزی فضایی و اتخاذ رویکردهای جامع در توسعه روستایی تأکید می کنند تا بتوان به پایداری بلندمدت و بهبود شرایط زیست در این مناطق دست یافت.