ابوذر نکویی

با رشد و توسعه فیزیکی شهرها، سفرهای درون شهری افزایش یافته و همه روزه مقدار زیادی از وقت افراد در ترافیک تلف می شود. لذا امروزه از روش ها و الگوریتم های به روز و جدید برای مسیریابی در شبکه راه های درون شهری و مسیریابی استفاده می شود. در این راستا هدف پژوهش حاضر بررسی توانایی الگوریتم ژنتیک در تحلیل و مسیریابی رفت و آمد درون شهری (مورد مطالعه: شهر زابل)، می باشد. پژوهش حاضر به لحاظ هدف، کاربردی و به لحاظ روش، توصیفی- تحلیلی است که با استفاده از مطالعات کتابخانه ای - اسنادی و میدانی به انجام رسیده است. داده های پژوهش شامل داده های اولیه (فرم پرسشنامه) از گروه نخبگان و متخصصان گردآوری گردید. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات، از الگوریتم ژنتیک و روش سلسله مراتبی انتزاعی مسیریابی استفاده شد. در این پژوهش 4 نقطه شهری و 8 عامل مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد از نظر زمان اجرا، الگوریتم ژنتیک بسیار سریعتر از تحلیل سلسله مراتبی برای مسئله مسیریابی را در این شبکه حل می کند. سایر نتایج نشان داد در بیشتر مسیرها طول مسیر پیشنهاد روش ژنتیک کوتاه تر و بهتر از روش تحلیل سلسله مراتبی بوده است. به طور کلی، روش تحلیل سلسله مراتبی برای کاربردهای GIS مناسب است که در آن مسیریابی خارج از شبکه باید با منابع محاسباتی کوچک و در مدت زمان محدود انجام شود، یا زمانی که مسیرها باید به طور مکرر در یک منطقه خاص محاسبه شوند.

شهرهای جدید ایران با داشتن نقاط ضعف فراوان در مراحل مختلف برنامه ریزی و اجرا، هر روز با چالش های زیادی روبرو هستند. چالش هایی که در بیشتر موارد به یک معضل تبدیل شده و زندگی را برای ساکنان این شهرها سخت کرده است؛ تا زمانی که راهبردهای توسعه بلندمدت در کشور مشخص نباشد، راهبرد ایجاد شهرهای جدید در خدمت توزیع و استقرار نظام فضایی مطلوب و توسعه همه جانبه نخواهد بود. بر این اساس پژوهش حاضر به شناسایی مهم ترین رویکرد در ایجاد تعادل فضایی شهرهای جدید (مورد مطالعه: شهر جدید رامشار سیستان)، پرداخته است. این پژوهش به لحاظ هدف کاربردی و از نظر ماهیت و روش توصیفی- تحلیلی است. داده های مورد نیاز تحقیق به روش اسنادی- میدانی (مصاحبه) گردآوری شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل اساتید، کارشناسان و مدیران شهر جدید رامشار در می باشد که با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند، 30 نفر به عنوان حجم نمونه انتخاب شدند. جهت تجزیه و تحلیل اطلاعات از روش تئوری زمینه ای (گراندد تئوری)، استفاده شد. از نتایج تئوری زمینه ای جهت شناسایی مهم ترین رویکرد در ایجاد تعادل فضایی شهر جدید رامشار، مقولات (توسعه متوازن، شرایط خاص ژئوپولوتیکی، شناسایی دقیق ویژگی های کمی و کیفی منطقه، مدیریت توسعه منطقه ای، حکمرانی خوب شهری و گفتمان سازی بین سازمان های ذی ربط) در قالب رویکرد آمایشی، شناسایی شد. این نتایج نشان داد مهم ترین رویکرد در ایجاد تعادل فضایی شهر جدید رامشار، رویکرد آمایشی، است.